ေတာအုပ္က က်ယ္ၿပီး
သားရဲက ငယ္တယ္။
ေတာအုပ္ကို ခ်ီဆြဲတဲ့
ျခေသၤ့လို သားရဲဟာ
ငါ . . . ျဖစ္ႏိုင္ေအာင္ ႀကိဳးစားမယ္။
ေတာအုပ္က က်ယ္ၿပီး
ျခေသၤ့က ငယ္တယ္
ဒါေပမဲ့
ျခေသၤ့ ေျပာသမွ်
ေတာအုပ္က နားေထာင္ေအာင္
မင္း
ငါ့အေတာင္ပံေလးေတြ လုပ္ပါလား အခ်စ္ရယ္။
(ပန္း ေခတ္ က လ မင္း)
ငါကေတာ့ ျမက္ဖိနပ္နဲ႔
ဒါေပမဲ့
ျမင့္မိုရ္ေတာင္ကိုလည္း လိုက္တက္ခဲ့မယ္။
သြားႏွင့္ၾကပါ။
ဟိုးမွာ
ဘုရားသခင္ေရွ႕ေတာ္ေမွာက္က
အိပ္မက္ေတြ ဒူးေထာက္လဲက်ေနတဲ့လူ
သူ႕ကို ကူပါရေစဦး
ငါ့ရွင္တို႔က ဘာလဲ
ငါက ဘာလဲ
နာမည္ေတြ ေျမႀကီးေပၚ ပစ္ခ်ၿပီး
လွလွပပ ၿပိဳင္ရဲပါတယ္။
တစ္ေန႔ေတာ့ ေတြ႕ၾကမယ္။
ႏွစ္ဖက္သြားဓားတစ္လက္လို
ၿပိဳးျပက္၀င္းဖိတ္
သုညဂူမွာလည္း ငါေမွးအိပ္ခဲ့ၿပီးၿပီ။
အိမ္အျပန္လမ္း
အေမနဲ႔ေတြ႕မွ နမ္းမယ့္
ၿငိမ္းခ်မ္းႏွင္းဆီ
ငါ့ရင္ဘတ္မွာ
ေသြးတစ္စက္လို နီေနတယ္။
ခ်စ္သူကေလးေရ
ၿမိဳ႕တံခါးကိုဖြင့္
မီးအိမ္တို႔ႏွင့္ အတူႀကိဳပါ
လေရာင္စက္တေ၀ေ၀နဲ႔
သင့္ရဲ႕ ေႏြရာသီျမင္းစီးခရီးသည္
ဓူ၀ံထက္ျမင့္တဲ့ ၾကယ္ကို
ခူးယူူလာမွေပါ့ကြယ္။
(ပန္း ေခတ္ က လ မင္း)
”ေမေမ”
က်ယ္ေလာင္စြာ ဟစ္ေအာ္လိုက္ေသာ္လည္း
ကိုယ့္အသံက တိမ္ဆင္းသြားေတာ့သည္။
ငါ မငိုဘူး။
ဒါေပမဲ့
ႏွလံုးသားမွာ ဘီလူး၀င္ပူးတယ္။
လက္သည္းခၽြန္ သိပ္မ်ားတဲ့ ေမွာ္ဆရာက
ငါ့ ႏွလံုးသားကို
ရင္ဘတ္ကေန ဆြဲခြါတယ္
နာက်င္ေပမယ့္ ငါ မငိုဘူးကြယ္။
ငါ့ဘ၀ရဲ႕
လင္းေတာက္တဲ့ ေရာင္ျခည္တစ္စက္အတြက္
အသက္နဲ႔လဲၿပီး ရဲရင့္ျပမယ္။
ခ်စ္ေသာေမေမ
ငါ့ကုိ တမလြန္က ႏိုးထေတြ႕ျမင္ေစမယ္။
ငါ့ရဲ႕ ၀ိညာဥ္မွာ
ပန္းႏွင္းဆီေတြ အျပာလြင့္ဆံုးပြင့္
ငါ့ရြက္တိုင္ကို အျမင့္မားဆံုး လႊင့္ထူမယ္။
ေဟး . . . ပင္လယ္
ေဟး . . . လွဲအိပ္ေနတဲ့ ပင္လယ္
ခုထစမ္း
သင့္ဆီ ငါလာတယ္။
တာရာမင္းေ၀
(ပန္းေခတ္ကလမင္း ၀တၳဳမွ)
No comments:
Post a Comment