အေနကဇာဘိ သံသာရံ၊ သႏၶာဝိႆံ အနိဗၺသံ။
ဂဟကာရံ ဂေဝသေႏာၱ၊ ဒုကၡာဇာတိ ပုနပၸဳနံ။
ဥာဏ္ေတာ္ႀကီးျမတ္ ေတာ္မူလွေပေသာ အ႐ွင္သည္၊ တစ္ခုတည္းေသာ သံသရာပုစာၦ ၏ အေျဖကို ေတြ႔သိေတာ္မူေပသည္။ ဘုရားအျဖစ္သို႔ ေရာက္ေတာ္ မူၿပီးေနာက္၊ “ခႏၶာအိမ္ကို အႀကိမ္ႀကိမ္ ေဆာက္တတ္ေသာ တဏွာေယာက်္ား၊ ဟယ္.. ပဲခြပ္သမား” ဟု ဥဒါန္းက်ဴးရင့္ေတာ္ မူႏိုင္ခဲ့သည္။ ပါရမီ မရင့္သန္သူမို႔ ခႏၶာအိမ္ကို အဖန္ဖန္ အႀကိမ္ႀကိမ္ ေဆာက္မိပါသည္ဘုရား။ အတၱေဘာတည္းဟူေသာ ခႏၶာအိမ္ကို ရေသာဘဝမွာ ထိုအိမ္ကေလးအား ထားရန္ အိမ္ႀကီးကို ႐ွာျပန္ေလသည္။ သူ အိမ္တစ္လံုးေဆာက္ခဲ့ဖူးပါသည္။ ျမက္ခင္းစိမ္းစိမ္းမ်ား ဖံုးလႊမ္းေနသည့္ မနိမ့္မျမင့္ ေတာင္ကုန္းေလးတစ္ကုန္းေပၚမွာ ပင္လယ္ျပာျပာကို မ်က္ႏွာျပဳထားေသာ မိသားစု ေလးေယာက္ ေနႏိုင္႐ံု တစ္ထပ္သစ္သားအိမ္ကေလးတစ္လံုး ျဖစ္သည္။ ေနရာလပ္ မရွိေအာင္ ေဆးျဖဴသုတ္ထားေသာ ထိုအိမ္ကေလးတြင္ အလင္းေရာင္ ေကာင္းေကာင္း ရရန္ႏွင့္ ေလေကာင္းေကာင္းရရန္ မွန္တံခါးခ်ပ္မ်ားတပ္ဆင္၍ ျပတင္းေပါက္ က်ယ္က်ယ္မ်ား ေဖာက္လုပ္ထားသည္။ အိမ္ဝရန္တာတြင္ ခရမ္းႏုေရာင္ အပြင့္ ေသးေသးကေလးမ်ား ပြင့္သည့္ ႏြယ္ပင္မ်ား တြယ္ကပ္ေနၾကသည္။ ၿခံထဲမွာေတာ့ ပင္လယ္ကဗြီးပင္ႏွင့္ ယူကလစ္ပင္မ်ား ခပ္က်ဲက်ဲ ေပါက္ေန၏။
ထိုအိမ္ကေလးတြင္ အသားျဖဴျဖဴ ပါးခ်ိဳင့္ကေလးႏွင့္ ခ်စ္စရာေကာင္းေလာက္ေအာင္ အ႐ုပ္ဆိုးေသာ သူႏွင့္ အတူေနသည့္ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္လည္းရွိသည္။ (သူတို႔ ဘယ္တုန္းကမွ လက္မထပ္ခဲ့) ၿပီးေတာ့ သူ တစ္ခါတေလေရးသည့္ ဆီေဆးပန္းခ်ီကား ေပၚ၌ သူ႔အလစ္တြင္ စုတ္တံျဖင့္ ၾကက္ေျခခတ္ရာျဖစ္ေအာင္ ျခစ္တတ္ေသာ မ်က္လံုးျပဴးျပဴး သမီးကေလးတစ္ေယာက္ႏွင့္ တစ္ခါတရံ မွန္ျပတင္းေပါက္မ်ား ကြဲေအာင္ ေဘာလံုးျဖင့္ကန္တတ္ေသာ ဆံပင္႐ွည္႐ွည္ႏွင့္ သားကေလး တစ္ေယာက္ လည္းရွိသည္။ (ႏွစ္ခုလံုးမွာ ေပ်ာ္စရာကိစၥမ်ား ျဖစ္ခဲ့သည္။) ခ်စ္စရာေကာင္းေလာက္ ေအာင္ အ႐ုပ္ဆိုးေသာမိန္းကေလး ေစ်းကအျပန္ ဆံပင္ေကာက္လာေသာေန႔တြင္ သူႏွင့္ ရန္ျဖစ္ၾကသည္။ ထိုလိုခဏမွာေတာ့ ေဆးျဖဴသုတ္ထားေသာ အိမ္ကေလး အတြင္းမွာ အနည္းငယ္ မႈိင္းညိဳ႕ ေနခ်င္ေနေပမည္။ စာဖတ္ခန္းထဲဝင္ကာ စာဖတ္ခ်င္ ေယာင္ေဆာင္ေနဖို႔ သူေကာက္ကိုင္ လိုက္ေသာစာအုပ္မွာ ပီ၊ဂ်ီ၊ဝုဒ္ေဟာက္စ္စာအုပ္ ျဖစ္ေနတတ္၏။ သားႏွင့္သမီးကေတာ့ သူတို႔ ႀကိဳက္ေသာ မက္ဒိုနာ၏ ဗီဒီယိုအေခြကို ဖြင့္ကာ ၿငိမ္ၿငိမ္ကုပ္ကုပ္ ေျခေထာက္ျဖဴျဖဴကေလးမ်ားႏွင့္ စည္းခ်က္လိုက္ ေနၾကမည္။ ဆံပင္ေကာက္ေကာက္အသစ္ႏွင့္ စိတ္အသစ္ေကာက္ေနေသာ မိန္းကေလး မီးဖိုထဲမွ ေန၍ သူ ႀကိဳက္တတ္ေသာ ဝက္ေပါင္ေျခာက္ကို တမင္သူ ေညႇာ္နံ႔ရေအာင္ ေၾကာ္ေန သည္။ ေဆးျဖဴသုတ္ထားေသာ အိမ္ကေလးအတြင္းမွ မႈိင္းညိဳ႕မႈမွာ တာ႐ွည္ခံ ေလ့မရွိပါ။ တစ္ေယာက္ေယာက္က (သူသာ ျဖစ္ဖို႔မ်ားသည္) ျပတင္းေပါက္ က်ယ္က်ယ္ တစ္ခ်ပ္ကို တြန္းဖြင့္လိုက္လွ်င္ အျပာႏုေရာင္ ပင္လယ္ဆီမွ လတ္လတ္ ဆတ္ဆတ္ ေလေအးေအးက အိမ္ထဲကို တိုးဝင္လာကာ အထဲမွ မႈိင္းညိဳ႕မႈမ်ားကို အျပင္သို႔တိုက္ခတ္ သယ္ယူသြားတတ္သည္။ ထိုခဏ၌ ႐ုတ္တရက္ ဝင္လာေသာ အလင္းေရာင္ေၾကာင့္ အိမ္အတြင္းမွာ ပို၍လည္း ျဖဴလက္သြားတတ္၏။ ထိုသို႔ သူ ေဆာက္ခဲ့ဖူးေသာ အိမ္ကေလးမွာ သူ႔စိတ္ကူးအတြင္းမွာသာ ျဖစ္ေလသည္။
“ခင္ဗ်ား ဒီေန႔ ဘယ္မွာအိပ္မွာလဲ”
လက္ဖက္ရည္ဆိုင္မွအထတြင္ အေၾကာင္းသိေသာ မိတ္ေဆြက ေမးလိုက္ေသာ စကားကို ခ်က္ခ်င္းျပန္မေျဖႏိုင္။ “ရွိပါတယ္”ဟုသာ ၿပီးစလြယ္ေျပာရင္းထြက္ခဲ့၏။ မိုးတဖြဲဖြဲ က်လာျပန္သျဖင့္ ပန္းၿခံအနီးမွ အေဆာက္အအံုတစ္ခု၏ ဆင္ဝင္ေအာက္တြင္ ခိုကပ္လိုက္ရျပန္သည္။ သူ႔လိုပင္ ခရီးသြားသူတခ်ိဳ႕ မိုးခိုေနၾက၏။ ေလွကားထစ္မ်ား ေအာက္အုတ္ခံုေပၚမွာ အိပ္ေပ်ာ္စျဖစ္ဟန္တူေသာ အိႏၵိယလူမ်ိဳးအဘိုးအို တစ္ဦးကို ေတြ႔ရ၏။ သည္ညအဖို႔ ေက်ာခင္းစရာ တစ္ေနရာ ေျပလည္ သြား႐ွာေသာ လူသား တစ္ေယာက္ကို သူ ဝမ္းေျမာက္ဝမ္းသာ ၾကည့္ေနမိသည္။ ေနဝင္တိုင္း ထိုကိစၥအတြက္ ပူပန္ရေသာ ဘဝမွ သူေကာ ဘယ္ေတာ့လြတ္ေျမာက္ႏိုင္ပါမည္နည္း။
ကိုယ္ယံုၾကည္ရာမွာ ဘဝကို ေနာင္တမဲ့ စိုက္နစ္စြဲမက္ေတာ့မည္ဟု မိဘအရိပ္ကို စြန္႔ခြာလာကတည္းက ေႏြးေထြးေသာ၊ လံုၿခံဳေသာ၊ ၿငိမ္းေအးေသာ၊ သက္ေတာင့္ သက္သာျဖစ္ေသာ “အိမ္” ဆိုေသာအရာသည္ အေဝးတြင္ မႈန္ဝါး လြင့္စင္ က်န္ရစ္ခဲ့ေလသည္။ လြန္ခဲ့ေသာ ဆယ္ႏွစ္ေက်ာ္ကာလကေတာ့ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ႀကီးသည္ အိပ္စရာေနစရာ မ႐ွားလွေသး။ ရန္ကုန္ဘူတာႀကီးမွာ၊ သေဘၤာဆိပ္မွာ ခရီးသြားမည့္ သူမ်ားႏွင့္ ေရာေႏွာ၍ ဟန္ေဆာင္ကာ အိပ္ႏိုင္သည္။ ဒါမွမဟုတ္ မိုးလင္းဖြင့္ေသာ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္တစ္ဆိုင္မွာ ညလံုးေပါက္ထိုင္ႏိုင္သည္။ (သည္အလုပ္ကေတာ့ လက္ဖက္ရည္တစ္ခြက္ဖိုး ႏွင့္ ေဆးေပါ႔လိပ္ဖိုး ေငြ တစ္က်ပ္ေတာ့ အိတ္ထဲမွာ ရွိရသည္။) မိုးလင္းေတာ့မွ အမ်ိဳးသားစာၾကည့္တိုက္ျဖစ္ျဖစ္၊ ျပန္ၾကားေရး စာၾကည့္တိုက္ျဖစ္ျဖစ္ တစ္ခုခုဆီသြားၿပီး စာအုပ္တစ္အုပ္ကိုေ႐ွ႕တြင္ ျဖန္႔ခင္းကာ ထိုင္လ်က္ ခိုးအိပ္ႏိုင္သည္။ သေဘာေကာင္းေသာ အလွည့္က် စာၾကည့္တိုက္မွဴးႏွင့္ ႀကံဳလွ်င္ စားပြဲေပၚေမွာက္အိပ္နိုင္ေသာ အခြင့္အေရးပင္ရတတ္၏။ အခုေတာ့ ရန္ကုန္ဘူတာႀကီးတြင္ ခရီးသည္မ်ားညအိပ္ေနရန္ ခြင့္မျပဳေတာ့။ မိုးအလင္းဖြင့္ေသာ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္မ်ားလည္းမရွိေတာ့။ သက္ဆိုင္ရာက ၁၁နာရီထိုးသည္ႏွင့္ ဆိုင္တိုင္း သိမ္းေစသည္။ စာၾကည့္တိုက္မ်ားကလည္း ေန႔ခင္းဘက္ လာအိပ္သူမ်ားကို (စာဖတ္ခန္းထဲတြင္ အိပ္စက္ျခင္းမျပဳရ) ဟူေသာ စာတန္းမ်ားခ်ိတ္ဆြဲကာ ကန္႔ကြက္ တားျမစ္ၾကသည္။ အိပ္စရာခက္ခဲေသာ တစ္ညက မေရာက္တာ ၾကာၿပီျဖစ္ေသာ ကမ္းနားလမ္းေဗာတံတားတစ္ခုမွာ သြားအိပ္ခဲ့မိေသး၏။ မိုးလင္းေတာ့ ဘယ္သူ ျဖဳတ္သြားမွန္း မသိ။ သူ႔မ်က္မွန္ မရွိေတာ့။ မ်က္မွန္က ေဟာင္ေကာင္ေကာ္ကိုင္းမို႔ တန္ဖိုးမရွိလွ။ အေဝးၾကည့္ မ်က္မွန္မို႔သာ သူ စာေရးစာဖတ္ မထိခိုက္သည္။ သူလည္း ကမ္းနားလမ္းကို လန္႔သြားသည္။
တစ္ညေနကလည္း သူ ေဗာတံတားေပၚမွာ ထိုင္ၿပီး ေဆးလိပ္ေသာက္ေနစဥ္ အက်ႌကြ်တ္ႏွင့္ ဗလေကာင္းေကာင္း လူတစ္ေယာက္ အနားေရာက္လာကာ “ေပးစမ္း” ဟု တစ္ခြန္းတည္း ေျပာရင္း လက္ထဲက ေသာက္လက္စ ေဆးလိပ္ကို လုယူသြားတာ ခံရဖူး၏။ ကိုယ္ကလည္း ေတြေတြေငးေငးသမားမို႔ ႐ုတ္တရက္ ဘာျဖစ္သြားမွန္း နားမလည္။ ပထမေတာ့ ေဆးလိပ္မီးညႇိရေအာင္ ေတာင္းသည္ဟုပင္ ထင္ေသး၏။ ေနာက္မွ သူအႏိုင္က်င့္ ခံရတာပဲဟု သေဘာေပါက္ၿပီးျပံဳးရယ္မိ၏။ ေလာကမွာ အတိတ္ဘဝကုသိုလ္ေၾကာင့္ေငြရတဲ့သူကရ၊ ဉာဏ္ရတဲ့လူကရ၊ ဗလရတဲ့လူကရေပ
မယ့္ ကိုယ္အစြမ္းအစ ရွိတာေပၚမွာအားကိုးၿပီး တခုခုခ်ိဳ႕တဲ့သူကို အႏိုင္မက်င့္သင့္ ပါဘူး။ အမွန္ေတာ့ ကမ္းနားလို ေနရာမ်ိဳးက သူတို႔လုိ ေအးေအး ေဆးေဆး သမားေတြႏွင့္ မသင့္ေတာ္။ သူ႔ထက္ ဗလေကာင္းေသာ အက်ႌကြ်တ္ႏွင့္ လူက သူ႔ကို ဘဝတူ ကေလကေခ် တစ္ေယာက္လို႔ပဲ မွတ္ေပလိမ့္မည္။
သူဟာ ကေလကေခ်ေတာ့လည္း မဟုတ္ပါဘူး။ မ်ိဳး႐ိုးေကာင္းမိဘက ဆင္းသက္လာ သူပါ။ လူေတြအထင္ႀကီးတယ္ ဆိုတဲ့ အတန္းပညာကိုလည္း ေကာင္းေကာင္း သင္ခဲ့ဖူးတဲ့သူပါ။ ၿပီးေတာ့ သူ႔ေခါင္းထဲမွာလည္း အတန္းပညာထက္ အဆေပါင္းမ်ားစြာ တန္ဖိုးရွိတယ္လို႔ သူယူဆတဲ့ပညာေတြနဲ႔ ျပည့္တင္းေနတဲ့ သူပါ။ အသည္းႏွလံုးထဲမွာ လည္း သူေနထိုင္တဲ့ ကမာၻႀကီးကိုသူတတ္တဲ့ အႏုပညာနဲ႔ ေကာင္းျမတ္ျပည့္စံုေအာင္ သြန္းလုပ္ဖန္တီးခ်င္တဲ့ ေစတနာေတြနဲ႔ ဖိတ္လွ်ံေနတဲ့သူပါ။
အဲဒီလူကို ေနစရာ အိမ္ကေလးမွ် မရွိတာနဲ႔ ကေလကေခ်လို႔ေတာ့ မေခၚသင့္ဘူးေပါ႔။ သို႔ေသာ္ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ လူတစ္ေယာက္ဆိုတာကေတာ့ လူဆိုတဲ့ဂုဏ္သိကၡာကို လံုၿခံဳေအာင္ ထိန္းသိမ္း ႏိုင္ေလာက္႐ံု အိမ္ကေလးတစ္လံုး (သူ႔ စိတ္ကူးထဲက အိမ္မ်ိဳးျဖစ္ရမည္) ႏွင့္ ေငြသံုးသိန္း ေလာက္ေတာ့ ရွိသင့္သည္ဟု ဝန္ခံပါသည္။ သူ႔လို ေန႔တိုင္း ေက်ာခင္းစရာ တစ္ေနရာကိစၥအတြက္ ေနဝင္မွာ စိုး႐ြံ႕ပူပန္ေနေသာ ဘဝ ကေတာ့ မေကာင္းလွဘူးေပါ႔။ အနည္းဆံုး တစ္လ ငါးဆယ္ေလာက္ ေပးရတဲ့ ေဘာ္ဒါေဆာင္က တစ္ေယာက္ခန္းကေလး တစ္ခုကိုေတာ့ ပိုင္ဆိုင္သင့္ပါသည္။ လြန္ခဲ့ေသာ အနည္းငယ္အဆင္ေျပသည့္ ႏွစ္မ်ားကေတာ့ (စိတ္ဆင္းရဲ အၿမဲခံေနရ ေသာ ဘဝတြင္) ကိုယ္ဆင္းရဲ မခံခ်င္သျဖင့္ ကမာ႐ြတ္ သို႔မဟုတ္ သမိုင္း၊ အင္းစိန္ တစ္ေနရာရာရွိ ေဘာ္ဒါေဆာင္ တစ္ခုခုမွာ အခန္းတစ္ခန္းေတာ့ရေအာင္ ငွားေန တတ္ခဲ့သည္။ ႀကိဳတင္ေငြ ႏွစ္လခေလာက္ေပးႏိုင္လွ်င္ အခန္းတစ္ခန္းရႏိုင္သည္။ ၿပီးေတာ့လည္း ထမင္းနပ္မွန္ရန္ ခက္ခဲေသာဘဝမွာ ေနာက္လေနာက္လအတြက္ အခန္းခမ်ား သူမ႐ွင္းေပးႏိုင္ေတာ့။ သုိ႔ျဖင့္ ေဘာ္ဒါေဆာင္တစ္ခုတြင္ တတ္ႏိုင္သမွ် တြယ္ကပ္ေနေသာ္လည္း ေလးငါးလခန္႔သာ လက္ခံကာသူ ဆင္းေပးရေလ့ ရွိ၏။ တခ်ိဳ႕ေဘာ္ဒါေဆာင္ ပိုင္႐ွင္မ်ားက ဆင္းမေပးလွ်င္ ရဲတိုင္မည္၊ ေကာင္စီတိုင္မည္ဟု ျခိမ္းေျခာက္၏။ တခ်ိဳ႕ကေတာ့ သူ႔ ပစၥည္းမ်ားကို အခန္းျပင္ထုတ္၍ ပံုထားၿပီး အခန္း
တံခါးကို ေသာ့အသစ္လဲခတ္ကာ ပိတ္ထားလိုက္တတ္၏။
မိုးတိတ္သြား၏။ ညဥ့္လည္း ရင့္ေရာ္စျပဳၿပီ။ မိုးခိုသူမ်ားမွာ လိုရာသို႔ အလွ်ိဳလွ်ိဳ ထြက္သြားၾကသည္။ ဒီည သူ ဘယ္မွာအိပ္ရမည္နည္း။ သူ႔အိတ္ထဲမွာ ေငြႏွစ္က်ပ္ ေလာက္ ရွိရင္ေတာ့ ၾကည့္ျမင္တိုင္ဘူတာဘက္ သြားအိပ္မည္ဟု စိတ္ကူးေသး၏။ အိတ္ ထဲမွာက ေငြႏွစ္က်ပ္ ျပည့္ေအာင္မရွိ။ ၾကည့္ျမင္တိုင္ ဘူတာအနီးမွ အိမ္မ်ားသည္ ထိုသို႔ ညအိပ္မည့္သူမ်ားအတြက္ ဖ်ာငွားတတ္သည္။ ဖ်ာတစ္ခ်ပ္ ကို ႏွစ္က်ပ္ေပးရ၏။ ေစာေစာသြားလွ်င္ ထိုဖ်ာငွားေသာ အိမ္မ်ား၏ ဝရန္တာ၊ ဖိနပ္ခြ်တ္
မွာ ေနရာတစ္ေနရာေလာက္ရတတ္သည္။ ခုခ်ိန္မွ သြားလွ်င္ေတာ့ ဖ်ာကိုယူကာ ဘူတာစၾကၤန္ေပၚ လြတ္ရာခင္း၍ အိပ္႐ံုသာ ရွိသည္။ ညအိပ္ခရီးသည္မ်ားကို ရည္႐ြယ္ ငွားေသာ္လည္း ထုိေနရာတြင္ ညအိမ္သူမ်ားမွာ ခရီးသြားမ်ားထက္ ပ်ံက်မ်ားက မ်ားေနတတ္၏။ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ တိုက္ႀကိဳတိုက္ၾကား ေလွကားထစ္မ်ား ေအာက္မွာ ကလည္း အရင္လို အိပ္ရတာ မလြတ္လပ္ေတာ့။ တိုက္႐ွင္က ႏွင္ခ်င္ႏွင္၏။ ႐ံုးတစ္႐ံုး ျဖစ္လွ်င္လည္း ညေစာင့္ကႏွင္၏။ ညေစာင့္ကို ပိုက္ဆံေပးအိပ္လွ်င္လည္း ျဖစ္ျပန္သည္။ အေျခအေနသိပ္ဆိုးစဥ္က သူလည္းအိပ္ခဲ့ဖူး၏။ သို႔ေသာ္ အခုအိပ္ဖို႔ မစဥ္းစားရဲေတာ့။ သက္ဆိုင္ရာကေတြ႔၍ ေမွာင္ရိပ္ခိုမႈ ႏွင့္ အေရးယူခံရလွ်င္ မလြယ္။ တကယ္ေတာ့ တိုက္ေလွကားထစ္ေအာက္မွာ အိပ္ဖို႔ကိစၥကပင္ ခက္ခဲေသး၏။ ေနရာလြတ္ မွန္သမွ် ငါးနာရီေျခာက္နာရီေလာက္ကတည္းက ေနရာဦးထားႏွင့္သူေတြ ရွိေနတတ္၏။ ေယာင္လည္လည္ႏွင့္ ထိုအနီးတဝိုက္တြင္ ထိုင္ေနတတ္သည္။ တခ်ိဳ႕ကေတာ့ လူကိုယ္တိုင္ပင္ မဟုတ္ဘဲ အုတ္နီခဲပင္ ခ်ကာ ဦးထားတတ္၏။ ၿပီးေတာ့ သူတို႔ ဦးထားရေသာေနရာကို ျပန္ေရာင္းစားၾကသည္။ မိုးကြယ္ေလကြယ္၊ သက္ဆိုင္ရာကလည္း ျဗဳန္းခနဲလမ္းေပၚက လွမ္းၾကည့္႐ံုႏွင့္ မေတြ႔နိုင္ေသာ ေနရာမ်ိဳး ဆိုလွ်င္ ေနရာေကာင္းဟုေခၚကာ သံုးက်ပ္အထိ ေပးရတတ္၏။ လမ္းေလွ်ာက္ရင္း ဒီတစ္ည သူသြားေရာက္ အိပ္စက္ႏိုင္မည့္ မိတ္ေဆြသူငယ္ခ်င္းမ်ား၏ အမည္ကို ေခါင္းထဲမွ တန္းစီၾကည့္ေနမိသည္။ အိပ္၍ မျဖစ္ႏိုင္ေသာသူမ်ားကို သူ႔ေခါင္းထဲက စာရင္းမွ ပယ္ဖ်က္ပစ္၏။ သူတို႔မွာလည္း အေၾကာင္းျပစရာ ကိုယ္စီႏွင့္ ျဖစ္သည္။
“ကၽြန္ေတာ့္သမီးေတြ ႀကီးၿပီဗ်ာ၊ လူစိမ္းေယာက္်ားတစ္ေယာက္ အိမ္မွာအိပ္တာကို လက္ခံဖို႔ မသင့္ေလ်ာ္ေတာ့ဘူး”
ဟု သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္က ထူးထူးျခားျခား ျငင္းဖူး၏။ ဒီေတာ့မွ သူကိုယ္တိုင္၏ အသက္လည္း ေလးဆယ္ထဲေရာက္ ေနၿပီကိုသတိထားမိ၏။ သူငယ္ခ်င္း၏ သမီးကေလးမ်ားမွာ သူဂရုမျပဳမိခိုက္မွာပင္ အပ်ိဳကေလးမ်ားျဖစ္ေနသည္ကို အံၾသစြာ ေတြ႔ရ၏။ သူ အခ်ိန္ျပည့္ ထိုအိမ္တြင္ အိပ္စားေနစဥ္က သူတို႔ေလးေတြမွာ သူေခၚ၍ ႏွပ္ညႇစ္ေပးခဲ့ရေသာ ပီဘိကေလး ငယ္မ်ားသာ ျဖစ္ခဲ့ၾကသည္။
ေနာက္ဆံုးေတာ့ ၿမိဳ႕သစ္မွာေနထိုင္ေသာ မိတ္ေဆြတစ္ေယာက္၏ နာမည္ကိုသူ သြားအမွတ္ရသည္။ ထိုမိတ္ေဆြသည္ ဆင္းရဲေသာ္လည္း သဒၶါတရားေကာင္းကာ သူ႔အေပၚမွာလည္း အေလးအျမတ္ရွိသူ ျဖစ္၏။ အလွမ္းေဝးသည္မို႔ သူကသာ အေရာက္အေပါက္ နည္းေနခဲ့သည္။ ၿမိဳ႕သစ္သြား ဘတ္စ္ကားအိုအိုႀကီးတစ္စီးေပၚတြင္ ထိုင္လိုက္လာရင္း ေႏြကာလ တေလွ်ာက္က ကားတစ္စီးထဲမွာ သူလႏွင့္ခ်ီကာ အိပ္ခဲ့ဖူးတာအမွတ္ရလာျပန္သည္။ ဆင္ေျခဖံုးက သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္သည္ ဓာတ္ဆီထုတ္ေရာင္းစားရန္ဟူေသာ ရည္႐ြယ္ခ်က္ျဖင့္ ႐ွစ္ေထာင္ေက်ာ္ေပးရေသာ ဘီးလွိမ့္ႏိုင္႐ံု ကားစုတ္ကေလးတစ္စီးကို ဝယ္ထားဖူး၏။ သူ႔မွာက ထိုကားကို ထားရန္ဂိုေဒါင္မရွိ။ သူတို႔မိသားစု ခုနစ္ေယာက္ပင္ ကားဂိုေဒါင္ေလာက္ရွိသည့္ အိမ္ကေလးထဲတြင္ ေနထိုင္ၾကသူ မ်ားျဖစ္၏။ သည္ေတာ့ကားကို ဓာတ္ဆီထုတ္ခ်ိန္မွ လြဲ၍ လမ္းေဘးတြင္ အၿမဲရပ္ထားရသည္။
“မင္း အိပ္စရာ မရွိရင္ ငါ႔ကားထဲ လာအိပ္ေလ”
ဟု သူငယ္ခ်င္းက ဖိတ္ေခၚ၏။ သူလည္း ညဘက္ ေက်ာခင္းစရာ တစ္ေနရာ ေျပလည္သြား၏။
ကားရွင္သူငယ္ခ်င္း အဖို႔လည္း ညဘက္သူ႔ကားကို ေစာင့္ေပးမည့္သူအား ပိုက္ဆံ တစ္ျပားမွ မကုန္ဘဲ အလကားရလိုက္၏။ တစ္ခုေတာ့ရွိသည္။ ကားထဲမွာ အိပ္ရတာ ေႏြမို႔ေလွာင္အိုက္လွသည္။
ကားတံခါးမ်ားကို ဖြင့္အိပ္ေတာ့လည္း ျခင္က မတန္တဆ ကိုက္ခဲလာ၏။ ေဆာင္းတြင္းက်လွ်င္ေတာ့ကားထဲမွာ အိပ္ရတာအဆင္ေျပလိမ့္မည္ဟုသည္းခံေနဆဲ။ ႏွစ္လြန္ကားမ်ား ဖ်က္သိမ္းမည့္ သတင္းက ထြက္လာ၏။ သူ႔သူငယ္ခ်င္းလည္း ကားကိုရရာေစ်းႏွင့္ နယ္မွဆင္းဝယ္သူတစ္ေယာက္ကို ေရာင္းလိုက္ေလသည္။
သို႔ေသာ္ မိုးၿဖိဳင္ၿဖိဳင္က်မလာမီ ကာလအထိေတာ့ သူ႔အိပ္ရာထိုင္ခင္းကိစၥမွာ အခက္အခဲ သိပ္မရွိလွ။ ဤအခ်ိန္မ်ားက ရန္ကုန္တြင္ ပြဲလမ္းသဘင္ျပတ္သည္မရွိ။ ဘုရားပြဲ၊ ဇာတ္ပြဲ၊ မိုးအလင္း႐ုပ္႐ွင္႐ံု စသျဖင့္ ဆိုင္းသံဗံုသံႏွင့္ အသံခ်ဲ႕ စက္သံကိုသာ နားစြင့္ေနဖို႔ ရွိသည္။ ၿပီးေတာ့ ပြဲခင္းထဲသြားကာ ပြဲေစ်းတန္းမွ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ တစ္ဆိုင္တြင္ လက္ဖက္ရည္ တစ္ခြက္ ေဆးေပါ႔လိပ္တစ္လိပ္ႏွင့္ ညဥ့္အေတာ္နက္ သည္အထိ ထိုင္ေနမည္။ မ်ားေသာအားျဖင့္ ၁၂နာရီေက်ာ္လွ်င္ ႐ံုဖြင့္ တတ္၏။
႐ံုဖြင့္လွ်င္ ႐ံုထဲဝင္ကာ ေနာက္ဆံုးမွ လြတ္ရာဖ်ာတစ္ခ်ပ္အေပၚ ေခြေခြကေလး လွဲအိပ္လိုက္႐ံုပင္။ ေခြေခြမအိပ္၍ ေတာ့ မျဖစ္။ သိပ္မက်ယ္ေသာ ပြဲခင္းထဲမွာ ေျခဆန္႔လက္ဆန္႔ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ အိပ္၍မျဖစ္ႏိုင္။ အဲသလို ေခြေခြေကြးရင္း ဖိနပ္ကိုလည္း ခြ်တ္ကာ ရင္ခြင္ထဲ ရင္ခြင္ထဲ ပိုက္အိပ္ရ၏။
သို႔မဟုတ္လွ်င္ မိုးလင္းက် ဖိနပ္ေပ်ာက္ေနတတ္သည္။ သူ႔ကိုေတြ႔သည့္ လူတခ်ိဳ႕က ဇာတ္႐ံုထဲ အသားလြတ္လာအိပ္သည္ဟု မထင္ၾက။ ဇာတ္လာၾကည့္ရင္း အိပ္ခ်င္စိတ္ကို မထိန္းႏိုင္သူ တစ္ေယာက္ဟုသာယူဆၾကသည္။ ဆိုင္းသံ တၿခိမ္းၿခိမ္းကို နားေထာင္ရင္းအိပ္ရတာ တစ္မ်ိဳးေကာင္းသည္။ သံုးကားေပါင္း မိုးလင္း႐ုပ္႐ွင္႐ံုထဲဝင္အိပ္လည္းရသည္။ အေၾကာင္းမသိေသာ မိတ္ေဆြတစ္ဦးက ပြဲခင္းတစ္ေနရာဝယ္ဆံုခိုက္ “ဘယ္ေနရာမွာ ဇာတ္ကက ခင္ဗ်ားကို အၿမဲ ေတြ႔တယ္၊
ေတာ္ေတာ္ဇာတ္ဝါသနာပါတယ္ ထင္တယ္” ဟုမွတ္ခ်က္ခ်ဖူး၏။ သည္လိုႏွင့္ မိုးက်လာသည္။
ရန္ကုန္တြင္ ပြဲလမ္းသဘင္မရွိေတာ့။ ဇာတ္မ်ားလည္း နယ္တက္သြားၾကသည္။ သူလည္း အိပ္စက္နားေနရန္ အခက္အခဲ ႀကံဳလာျပန္သည္။ သူ ျဖတ္သန္း သြားလာ တတ္ေသာ လမ္းတစ္ေနရာရွိ ေညာင္ပင္ႀကီးတစ္ပင္ေအာက္ အၿမဲထိုင္ေနသည့္ အ႐ူး တစ္ေယာက္ရွိ၏။ မိုးေကာင္းကင္ႏွင့္ ေျမႀကီးအား အိမ္ျပဳေနႏိုင္ေသာ ထိုအ႐ူးဘဝကို အားက်ခ်င္သလို ရွိမိဆဲ၊ မိုးေတြ သည္းထန္စြာ ႐ြာသည့္ မိုးဦးက် တစ္ည၏ ေနာက္ေန႔နံနက္ခင္းဝယ္ ထုိသူ၏ တစ္ကိုယ္လံုး မိုးေရစက္မ်ား နစ္႐ႊဲလ်က္ ျမက္ခင္းေပၚ၌ ေအးစက္ေတာင့္တင္းစြာ အသက္ေပ်ာက္ေန႐ွာသည္ကို ေတြ႔ၿပီး အႀကီးအက်ယ္ တုန္လႈပ္ခဲ့ရ၏။
“မျဖစ္လို႔ ေျပာေနတာပါဗ်ာ” ဆိုေသာ သူ အားကိုးတႀကီး လာခဲ့သည့္ မိတ္ေဆြ၏ စကားက သူ႔အသည္းႏွလံုးကို ေအး စက္ေတာင့္တင္းေစသည္။
“ကၽြန္ေတာ္တို႔ ရပ္ကြက္ေတြမွာ ခဏခဏ သန္းေခါင္စာရင္း စစ္တယ္ဗ်။ ဧည့္စာရင္း တိုင္ဖို႔ အခ်ိန္ကလည္း လြန္ေနၿပီ။ တိုင္မယ္ဆိုဦး ခင္ဗ်ားမွာက မွတ္ပံုတင္ မရွိဘူး”
သူ မွတ္ပံုတင္ ေပ်ာက္ေနတာ ၾကာခဲ့ၿပီ။
“ဒီလိုလုပ္ဗ်ာ၊ ညဥ့္သိပ္နက္ေနေတာ့ တျခားသြားလို႔လည္း မျဖစ္ေတာ့ဘူး။ ကၽြန္ေတာ္ ခင္ဗ်ားတို႔အိမ္မွာ ညမအိပ္ဘူး၊ တစ္ညလံုး ပက္လက္ကုလားထိုင္တစ္လံုးနဲ႔ ထို္င္စာဖတ္ေနမယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ကို မီးခြက္တစ္ခြက္သာ ထြန္းေပးထား”
“ဘာထူးမွာလဲဗ်ာ ကၽြန္ေတာ္ တကယ္မျဖစ္လို႔ ေျပာေနတာပါ။ ေစ်းလမ္းဆံုမွာ ကုန္စိမ္း
ႀကိဳတဲ့ကားေတြ စထြက္ေနၿပီ ခင္ဗ်ားလိုက္သြားရင္ ရပါတယ္”
သူ႔အိတ္ထဲကို က်ပ္တန္ႏြမ္းႏြမ္းေလး သံုးေလး႐ြက္လံုးေထြးထည့္ေပးရင္း မိတ္ေဆြ လုပ္သူက ယဥ္ယဥ္ေက်းေက်း ႏွင္ေနသည္။
“ကၽြန္ေတာ္ လိုက္ပို႔ရဦးမလား”
“ေနပါေစဗ်ာ”
သူ အိမ္ေပၚကဆင္းကာ လမ္းမေပၚျပန္ေရာက္ခဲ့သည္။ လမ္းဓာတ္မီးတိုင္မ်ား၏ ဝါက်င့္က်င့္ မီးေရာင္ေဖ်ာ့ေဖ်ာ့က ညဥ့္အေမွာင္ထုကို မထိုးေဖာက္ႏိုင္။ မည္းေမွာင္ တိတ္ဆိတ္ေသာ အိမ္ေတြထဲ မွာေတာ့ သူ႔လို လူသားမ်ား အိပ္စက္ေနၾကေပသည္။
သံသရာတြင္ ခႏၶာဆိုေသာ အိမ္ကေလး ရေနသေ႐ြ႕ အိမ္ကေလးကို ထားရန္ အိမ္တစ္လံုးေတာ့ လိုျပန္သည္။ လူ႔ဘံုဆိုတာကလည္း (တခ်ိဳ႕ႀကီးတဲ့ တခ်ိဳ႕ေသးတဲ့၊ တခ်ိဳ႕ခမ္းနားတဲ့၊ တခ်ိဳ႕ႏံုခ်ာတဲ့) အဲသလို အိမ္ေတြ စုေဝးေနသည့္ အိမ္ အႀကီးႀကီးတစ္လံုးမွ်သာ ျဖစ္သည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ဟာ တစ္အိမ္တည္း ေနတဲ့သူေတြပါ။
ဘယ္ဆီကမွန္းမသိ။ ပ်ံ႕လြင့္လာသည့္ ဆည္းလည္းသံသဲ့သဲ့ကို တိုးမွ်င္းညင္သာစြာ ၾကားရသည္။ အသံၾကားရာ အရပ္သို႔ မ်က္ႏွာမူလွည့္ကာ သူ လမ္းမေပၚမွာပင္ လက္အုပ္ခ်ီ ကန္ေတာ့မိ၏။ ဘုရားရဟႏာၱ အ႐ွင္သူျမတ္မ်ားလို ပါရမီဥာဏ္ မရင့္သန္ဘဲ၊ ခႏၶာအိမ္ကို အဖန္ဖန္ ေဆာက္မိေနဆဲ ဘဝမ်ားမွာ သူ႔ အသည္းႏွလံုး ကို ျဖဴစင္ေအာင္ အားထုတ္ရမည္။ သံသရာ တစ္ေနရာရာမွာေတာ့ ဤအသည္းႏွလံုးႏွင့္ ေလ်ာ္ညီေသာ ျဖဴစင္သည့္ အိမ္ကေလးတစ္လံုးကိုတခ်ိန္ခ်ိန္ သူ ရႏိုင္ေကာင္း
ပါေပသည္ဟု ေမွ်ာ္လင့္ယံုၾကည္ရေပသည္။
သစၥာနီ
အျခားေသာအရာမ်ားႏွင့္ လူ
ဂဟကာရံ ဂေဝသေႏာၱ၊ ဒုကၡာဇာတိ ပုနပၸဳနံ။
ဥာဏ္ေတာ္ႀကီးျမတ္ ေတာ္မူလွေပေသာ အ႐ွင္သည္၊ တစ္ခုတည္းေသာ သံသရာပုစာၦ ၏ အေျဖကို ေတြ႔သိေတာ္မူေပသည္။ ဘုရားအျဖစ္သို႔ ေရာက္ေတာ္ မူၿပီးေနာက္၊ “ခႏၶာအိမ္ကို အႀကိမ္ႀကိမ္ ေဆာက္တတ္ေသာ တဏွာေယာက်္ား၊ ဟယ္.. ပဲခြပ္သမား” ဟု ဥဒါန္းက်ဴးရင့္ေတာ္ မူႏိုင္ခဲ့သည္။ ပါရမီ မရင့္သန္သူမို႔ ခႏၶာအိမ္ကို အဖန္ဖန္ အႀကိမ္ႀကိမ္ ေဆာက္မိပါသည္ဘုရား။ အတၱေဘာတည္းဟူေသာ ခႏၶာအိမ္ကို ရေသာဘဝမွာ ထိုအိမ္ကေလးအား ထားရန္ အိမ္ႀကီးကို ႐ွာျပန္ေလသည္။ သူ အိမ္တစ္လံုးေဆာက္ခဲ့ဖူးပါသည္။ ျမက္ခင္းစိမ္းစိမ္းမ်ား ဖံုးလႊမ္းေနသည့္ မနိမ့္မျမင့္ ေတာင္ကုန္းေလးတစ္ကုန္းေပၚမွာ ပင္လယ္ျပာျပာကို မ်က္ႏွာျပဳထားေသာ မိသားစု ေလးေယာက္ ေနႏိုင္႐ံု တစ္ထပ္သစ္သားအိမ္ကေလးတစ္လံုး ျဖစ္သည္။ ေနရာလပ္ မရွိေအာင္ ေဆးျဖဴသုတ္ထားေသာ ထိုအိမ္ကေလးတြင္ အလင္းေရာင္ ေကာင္းေကာင္း ရရန္ႏွင့္ ေလေကာင္းေကာင္းရရန္ မွန္တံခါးခ်ပ္မ်ားတပ္ဆင္၍ ျပတင္းေပါက္ က်ယ္က်ယ္မ်ား ေဖာက္လုပ္ထားသည္။ အိမ္ဝရန္တာတြင္ ခရမ္းႏုေရာင္ အပြင့္ ေသးေသးကေလးမ်ား ပြင့္သည့္ ႏြယ္ပင္မ်ား တြယ္ကပ္ေနၾကသည္။ ၿခံထဲမွာေတာ့ ပင္လယ္ကဗြီးပင္ႏွင့္ ယူကလစ္ပင္မ်ား ခပ္က်ဲက်ဲ ေပါက္ေန၏။
ထိုအိမ္ကေလးတြင္ အသားျဖဴျဖဴ ပါးခ်ိဳင့္ကေလးႏွင့္ ခ်စ္စရာေကာင္းေလာက္ေအာင္ အ႐ုပ္ဆိုးေသာ သူႏွင့္ အတူေနသည့္ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္လည္းရွိသည္။ (သူတို႔ ဘယ္တုန္းကမွ လက္မထပ္ခဲ့) ၿပီးေတာ့ သူ တစ္ခါတေလေရးသည့္ ဆီေဆးပန္းခ်ီကား ေပၚ၌ သူ႔အလစ္တြင္ စုတ္တံျဖင့္ ၾကက္ေျခခတ္ရာျဖစ္ေအာင္ ျခစ္တတ္ေသာ မ်က္လံုးျပဴးျပဴး သမီးကေလးတစ္ေယာက္ႏွင့္ တစ္ခါတရံ မွန္ျပတင္းေပါက္မ်ား ကြဲေအာင္ ေဘာလံုးျဖင့္ကန္တတ္ေသာ ဆံပင္႐ွည္႐ွည္ႏွင့္ သားကေလး တစ္ေယာက္ လည္းရွိသည္။ (ႏွစ္ခုလံုးမွာ ေပ်ာ္စရာကိစၥမ်ား ျဖစ္ခဲ့သည္။) ခ်စ္စရာေကာင္းေလာက္ ေအာင္ အ႐ုပ္ဆိုးေသာမိန္းကေလး ေစ်းကအျပန္ ဆံပင္ေကာက္လာေသာေန႔တြင္ သူႏွင့္ ရန္ျဖစ္ၾကသည္။ ထိုလိုခဏမွာေတာ့ ေဆးျဖဴသုတ္ထားေသာ အိမ္ကေလး အတြင္းမွာ အနည္းငယ္ မႈိင္းညိဳ႕ ေနခ်င္ေနေပမည္။ စာဖတ္ခန္းထဲဝင္ကာ စာဖတ္ခ်င္ ေယာင္ေဆာင္ေနဖို႔ သူေကာက္ကိုင္ လိုက္ေသာစာအုပ္မွာ ပီ၊ဂ်ီ၊ဝုဒ္ေဟာက္စ္စာအုပ္ ျဖစ္ေနတတ္၏။ သားႏွင့္သမီးကေတာ့ သူတို႔ ႀကိဳက္ေသာ မက္ဒိုနာ၏ ဗီဒီယိုအေခြကို ဖြင့္ကာ ၿငိမ္ၿငိမ္ကုပ္ကုပ္ ေျခေထာက္ျဖဴျဖဴကေလးမ်ားႏွင့္ စည္းခ်က္လိုက္ ေနၾကမည္။ ဆံပင္ေကာက္ေကာက္အသစ္ႏွင့္ စိတ္အသစ္ေကာက္ေနေသာ မိန္းကေလး မီးဖိုထဲမွ ေန၍ သူ ႀကိဳက္တတ္ေသာ ဝက္ေပါင္ေျခာက္ကို တမင္သူ ေညႇာ္နံ႔ရေအာင္ ေၾကာ္ေန သည္။ ေဆးျဖဴသုတ္ထားေသာ အိမ္ကေလးအတြင္းမွ မႈိင္းညိဳ႕မႈမွာ တာ႐ွည္ခံ ေလ့မရွိပါ။ တစ္ေယာက္ေယာက္က (သူသာ ျဖစ္ဖို႔မ်ားသည္) ျပတင္းေပါက္ က်ယ္က်ယ္ တစ္ခ်ပ္ကို တြန္းဖြင့္လိုက္လွ်င္ အျပာႏုေရာင္ ပင္လယ္ဆီမွ လတ္လတ္ ဆတ္ဆတ္ ေလေအးေအးက အိမ္ထဲကို တိုးဝင္လာကာ အထဲမွ မႈိင္းညိဳ႕မႈမ်ားကို အျပင္သို႔တိုက္ခတ္ သယ္ယူသြားတတ္သည္။ ထိုခဏ၌ ႐ုတ္တရက္ ဝင္လာေသာ အလင္းေရာင္ေၾကာင့္ အိမ္အတြင္းမွာ ပို၍လည္း ျဖဴလက္သြားတတ္၏။ ထိုသို႔ သူ ေဆာက္ခဲ့ဖူးေသာ အိမ္ကေလးမွာ သူ႔စိတ္ကူးအတြင္းမွာသာ ျဖစ္ေလသည္။
“ခင္ဗ်ား ဒီေန႔ ဘယ္မွာအိပ္မွာလဲ”
လက္ဖက္ရည္ဆိုင္မွအထတြင္ အေၾကာင္းသိေသာ မိတ္ေဆြက ေမးလိုက္ေသာ စကားကို ခ်က္ခ်င္းျပန္မေျဖႏိုင္။ “ရွိပါတယ္”ဟုသာ ၿပီးစလြယ္ေျပာရင္းထြက္ခဲ့၏။ မိုးတဖြဲဖြဲ က်လာျပန္သျဖင့္ ပန္းၿခံအနီးမွ အေဆာက္အအံုတစ္ခု၏ ဆင္ဝင္ေအာက္တြင္ ခိုကပ္လိုက္ရျပန္သည္။ သူ႔လိုပင္ ခရီးသြားသူတခ်ိဳ႕ မိုးခိုေနၾက၏။ ေလွကားထစ္မ်ား ေအာက္အုတ္ခံုေပၚမွာ အိပ္ေပ်ာ္စျဖစ္ဟန္တူေသာ အိႏၵိယလူမ်ိဳးအဘိုးအို တစ္ဦးကို ေတြ႔ရ၏။ သည္ညအဖို႔ ေက်ာခင္းစရာ တစ္ေနရာ ေျပလည္ သြား႐ွာေသာ လူသား တစ္ေယာက္ကို သူ ဝမ္းေျမာက္ဝမ္းသာ ၾကည့္ေနမိသည္။ ေနဝင္တိုင္း ထိုကိစၥအတြက္ ပူပန္ရေသာ ဘဝမွ သူေကာ ဘယ္ေတာ့လြတ္ေျမာက္ႏိုင္ပါမည္နည္း။
ကိုယ္ယံုၾကည္ရာမွာ ဘဝကို ေနာင္တမဲ့ စိုက္နစ္စြဲမက္ေတာ့မည္ဟု မိဘအရိပ္ကို စြန္႔ခြာလာကတည္းက ေႏြးေထြးေသာ၊ လံုၿခံဳေသာ၊ ၿငိမ္းေအးေသာ၊ သက္ေတာင့္ သက္သာျဖစ္ေသာ “အိမ္” ဆိုေသာအရာသည္ အေဝးတြင္ မႈန္ဝါး လြင့္စင္ က်န္ရစ္ခဲ့ေလသည္။ လြန္ခဲ့ေသာ ဆယ္ႏွစ္ေက်ာ္ကာလကေတာ့ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ႀကီးသည္ အိပ္စရာေနစရာ မ႐ွားလွေသး။ ရန္ကုန္ဘူတာႀကီးမွာ၊ သေဘၤာဆိပ္မွာ ခရီးသြားမည့္ သူမ်ားႏွင့္ ေရာေႏွာ၍ ဟန္ေဆာင္ကာ အိပ္ႏိုင္သည္။ ဒါမွမဟုတ္ မိုးလင္းဖြင့္ေသာ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္တစ္ဆိုင္မွာ ညလံုးေပါက္ထိုင္ႏိုင္သည္။ (သည္အလုပ္ကေတာ့ လက္ဖက္ရည္တစ္ခြက္ဖိုး ႏွင့္ ေဆးေပါ႔လိပ္ဖိုး ေငြ တစ္က်ပ္ေတာ့ အိတ္ထဲမွာ ရွိရသည္။) မိုးလင္းေတာ့မွ အမ်ိဳးသားစာၾကည့္တိုက္ျဖစ္ျဖစ္၊ ျပန္ၾကားေရး စာၾကည့္တိုက္ျဖစ္ျဖစ္ တစ္ခုခုဆီသြားၿပီး စာအုပ္တစ္အုပ္ကိုေ႐ွ႕တြင္ ျဖန္႔ခင္းကာ ထိုင္လ်က္ ခိုးအိပ္ႏိုင္သည္။ သေဘာေကာင္းေသာ အလွည့္က် စာၾကည့္တိုက္မွဴးႏွင့္ ႀကံဳလွ်င္ စားပြဲေပၚေမွာက္အိပ္နိုင္ေသာ အခြင့္အေရးပင္ရတတ္၏။ အခုေတာ့ ရန္ကုန္ဘူတာႀကီးတြင္ ခရီးသည္မ်ားညအိပ္ေနရန္ ခြင့္မျပဳေတာ့။ မိုးအလင္းဖြင့္ေသာ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္မ်ားလည္းမရွိေတာ့။ သက္ဆိုင္ရာက ၁၁နာရီထိုးသည္ႏွင့္ ဆိုင္တိုင္း သိမ္းေစသည္။ စာၾကည့္တိုက္မ်ားကလည္း ေန႔ခင္းဘက္ လာအိပ္သူမ်ားကို (စာဖတ္ခန္းထဲတြင္ အိပ္စက္ျခင္းမျပဳရ) ဟူေသာ စာတန္းမ်ားခ်ိတ္ဆြဲကာ ကန္႔ကြက္ တားျမစ္ၾကသည္။ အိပ္စရာခက္ခဲေသာ တစ္ညက မေရာက္တာ ၾကာၿပီျဖစ္ေသာ ကမ္းနားလမ္းေဗာတံတားတစ္ခုမွာ သြားအိပ္ခဲ့မိေသး၏။ မိုးလင္းေတာ့ ဘယ္သူ ျဖဳတ္သြားမွန္း မသိ။ သူ႔မ်က္မွန္ မရွိေတာ့။ မ်က္မွန္က ေဟာင္ေကာင္ေကာ္ကိုင္းမို႔ တန္ဖိုးမရွိလွ။ အေဝးၾကည့္ မ်က္မွန္မို႔သာ သူ စာေရးစာဖတ္ မထိခိုက္သည္။ သူလည္း ကမ္းနားလမ္းကို လန္႔သြားသည္။
တစ္ညေနကလည္း သူ ေဗာတံတားေပၚမွာ ထိုင္ၿပီး ေဆးလိပ္ေသာက္ေနစဥ္ အက်ႌကြ်တ္ႏွင့္ ဗလေကာင္းေကာင္း လူတစ္ေယာက္ အနားေရာက္လာကာ “ေပးစမ္း” ဟု တစ္ခြန္းတည္း ေျပာရင္း လက္ထဲက ေသာက္လက္စ ေဆးလိပ္ကို လုယူသြားတာ ခံရဖူး၏။ ကိုယ္ကလည္း ေတြေတြေငးေငးသမားမို႔ ႐ုတ္တရက္ ဘာျဖစ္သြားမွန္း နားမလည္။ ပထမေတာ့ ေဆးလိပ္မီးညႇိရေအာင္ ေတာင္းသည္ဟုပင္ ထင္ေသး၏။ ေနာက္မွ သူအႏိုင္က်င့္ ခံရတာပဲဟု သေဘာေပါက္ၿပီးျပံဳးရယ္မိ၏။ ေလာကမွာ အတိတ္ဘဝကုသိုလ္ေၾကာင့္ေငြရတဲ့သူကရ၊ ဉာဏ္ရတဲ့လူကရ၊ ဗလရတဲ့လူကရေပ
မယ့္ ကိုယ္အစြမ္းအစ ရွိတာေပၚမွာအားကိုးၿပီး တခုခုခ်ိဳ႕တဲ့သူကို အႏိုင္မက်င့္သင့္ ပါဘူး။ အမွန္ေတာ့ ကမ္းနားလို ေနရာမ်ိဳးက သူတို႔လုိ ေအးေအး ေဆးေဆး သမားေတြႏွင့္ မသင့္ေတာ္။ သူ႔ထက္ ဗလေကာင္းေသာ အက်ႌကြ်တ္ႏွင့္ လူက သူ႔ကို ဘဝတူ ကေလကေခ် တစ္ေယာက္လို႔ပဲ မွတ္ေပလိမ့္မည္။
သူဟာ ကေလကေခ်ေတာ့လည္း မဟုတ္ပါဘူး။ မ်ိဳး႐ိုးေကာင္းမိဘက ဆင္းသက္လာ သူပါ။ လူေတြအထင္ႀကီးတယ္ ဆိုတဲ့ အတန္းပညာကိုလည္း ေကာင္းေကာင္း သင္ခဲ့ဖူးတဲ့သူပါ။ ၿပီးေတာ့ သူ႔ေခါင္းထဲမွာလည္း အတန္းပညာထက္ အဆေပါင္းမ်ားစြာ တန္ဖိုးရွိတယ္လို႔ သူယူဆတဲ့ပညာေတြနဲ႔ ျပည့္တင္းေနတဲ့ သူပါ။ အသည္းႏွလံုးထဲမွာ လည္း သူေနထိုင္တဲ့ ကမာၻႀကီးကိုသူတတ္တဲ့ အႏုပညာနဲ႔ ေကာင္းျမတ္ျပည့္စံုေအာင္ သြန္းလုပ္ဖန္တီးခ်င္တဲ့ ေစတနာေတြနဲ႔ ဖိတ္လွ်ံေနတဲ့သူပါ။
အဲဒီလူကို ေနစရာ အိမ္ကေလးမွ် မရွိတာနဲ႔ ကေလကေခ်လို႔ေတာ့ မေခၚသင့္ဘူးေပါ႔။ သို႔ေသာ္ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ လူတစ္ေယာက္ဆိုတာကေတာ့ လူဆိုတဲ့ဂုဏ္သိကၡာကို လံုၿခံဳေအာင္ ထိန္းသိမ္း ႏိုင္ေလာက္႐ံု အိမ္ကေလးတစ္လံုး (သူ႔ စိတ္ကူးထဲက အိမ္မ်ိဳးျဖစ္ရမည္) ႏွင့္ ေငြသံုးသိန္း ေလာက္ေတာ့ ရွိသင့္သည္ဟု ဝန္ခံပါသည္။ သူ႔လို ေန႔တိုင္း ေက်ာခင္းစရာ တစ္ေနရာကိစၥအတြက္ ေနဝင္မွာ စိုး႐ြံ႕ပူပန္ေနေသာ ဘဝ ကေတာ့ မေကာင္းလွဘူးေပါ႔။ အနည္းဆံုး တစ္လ ငါးဆယ္ေလာက္ ေပးရတဲ့ ေဘာ္ဒါေဆာင္က တစ္ေယာက္ခန္းကေလး တစ္ခုကိုေတာ့ ပိုင္ဆိုင္သင့္ပါသည္။ လြန္ခဲ့ေသာ အနည္းငယ္အဆင္ေျပသည့္ ႏွစ္မ်ားကေတာ့ (စိတ္ဆင္းရဲ အၿမဲခံေနရ ေသာ ဘဝတြင္) ကိုယ္ဆင္းရဲ မခံခ်င္သျဖင့္ ကမာ႐ြတ္ သို႔မဟုတ္ သမိုင္း၊ အင္းစိန္ တစ္ေနရာရာရွိ ေဘာ္ဒါေဆာင္ တစ္ခုခုမွာ အခန္းတစ္ခန္းေတာ့ရေအာင္ ငွားေန တတ္ခဲ့သည္။ ႀကိဳတင္ေငြ ႏွစ္လခေလာက္ေပးႏိုင္လွ်င္ အခန္းတစ္ခန္းရႏိုင္သည္။ ၿပီးေတာ့လည္း ထမင္းနပ္မွန္ရန္ ခက္ခဲေသာဘဝမွာ ေနာက္လေနာက္လအတြက္ အခန္းခမ်ား သူမ႐ွင္းေပးႏိုင္ေတာ့။ သုိ႔ျဖင့္ ေဘာ္ဒါေဆာင္တစ္ခုတြင္ တတ္ႏိုင္သမွ် တြယ္ကပ္ေနေသာ္လည္း ေလးငါးလခန္႔သာ လက္ခံကာသူ ဆင္းေပးရေလ့ ရွိ၏။ တခ်ိဳ႕ေဘာ္ဒါေဆာင္ ပိုင္႐ွင္မ်ားက ဆင္းမေပးလွ်င္ ရဲတိုင္မည္၊ ေကာင္စီတိုင္မည္ဟု ျခိမ္းေျခာက္၏။ တခ်ိဳ႕ကေတာ့ သူ႔ ပစၥည္းမ်ားကို အခန္းျပင္ထုတ္၍ ပံုထားၿပီး အခန္း
တံခါးကို ေသာ့အသစ္လဲခတ္ကာ ပိတ္ထားလိုက္တတ္၏။
မိုးတိတ္သြား၏။ ညဥ့္လည္း ရင့္ေရာ္စျပဳၿပီ။ မိုးခိုသူမ်ားမွာ လိုရာသို႔ အလွ်ိဳလွ်ိဳ ထြက္သြားၾကသည္။ ဒီည သူ ဘယ္မွာအိပ္ရမည္နည္း။ သူ႔အိတ္ထဲမွာ ေငြႏွစ္က်ပ္ ေလာက္ ရွိရင္ေတာ့ ၾကည့္ျမင္တိုင္ဘူတာဘက္ သြားအိပ္မည္ဟု စိတ္ကူးေသး၏။ အိတ္ ထဲမွာက ေငြႏွစ္က်ပ္ ျပည့္ေအာင္မရွိ။ ၾကည့္ျမင္တိုင္ ဘူတာအနီးမွ အိမ္မ်ားသည္ ထိုသို႔ ညအိပ္မည့္သူမ်ားအတြက္ ဖ်ာငွားတတ္သည္။ ဖ်ာတစ္ခ်ပ္ ကို ႏွစ္က်ပ္ေပးရ၏။ ေစာေစာသြားလွ်င္ ထိုဖ်ာငွားေသာ အိမ္မ်ား၏ ဝရန္တာ၊ ဖိနပ္ခြ်တ္
မွာ ေနရာတစ္ေနရာေလာက္ရတတ္သည္။ ခုခ်ိန္မွ သြားလွ်င္ေတာ့ ဖ်ာကိုယူကာ ဘူတာစၾကၤန္ေပၚ လြတ္ရာခင္း၍ အိပ္႐ံုသာ ရွိသည္။ ညအိပ္ခရီးသည္မ်ားကို ရည္႐ြယ္ ငွားေသာ္လည္း ထုိေနရာတြင္ ညအိမ္သူမ်ားမွာ ခရီးသြားမ်ားထက္ ပ်ံက်မ်ားက မ်ားေနတတ္၏။ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ တိုက္ႀကိဳတိုက္ၾကား ေလွကားထစ္မ်ား ေအာက္မွာ ကလည္း အရင္လို အိပ္ရတာ မလြတ္လပ္ေတာ့။ တိုက္႐ွင္က ႏွင္ခ်င္ႏွင္၏။ ႐ံုးတစ္႐ံုး ျဖစ္လွ်င္လည္း ညေစာင့္ကႏွင္၏။ ညေစာင့္ကို ပိုက္ဆံေပးအိပ္လွ်င္လည္း ျဖစ္ျပန္သည္။ အေျခအေနသိပ္ဆိုးစဥ္က သူလည္းအိပ္ခဲ့ဖူး၏။ သို႔ေသာ္ အခုအိပ္ဖို႔ မစဥ္းစားရဲေတာ့။ သက္ဆိုင္ရာကေတြ႔၍ ေမွာင္ရိပ္ခိုမႈ ႏွင့္ အေရးယူခံရလွ်င္ မလြယ္။ တကယ္ေတာ့ တိုက္ေလွကားထစ္ေအာက္မွာ အိပ္ဖို႔ကိစၥကပင္ ခက္ခဲေသး၏။ ေနရာလြတ္ မွန္သမွ် ငါးနာရီေျခာက္နာရီေလာက္ကတည္းက ေနရာဦးထားႏွင့္သူေတြ ရွိေနတတ္၏။ ေယာင္လည္လည္ႏွင့္ ထိုအနီးတဝိုက္တြင္ ထိုင္ေနတတ္သည္။ တခ်ိဳ႕ကေတာ့ လူကိုယ္တိုင္ပင္ မဟုတ္ဘဲ အုတ္နီခဲပင္ ခ်ကာ ဦးထားတတ္၏။ ၿပီးေတာ့ သူတို႔ ဦးထားရေသာေနရာကို ျပန္ေရာင္းစားၾကသည္။ မိုးကြယ္ေလကြယ္၊ သက္ဆိုင္ရာကလည္း ျဗဳန္းခနဲလမ္းေပၚက လွမ္းၾကည့္႐ံုႏွင့္ မေတြ႔နိုင္ေသာ ေနရာမ်ိဳး ဆိုလွ်င္ ေနရာေကာင္းဟုေခၚကာ သံုးက်ပ္အထိ ေပးရတတ္၏။ လမ္းေလွ်ာက္ရင္း ဒီတစ္ည သူသြားေရာက္ အိပ္စက္ႏိုင္မည့္ မိတ္ေဆြသူငယ္ခ်င္းမ်ား၏ အမည္ကို ေခါင္းထဲမွ တန္းစီၾကည့္ေနမိသည္။ အိပ္၍ မျဖစ္ႏိုင္ေသာသူမ်ားကို သူ႔ေခါင္းထဲက စာရင္းမွ ပယ္ဖ်က္ပစ္၏။ သူတို႔မွာလည္း အေၾကာင္းျပစရာ ကိုယ္စီႏွင့္ ျဖစ္သည္။
“ကၽြန္ေတာ့္သမီးေတြ ႀကီးၿပီဗ်ာ၊ လူစိမ္းေယာက္်ားတစ္ေယာက္ အိမ္မွာအိပ္တာကို လက္ခံဖို႔ မသင့္ေလ်ာ္ေတာ့ဘူး”
ဟု သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္က ထူးထူးျခားျခား ျငင္းဖူး၏။ ဒီေတာ့မွ သူကိုယ္တိုင္၏ အသက္လည္း ေလးဆယ္ထဲေရာက္ ေနၿပီကိုသတိထားမိ၏။ သူငယ္ခ်င္း၏ သမီးကေလးမ်ားမွာ သူဂရုမျပဳမိခိုက္မွာပင္ အပ်ိဳကေလးမ်ားျဖစ္ေနသည္ကို အံၾသစြာ ေတြ႔ရ၏။ သူ အခ်ိန္ျပည့္ ထိုအိမ္တြင္ အိပ္စားေနစဥ္က သူတို႔ေလးေတြမွာ သူေခၚ၍ ႏွပ္ညႇစ္ေပးခဲ့ရေသာ ပီဘိကေလး ငယ္မ်ားသာ ျဖစ္ခဲ့ၾကသည္။
ေနာက္ဆံုးေတာ့ ၿမိဳ႕သစ္မွာေနထိုင္ေသာ မိတ္ေဆြတစ္ေယာက္၏ နာမည္ကိုသူ သြားအမွတ္ရသည္။ ထိုမိတ္ေဆြသည္ ဆင္းရဲေသာ္လည္း သဒၶါတရားေကာင္းကာ သူ႔အေပၚမွာလည္း အေလးအျမတ္ရွိသူ ျဖစ္၏။ အလွမ္းေဝးသည္မို႔ သူကသာ အေရာက္အေပါက္ နည္းေနခဲ့သည္။ ၿမိဳ႕သစ္သြား ဘတ္စ္ကားအိုအိုႀကီးတစ္စီးေပၚတြင္ ထိုင္လိုက္လာရင္း ေႏြကာလ တေလွ်ာက္က ကားတစ္စီးထဲမွာ သူလႏွင့္ခ်ီကာ အိပ္ခဲ့ဖူးတာအမွတ္ရလာျပန္သည္။ ဆင္ေျခဖံုးက သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္သည္ ဓာတ္ဆီထုတ္ေရာင္းစားရန္ဟူေသာ ရည္႐ြယ္ခ်က္ျဖင့္ ႐ွစ္ေထာင္ေက်ာ္ေပးရေသာ ဘီးလွိမ့္ႏိုင္႐ံု ကားစုတ္ကေလးတစ္စီးကို ဝယ္ထားဖူး၏။ သူ႔မွာက ထိုကားကို ထားရန္ဂိုေဒါင္မရွိ။ သူတို႔မိသားစု ခုနစ္ေယာက္ပင္ ကားဂိုေဒါင္ေလာက္ရွိသည့္ အိမ္ကေလးထဲတြင္ ေနထိုင္ၾကသူ မ်ားျဖစ္၏။ သည္ေတာ့ကားကို ဓာတ္ဆီထုတ္ခ်ိန္မွ လြဲ၍ လမ္းေဘးတြင္ အၿမဲရပ္ထားရသည္။
“မင္း အိပ္စရာ မရွိရင္ ငါ႔ကားထဲ လာအိပ္ေလ”
ဟု သူငယ္ခ်င္းက ဖိတ္ေခၚ၏။ သူလည္း ညဘက္ ေက်ာခင္းစရာ တစ္ေနရာ ေျပလည္သြား၏။
ကားရွင္သူငယ္ခ်င္း အဖို႔လည္း ညဘက္သူ႔ကားကို ေစာင့္ေပးမည့္သူအား ပိုက္ဆံ တစ္ျပားမွ မကုန္ဘဲ အလကားရလိုက္၏။ တစ္ခုေတာ့ရွိသည္။ ကားထဲမွာ အိပ္ရတာ ေႏြမို႔ေလွာင္အိုက္လွသည္။
ကားတံခါးမ်ားကို ဖြင့္အိပ္ေတာ့လည္း ျခင္က မတန္တဆ ကိုက္ခဲလာ၏။ ေဆာင္းတြင္းက်လွ်င္ေတာ့ကားထဲမွာ အိပ္ရတာအဆင္ေျပလိမ့္မည္ဟုသည္းခံေနဆဲ။ ႏွစ္လြန္ကားမ်ား ဖ်က္သိမ္းမည့္ သတင္းက ထြက္လာ၏။ သူ႔သူငယ္ခ်င္းလည္း ကားကိုရရာေစ်းႏွင့္ နယ္မွဆင္းဝယ္သူတစ္ေယာက္ကို ေရာင္းလိုက္ေလသည္။
သို႔ေသာ္ မိုးၿဖိဳင္ၿဖိဳင္က်မလာမီ ကာလအထိေတာ့ သူ႔အိပ္ရာထိုင္ခင္းကိစၥမွာ အခက္အခဲ သိပ္မရွိလွ။ ဤအခ်ိန္မ်ားက ရန္ကုန္တြင္ ပြဲလမ္းသဘင္ျပတ္သည္မရွိ။ ဘုရားပြဲ၊ ဇာတ္ပြဲ၊ မိုးအလင္း႐ုပ္႐ွင္႐ံု စသျဖင့္ ဆိုင္းသံဗံုသံႏွင့္ အသံခ်ဲ႕ စက္သံကိုသာ နားစြင့္ေနဖို႔ ရွိသည္။ ၿပီးေတာ့ ပြဲခင္းထဲသြားကာ ပြဲေစ်းတန္းမွ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ တစ္ဆိုင္တြင္ လက္ဖက္ရည္ တစ္ခြက္ ေဆးေပါ႔လိပ္တစ္လိပ္ႏွင့္ ညဥ့္အေတာ္နက္ သည္အထိ ထိုင္ေနမည္။ မ်ားေသာအားျဖင့္ ၁၂နာရီေက်ာ္လွ်င္ ႐ံုဖြင့္ တတ္၏။
႐ံုဖြင့္လွ်င္ ႐ံုထဲဝင္ကာ ေနာက္ဆံုးမွ လြတ္ရာဖ်ာတစ္ခ်ပ္အေပၚ ေခြေခြကေလး လွဲအိပ္လိုက္႐ံုပင္။ ေခြေခြမအိပ္၍ ေတာ့ မျဖစ္။ သိပ္မက်ယ္ေသာ ပြဲခင္းထဲမွာ ေျခဆန္႔လက္ဆန္႔ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ အိပ္၍မျဖစ္ႏိုင္။ အဲသလို ေခြေခြေကြးရင္း ဖိနပ္ကိုလည္း ခြ်တ္ကာ ရင္ခြင္ထဲ ရင္ခြင္ထဲ ပိုက္အိပ္ရ၏။
သို႔မဟုတ္လွ်င္ မိုးလင္းက် ဖိနပ္ေပ်ာက္ေနတတ္သည္။ သူ႔ကိုေတြ႔သည့္ လူတခ်ိဳ႕က ဇာတ္႐ံုထဲ အသားလြတ္လာအိပ္သည္ဟု မထင္ၾက။ ဇာတ္လာၾကည့္ရင္း အိပ္ခ်င္စိတ္ကို မထိန္းႏိုင္သူ တစ္ေယာက္ဟုသာယူဆၾကသည္။ ဆိုင္းသံ တၿခိမ္းၿခိမ္းကို နားေထာင္ရင္းအိပ္ရတာ တစ္မ်ိဳးေကာင္းသည္။ သံုးကားေပါင္း မိုးလင္း႐ုပ္႐ွင္႐ံုထဲဝင္အိပ္လည္းရသည္။ အေၾကာင္းမသိေသာ မိတ္ေဆြတစ္ဦးက ပြဲခင္းတစ္ေနရာဝယ္ဆံုခိုက္ “ဘယ္ေနရာမွာ ဇာတ္ကက ခင္ဗ်ားကို အၿမဲ ေတြ႔တယ္၊
ေတာ္ေတာ္ဇာတ္ဝါသနာပါတယ္ ထင္တယ္” ဟုမွတ္ခ်က္ခ်ဖူး၏။ သည္လိုႏွင့္ မိုးက်လာသည္။
ရန္ကုန္တြင္ ပြဲလမ္းသဘင္မရွိေတာ့။ ဇာတ္မ်ားလည္း နယ္တက္သြားၾကသည္။ သူလည္း အိပ္စက္နားေနရန္ အခက္အခဲ ႀကံဳလာျပန္သည္။ သူ ျဖတ္သန္း သြားလာ တတ္ေသာ လမ္းတစ္ေနရာရွိ ေညာင္ပင္ႀကီးတစ္ပင္ေအာက္ အၿမဲထိုင္ေနသည့္ အ႐ူး တစ္ေယာက္ရွိ၏။ မိုးေကာင္းကင္ႏွင့္ ေျမႀကီးအား အိမ္ျပဳေနႏိုင္ေသာ ထိုအ႐ူးဘဝကို အားက်ခ်င္သလို ရွိမိဆဲ၊ မိုးေတြ သည္းထန္စြာ ႐ြာသည့္ မိုးဦးက် တစ္ည၏ ေနာက္ေန႔နံနက္ခင္းဝယ္ ထုိသူ၏ တစ္ကိုယ္လံုး မိုးေရစက္မ်ား နစ္႐ႊဲလ်က္ ျမက္ခင္းေပၚ၌ ေအးစက္ေတာင့္တင္းစြာ အသက္ေပ်ာက္ေန႐ွာသည္ကို ေတြ႔ၿပီး အႀကီးအက်ယ္ တုန္လႈပ္ခဲ့ရ၏။
“မျဖစ္လို႔ ေျပာေနတာပါဗ်ာ” ဆိုေသာ သူ အားကိုးတႀကီး လာခဲ့သည့္ မိတ္ေဆြ၏ စကားက သူ႔အသည္းႏွလံုးကို ေအး စက္ေတာင့္တင္းေစသည္။
“ကၽြန္ေတာ္တို႔ ရပ္ကြက္ေတြမွာ ခဏခဏ သန္းေခါင္စာရင္း စစ္တယ္ဗ်။ ဧည့္စာရင္း တိုင္ဖို႔ အခ်ိန္ကလည္း လြန္ေနၿပီ။ တိုင္မယ္ဆိုဦး ခင္ဗ်ားမွာက မွတ္ပံုတင္ မရွိဘူး”
သူ မွတ္ပံုတင္ ေပ်ာက္ေနတာ ၾကာခဲ့ၿပီ။
“ဒီလိုလုပ္ဗ်ာ၊ ညဥ့္သိပ္နက္ေနေတာ့ တျခားသြားလို႔လည္း မျဖစ္ေတာ့ဘူး။ ကၽြန္ေတာ္ ခင္ဗ်ားတို႔အိမ္မွာ ညမအိပ္ဘူး၊ တစ္ညလံုး ပက္လက္ကုလားထိုင္တစ္လံုးနဲ႔ ထို္င္စာဖတ္ေနမယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ကို မီးခြက္တစ္ခြက္သာ ထြန္းေပးထား”
“ဘာထူးမွာလဲဗ်ာ ကၽြန္ေတာ္ တကယ္မျဖစ္လို႔ ေျပာေနတာပါ။ ေစ်းလမ္းဆံုမွာ ကုန္စိမ္း
ႀကိဳတဲ့ကားေတြ စထြက္ေနၿပီ ခင္ဗ်ားလိုက္သြားရင္ ရပါတယ္”
သူ႔အိတ္ထဲကို က်ပ္တန္ႏြမ္းႏြမ္းေလး သံုးေလး႐ြက္လံုးေထြးထည့္ေပးရင္း မိတ္ေဆြ လုပ္သူက ယဥ္ယဥ္ေက်းေက်း ႏွင္ေနသည္။
“ကၽြန္ေတာ္ လိုက္ပို႔ရဦးမလား”
“ေနပါေစဗ်ာ”
သူ အိမ္ေပၚကဆင္းကာ လမ္းမေပၚျပန္ေရာက္ခဲ့သည္။ လမ္းဓာတ္မီးတိုင္မ်ား၏ ဝါက်င့္က်င့္ မီးေရာင္ေဖ်ာ့ေဖ်ာ့က ညဥ့္အေမွာင္ထုကို မထိုးေဖာက္ႏိုင္။ မည္းေမွာင္ တိတ္ဆိတ္ေသာ အိမ္ေတြထဲ မွာေတာ့ သူ႔လို လူသားမ်ား အိပ္စက္ေနၾကေပသည္။
သံသရာတြင္ ခႏၶာဆိုေသာ အိမ္ကေလး ရေနသေ႐ြ႕ အိမ္ကေလးကို ထားရန္ အိမ္တစ္လံုးေတာ့ လိုျပန္သည္။ လူ႔ဘံုဆိုတာကလည္း (တခ်ိဳ႕ႀကီးတဲ့ တခ်ိဳ႕ေသးတဲ့၊ တခ်ိဳ႕ခမ္းနားတဲ့၊ တခ်ိဳ႕ႏံုခ်ာတဲ့) အဲသလို အိမ္ေတြ စုေဝးေနသည့္ အိမ္ အႀကီးႀကီးတစ္လံုးမွ်သာ ျဖစ္သည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ဟာ တစ္အိမ္တည္း ေနတဲ့သူေတြပါ။
ဘယ္ဆီကမွန္းမသိ။ ပ်ံ႕လြင့္လာသည့္ ဆည္းလည္းသံသဲ့သဲ့ကို တိုးမွ်င္းညင္သာစြာ ၾကားရသည္။ အသံၾကားရာ အရပ္သို႔ မ်က္ႏွာမူလွည့္ကာ သူ လမ္းမေပၚမွာပင္ လက္အုပ္ခ်ီ ကန္ေတာ့မိ၏။ ဘုရားရဟႏာၱ အ႐ွင္သူျမတ္မ်ားလို ပါရမီဥာဏ္ မရင့္သန္ဘဲ၊ ခႏၶာအိမ္ကို အဖန္ဖန္ ေဆာက္မိေနဆဲ ဘဝမ်ားမွာ သူ႔ အသည္းႏွလံုး ကို ျဖဴစင္ေအာင္ အားထုတ္ရမည္။ သံသရာ တစ္ေနရာရာမွာေတာ့ ဤအသည္းႏွလံုးႏွင့္ ေလ်ာ္ညီေသာ ျဖဴစင္သည့္ အိမ္ကေလးတစ္လံုးကိုတခ်ိန္ခ်ိန္ သူ ရႏိုင္ေကာင္း
ပါေပသည္ဟု ေမွ်ာ္လင့္ယံုၾကည္ရေပသည္။
သစၥာနီ
အျခားေသာအရာမ်ားႏွင့္ လူ
No comments:
Post a Comment