သူ...ဆယ္တန္း ေျဖသည့္ႏွစ္မွာပင္ ဦးေလး၏ဇနီးဆံုးပါးသြားသည္။ ဦးေလးသည္ ပို၍ စကားနည္းကာ ပို၍ ေဆးတံေသာက္လာသည္။ မင္းေဝလည္း ဆယ္တန္းေအာင္၍ တကၠသိုလ္ ေရာက္လာသည္။ ဒႆနိကေဗဒ ယူသည္။ တတိယ ႏွစ္ဝက္ အေရာက္တြင္ သူ႔ သေဘာႏွင့္သူ ေက်ာင္းထြက္ပစ္လိုက္၏။ ဦးေလးကိုေတာ့ ေက်ာင္းမေနခ်င္ေတာ့ဘူး ဟု အေၾကာင္းျပသည္။
သို႔ျဖင့္....ဘဝတြင္။
ေမာ္ေတာ္ဆိုင္ကယ္ တစ္စီးႏွင့္ သူ႔ အလိုပါေသာ ေကာင္မေလးမ်ားကို တစ္ေယာက္ၿပီး တစ္ေယာက္ ေနာက္က တင္စီးကာ ၿမိဳ႕အႏွံ႔ လည္၏။ ဟိုတယ္မ်ိဳးစံုမွာ အေကာင္းစားအရက္ မ်ိဳးစံုကို ေသာက္မူး၏။ တစ္ေန႔တည္းေလးပြဲဆက္ ႐ုပ္႐ွင္ၾကည့္၏။ တခါတရံေတာ့ တစ္ပတ္ လံုး အျပင္မထြက္ဘဲ အခန္းေအာင္းကာ စာအုပ္ေတြတစ္အုပ္ၿပီးတစ္အုပ္ ေျပာင္းဖတ္ေန သည္။ တစ္အုပ္မကုန္ခင္ ေနာက္တစ္အုပ္ဖတ္၏။ (အေပ်ာ္ဖတ္စာအုပ္မ်ား မဟုတ္ပါ) ဘယ္စာအုပ္ကမွ အဆံုးထိ ဖတ္ျဖစ္ေအာင္သူ႔ကို မဆြဲေဆာင္ႏိုင္။ သူ႔ခုတင္ ေဘးပတ္လည္ ၾကမ္းျပင္ေပၚတြင္လႊင့္ပစ္ထားေသာ စာအုပ္မ်ားႏွင့္ စီးကရက္တိုမ်ား ျပန္႔က်ဲ ပြ႐ႈပ္ေနသည္။ သူ တစ္ခုခုကို ႐ွာေနမွန္းေတာ့ သူ႔ကိုယ္သူ သိသည္။ သို႔ေသာ္...ဘာကို႐ွာေနမွန္းေတာ့ မသဲကြဲ။ ေသခ်ာတာတစ္ခုေတာ့ ရွိသည္။ သူ ႐ွာေဖြေနေသာအရာသည္ သူတြဲခဲ့ေသာ ေကာင္မေလး ေတြဆီမွာ လည္း မရွိ။ ေရာင္စံုအရက္ထဲမွာလည္း မရွိ။ ႐ုပ္႐ွင္႐ံု ထဲမွာလည္း မရွိ။ ေနာက္ဆံုး စာအုပ္မ်ားထဲတြင္ရွိမည္ဟု ထင္ရေသာ္လည္း မရွိ။ သို႔ျဖင့္ သူ ဘာမွ မလုပ္ဘဲ ေနျပန္သည္။ အရက္ႏွင့္ စီးကရက္ မေသာက္ေတာ့ဘဲ၊ ႐ုပ္႐ွင္မၾကည့္ဘဲ၊ ေကာင္မေလးေတြႏွင့္ မတြဲဘဲ၊ ေနာက္ဆံုး စာပင္မဖတ္ဘဲ ေနသည္။
သူ႔ ဦးေလးက “မင္းဘာလုပ္ခ်င္သလဲ” ဟု ေမးသည္။ ကၽြန္ေတာ္ ေပ်ာ္႐ႊင္ခ်င္တာ ထင္တာပဲ ဟု သူက မေသမခ်ာ ေျဖ၏။ သူ႔ ဦးေလးက ေဆးတံကို ကိုက္ကာ အေတာ္ၾကာေအာင္ ၿငိမ္သက္ေနၿပီးမွ “ေပ်ာ္႐ႊင္မႈ... ဟုတ္လား”ဟု အခုမွ မိုးေပၚက က်လာေသာ စကားလံုး တစ္လံုးကိုေတြ႔လိုက္ရသလို အထိတ္တလန္႔ ေရ႐ြတ္ရင္း “မင္းေျပာမွ ငါ သတိထားမိတယ္၊ ငါေတာ့ အဲဒါကိုမ႐ွာခဲ့ပါဘူးကြာ“ ဟု ဆိုသည္။ အတန္ၾကာေအာင္ ဆိတ္ၿငိမ္စြာ ေတြးေတာ ဟန္ျပဳေနၿပီးမွ...
“ငါ...စာသင္တယ္၊ မိန္းမယူတယ္၊ တခါတေလ ရယ္ေမာတယ္၊ ကေလးတစ္ေယာက္ ရခဲ့ တယ္၊ မ်က္စိမႈန္လာတယ္၊ ထမင္းစားေကာင္းတဲ့အခါ ေက်နပ္တယ္... အဲ...ဒါပါပဲ၊ တကယ္ေတာ့ ဘဝဆိုတာ ဒီေလာက္ပါပဲကြာ” ဟု ေျပာရင္း မီးေသေနေသာ ေဆးတံကို မီးညႇိသည္။ တစ္ဖြာ ႏွစ္ဖြာ ႐ႈိက္လိုက္ၿပီးမွ...ေလသံတိုးတိုးျဖင့္....
“မင္း အခု အဲဒါကို ေတြ႔ၿပီလား”
ဦးေလးသည္ ေပ်ာ္႐ႊင္မႈ ဆိုေသာ စကားလံုးကို ႏႈတ္မွ ထြက္ရမွာ ဝန္ေလးဟန္ရွိသည္။ ဦးေလး အေၾကာင္း သူေကာင္းေကာင္း သိသည္။ ဦးေလးသည္ အသက္ေျခာက္ဆယ္နားနီးေနၿပီ ျဖစ္သည့္တိုင္ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္တြင္ တစ္ခါမွ ထိုင္ေသာက္ဖူးသူ မဟုတ္ေခ်။
မင္းေဝက... “တျခားသူေတြ အတြက္ ေပ်ာ္စရာ လို႔ ဆိုၾကတဲ့ ကိစၥေတြ အားလံုးလိုကို ကၽြန္ေတာ္ အကုန္ေလွ်ာက္လုပ္ၾကည့္တယ္၊ ေပ်ာ္သလိုလို ရွိတယ္လို႔ေတာ့ ထင္စရာပဲ၊ ဒါေပမယ့္ အဲဒါဟာလဲ ကၽြန္ေတာ္ လိုခ်င္တာ မဟုတ္ဘူးဆိုတာ သိလာျပန္တယ္”
“ေဆးပညာ ႐ႈေထာင့္က ေျပာရရင္ အေကာင္းဆံုးကေတာ့ မင္း စိတ္ေရာဂါကု ဆရာဝန္ တစ္ေယာက္ ေယာက္နဲ႔ တိုင္ပင္ၾကည့္သင့္တယ္ ထင္တာပဲ”
ဦးေလးက အတည္ေျပာျခင္း ျဖစ္ဟန္ တူေသာ္လည္း သူက ၿပံဳးေနခဲ့သည္။ ဤကိစၥကိုပင္ သူ႔မိတ္ေဆြ ကိုဘုန္းျမင့္ ႏွင့္ ေဆြးေႏြးမိေတာ့...
“ေပ်ာ္စရာ႐ွာတယ္ဆိုတာ လူေပါ႔လူသြမ္းေတြအလုပ္ပါဗ်ာ၊ ေပ်ာ္႐ႊင္ျခင္းဆိုတာ ကၽြန္ေတာ့္ အတြက္ေတာ့ အဓိပၸာယ္မရွိလွပါဘူး၊ ေလးနက္တဲ့ခံစားမႈ တစ္ခုလည္းမဟုတ္ဘူး၊ အႏွစ္သာရ
လည္းကင္းမဲ့ပါတယ္။ ေပ်ာ္႐ႊင္ျခင္းဆိုတာ ေအးစက္တယ္၊ ဒါေပမယ့္ ခင္ဗ်ားကို ေလာင္ကြ်မ္း မယ္၊ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ လူေတြဟာ ၿငိမ္သက္တည္ၾကည္မႈ ကိုသာ ႐ွာေဖြသင့္တယ္ ထင္ပါတယ္...”
အဲဒီကိစၥမ်ားမွ သူေက်ာင္းက ထြက္ၿပီးစကာလမ်ားက ျဖစ္ခဲ့သည္။ သည္တုန္း က သူလည္း ယခုေနထိုင္ေသာ ေလးထပ္တိုက္ ေခါင္မိုးေပၚမွ အခန္းကေလးသို႔ မေရာက္ေသး။ ဦးေလး တို႔ႏွင့္အတူ ပါရမီကတစ္ထပ္တိုက္ကေလးမွာပင္ ေနထိုင္ေနေသးသည္။ သူ႔အစ္ကို (ဝမ္းကြဲ) ေအာင္ေဖညြန္႔ကေတာ့ “မင္း စိတ္ေလေနတယ္ ထင္တယ္ အလုပ္တစ္ခု ဝင္လုပ္ကြာ” ဟု ေျပာရင္း သူ အလုပ္လုပ္ေနေသာ ၿမိဳ႕လယ္႐ံုးႀကီး တစ္႐ံုးတြင္ အလုပ္သြင္းေပးခဲ့၏။ အလုပ္ဝင္ၿပီး တစ္ႏွစ္မျပည့္မီ အလုပ္ကို မၿငီးေငြ႔ဘဲ စာေရးဘဝကို ၿငီးေငြ႔လာကာ ခြင့္လည္း မတင္ အလုပ္လည္း မဆင္းဘဲ ေနလိုက္သျဖင့္ သူ အလုပ္ျပဳတ္သြားသည္။ ဤကိစၥအတြက္ သူ႔အစ္ကိုကသူ႔ကို စိတ္ခုကာ တစ္လခန္႔ မေခၚမေျပာဘဲ ေနေလသည္။ သူ႔ ဦးေလးကေတာ့ ေဆးတံ တစ္အိုးၿပီးတစ္အုိး ဖြာကာေနသည္။ သို႔မဟုတ္ ေဆးပညာ စာအုပ္အထူႀကီး တစ္အုပ္ ကို တစ္ေန႔လံုး မပ်င္းမရိ ထိုင္ဖတ္ ေနသည္။ စိတ္ေျပသြားေသာအခါ သူ႔အစ္ကိုက အလွမ္း ေဝးေသာ သူတို႔ အမ်ိဳး ထဲမွ ဘြဲ႔ရ မိန္းကေလးတစ္ဦးႏွင့္ သူ႔ကို ေပးစားရန္ ၾကံစည္သည္။ ထိုမိန္းကေလးကို သူ ငါးႏွစ္သမီး အ႐ြယ္ကတည္းက စသိခဲ့၏။
အိမ္ေျမႇာင္ကို ျမင္႐ံုႏွင့္ ဆရာဝန္ ေခၚကုရေသာ၊ သစ္႐ြက္ေလတိုးတိုင္း လန္႔ဖ်ပ္ေနတတ္သည့္
ျဖဴေရာ္ေရာ္ ပိန္ကပ္ကပ္ ေကာင္မေလးျဖစ္သည္။ သူ႔ အစ္ကို စကားဆံုးသည္နွင့္ ဟက္ဟက္ ပက္ပက္ မရယ္စဖူး ရယ္သည္။ သူ႔အစ္ကိုက မ်က္နွာႀကီးနီကာ စိတ္ဆိုး၏။ ဦးေလးကေတာ့ သူ႔ကို တခ်က္ငဲ့ ေစာင္းၾကည့္ကာ “သူမ်ားသားသမီးကို ဒုကၡမေပးပါနဲ႔ကြာ” ဟုသာ မွန္ကန္ေသာ မွတ္ခ်က္ခ်၏။
သံုးရာသီလံုး ဆြယ္တာမခၽြတ္ရေသာ ထိုသတို႔သမီးေလာင္းကို သူ မယူေသာအခါ သူ႔ အစ္ကိုက ယူလိုက္ေလသည္။ ထုိမိန္းမအိမ္ေပၚ မေရာက္ခင္ လူရႈပ္တယ္ဟုအေၾကာင္းျပကာ သူအိမ္ေပၚမွဆင္းလာခဲ့ၿပီး ဝိုင္အမ္စီေအတြင္ အခန္းငွားေန၏။ သူ႔ဦးေလးက ၿမိဳ႕လယ္တြင္ အေတာ္အသင့္ ေကာင္းမြန္ေသာ တိုက္ခန္းတစ္ခန္း ဝယ္ေပး၏။ သူ႔ကိုမေသခင္ အေမြ ခြဲေပးသည့္ သေဘာလည္း ပါေပမည္။ ေကာင္းမြန္ က်ယ္ဝန္းလွေသာ ဦးေလးဝယ္ေပးသည့္ တိုက္ခန္းမွာ အစစအရာရာ သူႏွင့္ ပိုေနသည္ဟု ခံစားရသျဖင့္ ထိုအခန္းကို ျပန္ေရာင္းကာ ယခုလက္ရွိေနသည့္ ေလးထပ္တိုက္ ေခါင္မိုးေပၚမွ အခန္းကေလးကို သူ ေ႐ြးခဲ့သည္။ ဤ အခန္းကေလးမွာ သူႏွင့္ အံဝင္ ခြင္က်ျဖစ္သည္။ ေခါင္မိုးေပၚတြင္ သူ႔အခန္းကလြဲ၍ တျခား အခန္းမရွိသျဖင့္ ေနထိုင္ရတာ လြတ္လပ္သည္။ အသံတိတ္ဆိတ္သည္။ ေလသန္႔ျပန္႔သည္။ ေနဝင္ေနထြက္ႏွင့္ သစ္ပင္ ထိပ္ဖ်ားမ်ား၊ တျခားအိမ္ေခါင္မိုးမ်ားကို စိတ္ရွိတိုင္း ထိုင္ၾကည့္ ေနရသည့္ အခြင့္အေရး ကလည္း ေက်နပ္စရာျဖစ္သည္။ သူ႔အခန္းတြင္ ကုတင္တစ္လံုး၊ ျပတင္းေပါက္တစ္ခု၊ ကုလားထိုင္တစ္လံုး ႏွင့္ စာေရးစားပြဲ တစ္လံုးသာရွိ၏။ နံရံေလးဘက္ တြင္ ပန္းခ်ီ ကား၊ ဓာတ္ပံု၊ ျပကၡဒိန္ ဘာမွခ်ိတ္ဆြဲထားျခင္းမရွိ။ ေသာက္ေရအိုးမရွိ။ (ေနာက္ ေတာ့ ၿငိမ္းလာၿပီး အတင္းေပးထားသည့္ ဖန္ေရတေကာင္း တစ္လံုးရွိသည္။ ခိုက္မိသျဖင့္ ႏႈတ္ခမ္း အေတာ္ပဲ့ေနသည္။) သည္တုန္းက ၿငိ္မ္းႏွင့္လည္း မပတ္သက္ေသး။ သို႔ျဖင့္ သူ႔တြင္...ေသဖို႔ အခ်ိန္ကို ပ်င္းပ်င္းရိရိႏွင့္ ေစာင့္စားေနရသည့္ အလုပ္သာရွိေတာ့သလို ျဖစ္ေနသည္။ တခါတေလေတာ့ သူ ပန္းဆိုးတန္းသြားသည္။ ထိုပန္းဆိုးတန္း စာအုပ္တန္းတြင္ သူႏွင့္ခင္ေသာ ကိုသီတာ၊ တင္ေမာင္ဝင္း၊ ကိုထိန္လင္း၊ ဘုန္းျမင့္ စတဲ့ လူတခ်ိဳ႕ရွိ၏။ ကဗ်ာဆရာ၊ ပန္းခ်ီဆရာ၊ အယ္ဒီတာလုပ္ဖူးသူ စာေပႏွင့္ ဆက္ႏြယ္ေနသူမ်ား ျဖစ္၏။
သူ... ႐ံုးမွာ အလုပ္လုပ္စဥ္က ထိုသူမ်ားႏွင့္လည္း သိကြ်မ္းခဲ့သည္။ သူတို႔ကလည္း သူ႔ကို စာေပသမားသူေဌးကေလးဟု လက္ခံထားၾကဟန္ တူ၏။ ေနာက္ေတာ့ ၿငိမ္းႏွင့္ သိခဲ့သည္။ ေနာက္ေတာ့ သူ နယ္ထြက္ခဲ့သည္။ သူ႔အသက္ သံုးဆယ္ေက်ာ္ခဲ့ၿပီ။ ရန္ကုန္ကလြဲ၍ ဘယ္မွမေရာက္ဖူးခဲ့။( ငယ္စဥ္ကေတာ့ ဦးေလးမိသားစုႏွင့္အတူ ပဲခူးသို႔ ဘုရားဖူး တစ္ႀကိမ္ ေရာက္ဖူးခဲ့သည္။) သူ...ဧရာဝတီျမစ္ကို မျမင္ဖူးသျဖင့္ၾကည့္ရေအာင္ ျပည္ၿမိဳ႕ကို ထြက္လာ ခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။ ေနာက္ေတာ့ မႏၱေလး၊ ေတာင္ႀကီး အထိ ေရာက္သြား၏။ တည္းခိုခန္းေတြမွာ ညအိပ္သည္။ ဆိုင္မွာ ဝယ္စားသည္။ တစ္လေက်ာ္ခန္႔ ရွိ၍ ရန္ကုန္ ျပန္ေရာက္ေသာအခါ ပန္းဆိုးတန္းက မိတ္ေဆြတခ်ိဳ႕ႏွင့္ အရင္ေတြ႔၏။ ကိုတင္ေမာင္ဝင္း က
“ခင္ဗ်ားကို ၿငိမ္း ခဏခဏ လာေမးတယ္၊ ခရီးထြက္တာ သူမသိဘူးဆို”
သူ ခရီးထြက္သြားတာ ဘယ္သူမွ ႀကိဳမသိ။ နယ္ကေန၍လည္း ဘယ္ကိုမွ စာမေရး။
“မင္းအခု အဲဒါကို ေတြ႔ၿပီလား”
“ခင္ဗ်ား ထြက္ေျပးေနတာလား”
ကိုထိန္လင္းက ေနာက္၏။ သူက ၿပံဳးကာ...
“ေနာက္ဆံုး တရားေတာ္အရေျပးေနတဲ့သူနဲ႔ ရပ္ေနတဲ့သူဟာအတူတူပဲဗ် ကိုထိန္လင္းရဲ႕၊ အဲဒါကို မသိလို႔တခ်ိဳ႕က မလြတ္ႏိုင္တဲ့ဆီက အေမာခံၿပီးထြက္ေျပးေနတာ၊ ကၽြန္ေတာ္ ဘယ္ေတာ့မွ မေျပးဘူး”
သစၥာနီ (အျခားေသာအရာမ်ားႏွင့္လူ)
“ဂြ်န္အပ္ဒိုက္ရဲ႕ ဝတၳဳတစ္ပုဒ္ထဲက ဇာတ္လိုက္ကေတာ့ သူ႔ဘဝဟာ ၿငိမ္သက္လြန္းအား ႀကီးလို႔ ၿငိမ္သက္ေနတာအဓိပၸာယ္မရွိဘူးဆိုၿပီး လက္ရိွဘဝအေျခအေနကိုစြန္႔ၿပီး ထြက္ေျပး တယ္တဲ့”
သူတို႔ထဲတြင္ ဘာသာေရးကို တီးေခါက္မိသည့္ ကိုဘုန္းျမင့္က...
“ပုထုဇဥ္ဘဝဆိုတာ ဘယ္ကလာ ၿငိမ္သက္ႏိုင္ပါ႔မလဲ၊ ကိုတင္ေမာင္ဝင္းရယ္၊ ေလာကဓံ ရွစ္ပါးရဲ႕ ဒဏ္ကို ဘယ္သူမဆိုအခ်ိန္နဲ႔အမွ် ႐ိုက္ခတ္ခံေနရတာပဲ၊ အဲ... ၿငိမ္သက္တယ္ ဆိုတာက ထင္ေယာင္ထင္မွား ျဖစ္မႈတစ္ခုဗ်။ လူဆိုတာက ေလာဘက ေျပးခိုင္းလို႔၊ေမာဟ ကေျပးခိုင္းလို႔ မနားတမ္းေျပးေနရတဲ့ သတၱဝါေတြပါ၊ ဒီဘဝတြင္မဟုတ္ဘူး၊ သံသရာနဲ႔ခ်ီၿပီး ေျပးလာရတဲ့ မာရသြန္အေျပးသမားေတြ၊ ကၽြန္ေတာ္တို႔လဲ အာနာပါနေလးလုပ္လိုက္၊ အေမာေျပလိုက္၊ ထေျပးလိုက္ပါပဲ”
သူက စကားကို စဥ္းစားေနခိုက္၊ ကိုထိန္လင္းက...
“ခင္ဗ်ား အစ္ကိုလည္း လာေမးတယ္၊ နယ္သြားတာ သူ႔လဲ ေျပာမသြားဘူးတဲ့၊ ခင္ဗ်ား အဘိုးႀကီးလည္း ေဆး႐ံုတင္ထားရတယ္ဆို”
သည္ေတာ့မွ သူ နယ္မသြားခင္ တစ္လေလာက္က သူ႔ဦးေလး ေဆး႐ံုတင္ထားရတာကို သတိရလာ၏။ ဦးေလးဆိုေသာ္လည္း ထိုဦးေလးမွာ ေမြးစားအေဖပင္မို႔ သူဂ႐ုစိုက္ သင့္သည္။ ေဆး႐ံုတင္စက သူ တစ္ေခါက္ ေရာက္ခဲ့ေသး၏။ ဘာေရာဂါရယ္လို႔ အမည္ မတပ္ရေသး။ သူ႔ အေမက သူ႔ကိုဗိုက္ခြဲ ေမြးရင္း ေသဆံုးခဲ့သည္ဟု ဆို၏။ အေမ့ဓာတ္ပံုေတာ့ ငယ္စဥ္က သူ႔ဆီမွာ ရွိခဲ့ဖူး၏။ ေနာက္ေတာ့ ဘယ္အခ်ိန္က ေပ်ာက္ဆံုးသြားမွန္းပင္မသိေတာ့။ သူ ငါးႏွစ္သားေလာက္မွာ သူ႔အေဖ ႐ုတ္တရက္ ကြယ္လြန္ျပန္သည္။ ေလျဖတ္တာလား၊ ေသြးတိုး လား၊ ႏွလံုးေရာဂါလား တစ္ခုခုျဖစ္မည္။ သူ႔ဦးေလးကေတာ့ ေျပာဖူးသည္။ အခုေတာ့ အေဖ့႐ုပ္ပံုလႊာလည္း သူ႔အာ႐ံုထဲတြင္ ဝိုးတဝါး မွိန္ပါးခဲ့သည္။ သည္ကတည္းက သူ႔အေဖ၏ ညီ၊ ေလာကတြင္ သူ၏ သက္ရွိထင္႐ွား ရွိသည့္ တစ္ဦးတည္းေသာ ေဆြမ်ိဳးရင္းခ်ာဟု ဆိုရမည့္ သူ႔ဦးေလးထံသူခိုကပ္ခဲ့ရသည္။ သူ႔ဦးေလး ဆရာဝန္သည္ ခ်မ္းသာ ႂကြယ္ဝေသာ မိန္းမႏွင့္ရခဲ့၏။ သူတို႔တြင္ သူ႔ထက္ငါးႏွစ္ခန္႔ ႀကီးေသာ ေအာင္ေဖ ဆိုသည့္ သားတစ္ေယာက္ သာ ရွိခဲ့သည္။ (တကၠသိုလ္ သို႔ ေရာက္ေသာအခါ ေအာင္ေဖညြန္႔ ဟု ေျပာင္းလိုက္သည္။)
ဦးေလးသည္ သူ႔ကိုသားတစ္ေယာက္လိုပင္ ေကြ်းေမြးေစာင့္ေ႐ွာက္ခဲ့သည္။ ထိုဦးေလးနွင့္
ပတ္သက္၍ ၿငိမ္းက “အစ္ကို႔အေပၚ ေစတနာရွိသားပဲ”ဟု တစ္ခါက မွတ္ခ်က္ခ်ဖူး၏။ သူလိုခ်င္တာက ေစတနာမဟုတ္ဘဲ ေမတၱာျဖစ္သည္။ (အခုေတာ့လည္း ဘာကိုမွ မလိုခ်င္ ေတာ့ေသာ သူျဖစ္ေနေလသည္။) အမွန္ေတာ့ သူ႔ဦးေလးသည္ သူ႔အေပၚတြင္ တြယ္တာ ခ်စ္ခင္ျခင္း ကင္းျပတ္တာ မဟုတ္ဘဲ သူ႔သေဘာအရ ေအးတိေအးစက္ေနတတ္တာလည္း ျဖစ္မည္။ ေဆးတကၠသိုလ္မွ ကထိက တစ္ဦးျဖစ္ေသာ ဦးေလးသည္ ပညာ႐ွာမွီး ျခင္းမွာ ဘဝကို ပံုခ်ျမွဳပ္ႏွစ္ ထားသူျဖစ္သည္။ သားအရင္း ျဖစ္သူကိုပင္ ငယ္စဥ္ကတည္းက ေခ်ာ့ျမွဴခ်ီပိုး တာမ်ိဳး လုပ္ေလ့လုပ္ထ မရွိ။ သို႔ေသာ္ ေအာင္ေဖညြန္႔က သားအရင္း ျဖစ္သျဖင့္ စိတ္သိမ္ငယ္စရာ အေၾကာင္းမရွိ။ ၿပီးေတာ့ သူ႔မွာ အေမကို ေထာက္ထားတြယ္မွီ ႏိုင္ေသး သည္။
မင္းေဝ (ကေလးတစ္ဦး) အဖို႔ကေတာ့ ငယ္ႏုစဥ္မွာ (ေမတၱာဆိုပါေတာ့) အဲဒါ လိုအပ္ခဲ့တာ အမွန္ပင္။ အထူးသျဖင့္ မိဘမဲ့ ကေလးတစ္ဦး အျဖစ္ သူ႔ဘဝ ထိုကြက္လပ္ႀကီးမွာ အေတာ္ အတန္ ႀကီးျပင္းခဲ့သည့္ တိုင္ေအာင္ဤအတိုင္း လပ္ဟာေနခဲ့၏။ ေနာက္ ပိုင္း သူ႔အသိဥာဏ္ ရင့္မာခဲ့ၿပီးမွ ထိုကြက္လပ္ကို တစံုတရာႏွင့္ အစားထိုး ျဖည့္ဆည္း ႏိုင္ခဲ့ေသာ္လည္း ထိုတစံု တရာမွာ ေမတၱာေတာ့ မဟုတ္ခဲ့ေတာ့ေခ်။ တုန္လႈပ္ေခ်ာက္ခ်ားဖြယ္ ကစဥ့္ကလ်ား အိပ္မက္ငယ္တို႔ျဖင့္ ပိမြန္းပိတ္ေလွာင္ေနသည့္ ေအးစက္မည္းေမွာင္ေသာ တစ္ေယာက္အိပ္ အခန္းက်ဥ္းကေလးထဲဝယ္ သူ႔ဘဝဦး၏ အစပိုင္းကာလမ်ားမွာ နက္႐ႈိင္းစြာ စုတ္နစ္ျမဳပ္ဝင္ ေပ်ာက္႐ွခဲ့ၿပီ ျဖစ္သည္။
ၿငိမ္းႏွင့္ေတြ႔ေသာအခါ ၿငိမ္းသည္ သူ႔ကို ကယ္တယ္ရန္ ေနာက္က်ခဲ့ၿပီ။ တစ္ေန႔ ႐ုပ္႐ွင္႐ံု ထဲတြင္ ကေလးတစ္ေယာက္ပါေသာ မိန္းမတစ္ေယာက္ႏွင့္ သူ ခံုခ်င္းကပ္လ်က္က်ခဲ့၏။ အသားလတ္လတ္ ကိုယ္လံုးသြယ္သြယ္၊ ႐ိုး႐ိုးယဥ္ယဥ္ ဝတ္စားတတ္ေသာ ၿငိမ္းသည္ ႐ုတ္တရက္ ၾကည့္လွ်င္ ဆြဲေဆာင္မႈ ရွိလွသည္မဟုတ္။ ခုေခတ္ထဲဝယ္ဆံပင္႐ွည္ကို က်စ္ဆံၿမီးတစ္ေခ်ာင္းတည္း က်စ္ထားပံုကသာ ဂရုျပဳစရာလုိ ျဖစ္ခဲ့သည္။
ထိုမိန္းကေလးသည္ ႐ုပ္႐ွင္မျပမီ တစ္ခ်ိန္လံုး နားၿငီးေလာက္ေအာင္ သားႏွင့္ တြတ္တီး တြတ္တာေျပာသည္။ လက္ထဲမွာ ကိုင္ထားေသာ မုန္႔မ်ားကို တစ္ခုၿပီးတစ္ခု ေကြ်းသည္။ (လက္တန္းေပၚတြင္ ခြထိုင္ေနေသာ ကေလးလက္ထဲမွ စားလက္စ ႏို႔ေအးေခ်ာင္းက မင္းေဝေပါင္ ေပၚ ျပဳတ္က်ခဲ့၏။)
ထိုသားအမိ ႏွစ္ေယာက္ကို ကေလးမခ်စ္တတ္ေသာ မင္းေဝသည္ အမွတ္ရခဲ့သည္။
ေနာက္တစ္ပတ္ေလာက္ၾကာေသာအခါ စားေသာက္ဆိုင္တစ္ခုထဲတြင္ တစ္ကိုယ္တည္း စားေသာက္ေနခိုက္ တစ္ဖက္စားပြဲမွ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္ ၿပံဳးျပသည္နွင့္ ၾကံဳရသည္။ သူ ႐ုတ္တရက္ မမွတ္မိ။ ေနာက္မွ က်စ္ဆံၿမီး႐ွည္႐ွည္ ကို သတိျပဳမိသြားသည္။
သည္တစ္ခါ ေတြ႔ရသည္မွာ ႐ုပ္႐ွင္႐ံုထဲကမွိန္ေဖ်ာ့ေသာ မီးေရာင္ေအာက္တြင္မဟုတ္၊ ဝင္းလက္ၾကည္ထိန္ေသာ ေန႔အလင္းထဲမွာျဖစ္သည္။ သူမအသားမွာ ပို၍ ျဖဴဝါေနသည္။ လွပတြန္႔ေကြးေသာ ႏႈတ္ခမ္းကိုလည္း အနီေရာင္ေဆးဆိုးထားသည္။ မ်က္ႏွာေပၚမွာ သနပ္ခါးမိတ္ကပ္ေတာ့ လိမ္းထားျခင္းမရွိ။ မ်က္လံုးဝိုင္းဝိုင္းေလးမ်ားကလည္း ၾကည္လင္ ေတာက္ပေနသည္။ သူမမ်က္ႏွာမွာ ေဆးေၾကာၿပီးစ ေႂကြပန္းကန္တစ္ခ်ပ္လိုပင္ သန္႔စင္ ေနသည္။ ဒါမွမဟုတ္လွ်င္လည္း မည္သည့္စာမွ ေရးျခစ္ထားျခင္း မရွိေသာ ဗလာစာအုပ္ တစ္အုပ္ကို လွန္ၾကည့္ေနရတာႏွင့္ တူသည္ဟု မင္းေဝ ေနာက္ပိုင္းတြင္ မၾကာခဏ ေတြးမိသည္။ ထူးျခားတာက သည္တစ္ခါ သူ႔ေဘးက အေဖာ္မွာ ငါးႏွစ္သားကေလး မဟုတ္ဘဲ စပို႔႐ွပ္နွင့္ မ်က္ႏွာနီစပ္စပ္ရွိေသာ လူႀကီးတစ္ေယာက္ ျဖစ္ေနေလသည္။ က်စ္ဆံၿမီး ႐ွည္႐ွည္က သူ႔ကို ခိုးၾကည့္ရင္း ၿပံဳးသည္။ သူမ၏႐ႊန္းစို ေသာ ႏႈတ္ခမ္းနီနီ ကေလးမ်ားမွာ စားပြဲေဘးမွ မွန္ေနာက္ျပတင္းကို ျဖတ္ယိုစိမ့္ဝင္လာေသာ အလင္းႏုရိပ္ႏွင့္ ထိစြန္းကာ ဖိတ္ဖိတ္လက္ေနသည္။ သူက သူ႔အေလ့အထအတိုင္း တစ္ကိုယ္လံုး ပခံုးတြန္႔ ကာ ဆိုင္ထဲမွ ထြက္လာခဲ့ေလသည္။
ေနာက္တစ္ခါတြင္မူ က်စ္ဆံၿမီး႐ွည္႐ွည္က သူ႔ကို စျမင္ျခင္း ျဖစ္သည္။ သူ စတိုးဆိုင္ႀကီး တစ္ခုတြင္သြားတိုက္ေဆး ဝယ္ေနခိုက္ သူ႔ေဘးေကာင္တာမွ သူ႔လိုပင္ ေစ်းဝယ္ေနေသာ မိန္းကေလးတစ္ဦးက ႏႈတ္ဆက္သျဖင့္လွည့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ က်စ္ဆံၿမီး႐ွည္႐ွည္ ျဖစ္ေန ေလသည္။ သည္တစ္ခါေတာ့ သူမႏႈတ္ခမ္းနီဆိုးမထားပါ။ (ဤဆိုင္ထဲကို သူဝင္သြားတာ ျမင္သျဖင့္ တမင္ဝင္လိုက္လာတာ၊ မေတာ္တဆဆံုမိဟန္ ျပဳျခင္းဟု ေနာက္ေတာ့မွ ၿငိမ္းက ဖြင့္ေျပာခဲ့သည္။) သည္တစ္ခါေတာ့ သူမ ေဘးမွ အေဖာ္မွာ သူ ျဖစ္သြားေလသည္။
သားျဖစ္သူအတြက္ ကစားစရာအခ်ိဳ႕ ၿငိမ္းက ဝယ္သည္။ သူတို႔ အငွားကားတစ္စီးႏွင့္ ႐ွစ္မိုင္ဘက္ စားေသာက္ဆိုင္တစ္ခုကို ေရာက္မွ က်စ္ဆံၿမီး႐ွည္႐ွည္၏ နာမည္မွာ ၿငိမ္း ျဖစ္ေၾကာင္း သိရေလသည္။ ေနာက္ေတာ့လည္း သူ႔အခန္းကိုမၾကာမၾကာ ၿငိမ္းေရာက္လာ တတ္သည္။ သူ က စေခၚလာခဲ့သလား၊ ၿငိမ္းကပဲ စေရာက္လာခဲ့သလား၊စဥ္းစားမရ၊ လိပ္စာကေတာ့ သူေပးခဲ့သည္။ သူ႔ကို ျမင္ကတည္းကစြဲလမ္းသည္ဆိုေသာ ၿငိမ္းသည္ ႐ိုးသားျဖဴစင္သူဟု သူခံစားမိပါသည္။ ျမင္သမွ်ကို တမက္တေမာေငးၾကည့္ေနသကဲ့သို႔ ဝန္းစက္ျပဴးေၾကာင္သည့္မ်က္လံုးကေလး မ်ားရွိေသာ္လည္း ထိုမ်က္လံုးမ်ားထဲတြင္ ဘာကိုမွ အေလးအနက္သေဘာေပါက္သည့္ အရိပ္အေယာင္မ်ား မျမင္ရ။ သို႔ေသာ္ၿငိမ္းသည္ သူ႔အခန္းမွာ ေသာက္ေရအိုး (ဖန္ေရတေကာင္း) တစ္လံုး ဝယ္ထားေပးသူ၊ တခါတရံ ဓာတ္ခဲသံုးကက္ဆက္ကေလးယူကာ သူ႔အခန္းကိုသီခ်င္းသံေတြျဖင့္ ေဝစည္ေစသူ (သူကေတာ့ သီခ်င္းနားေထာင္ေလ့ မရွိသူျဖစ္သည္။) သူ႔ကိုေခါင္းၿဖီးေပးတတ္သူ၊ သူ႔ကို ျမည္တြန္ေတာက္တီးတတ္သူ ႏွင့္ သူ႔ကိုနမ္းတတ္သူ ျဖစ္သည္။ သူ နယ္မထြက္ခင္ ၿငိမ္းႏွင့္ ေနာက္ဆုံးအႀကိမ္ေတြ႕တုန္းက လူတစ္ေယာက္ႏွင့္ လက္ထပ္ေတာ့မည့္အေၾကာင္း ၿငိမ္းက ဖြင့္ေျပာခဲ့သည္။ အဲဒီလူတစ္ေယာက္မွာ ၿငိမ္းထက္ အသက္လည္းႀကီး၊ မည္းမည္း ဗိုက္႐ႊဲ႐ႊဲမို႔ အ႐ုပ္ဆိုးသည္ဟု ေခၚႏိုင္ေသာ္လည္း ခ်မ္းသာႂကြယ္ဝကာ ဂုဏ္လည္းရွိေသာ မုဆိုးဖိုႀကီး တစ္ဦး ျဖစ္ေလသည္။
“သူ႔ဆီမွာ ၿငိမ္းမလိုခ်င္တာ တစ္ခုနဲ႔ ၿငိမ္းလိုခ်င္တာေတြ အကုန္လံုး ရွိတယ္အစ္ကို၊ ၿငိမ္းရဲ႕
သားေလးအတြက္လည္း ၿငိမ္း ထည့္စဥ္းစားရတယ္”ဟု ဆိုသည္။
နယ္က သူျပန္ေရာက္ၿပီး တစ္ေန႔၊ ပန္းဆိုးတန္းက အျပန္၊ သူ႔အခန္းတြင္ ၿငိမ္းေရာက္ ေနသည္ကိုေတြ႔ရ၏။ (ၿငိမ္းတြင္ သူ႔အခန္း ေသာ့ပိုတစ္ေခ်ာင္းရွိသည္။) ၿငိမ္းက ခုတင္ေပၚတြင္ထုိင္ကာ သူ႔အဝတ္အစားမ်ားကို ေခါက္ေနရာမွ ထလာရင္း သူ႔ပါးကို နမ္းသည္။ ၿငိမ္း မ်က္လံုးကေလးမ်ား မ်က္ရည္လည္ေနသည္ကို သူ သတိထားမိသည္။ ၿပီးေတာ့ သူ႔ကို စကားတစ္ခြန္းမွ မေျပာေသးဘဲ အခန္းေထာင့္တြင္ ဖ႐ိုဖရဲ ျဖစ္ေနေသာ စာအုပ္ပံုဆီ သို႔သြားကာ စီထပ္ေနသည္။ ဤကိစၥအတြက္ သူ ကန္႔ကြက္ေသာ္လည္း မရ။ သူ႔အေနႏွင့္ ယခုလို ျပန္႔က်ဲပံုထားရွိတာက လိုခ်င္ေသာ စာအုပ္ကို႐ွာရာ၌ ပို၍ လြယ္ကူသည္ဟု ထင္ေနသည္။ ၿငိမ္းက သူ ျဖစ္ကတတ္ဆန္း ေနတတ္ပံု အတြက္ အျပစ္တင္တတ္၏။
“လူေတြဟာ ကိုယ့္ရဲ႕ ဖရိုဖရဲ ျဖစ္ေနတဲ့ စိတ္ေတြကိုသာ ေသသပ္ေအာင္ သိမ္းဆည္း တတ္ဖို႔ လိုပါတယ္ၿငိမ္းရယ္”
ဟု သူ ေျပာခဲ့ဖူးသည္ ထင္သည္။ မီးပူတိုက္ထားတဲ့ အက်ႌေအာက္က အသည္းႏွလံုးဟာ သန္႔႐ွင္းပါတယ္လို႔ ဘယ္သူ အာမခံႏိုင္မွာလဲ၊ ညစ္ညမ္းတဲ့ ဦးေႏွာက္တစ္ခုကို ညီညီညာညာ ၿဖီးသင္ထားတဲ့ဆံပင္ေတြက အကာအကြယ္ ေပးမထားဘူးလို႔ ဘယ္သူ ဝန္ခံႏိုင္မွာလဲ။ ၿပိဳလဲေနတဲ့ စာအုပ္ပံုနဲ႔ တြန္႔ေၾကေနတဲ့ လံုခ်ည္တစ္ထည္ကို ေလာကႀကီးဟာ ေၾကာက္စရာ မလိုလွပါဘူး။ အဲဒါေတြက ဘာအႏၱရာယ္ ေပးႏိုင္မွာလဲ။ သူ ဤအခန္းသို႔ ေျပာင္းလာခါစက သူ႔ ဦးေလးသည္ အကဲခတ္ရေအာင္ တစ္ေခါက္ ေရာက္လာခဲ့ေသးသည္။ က်ဥ္းေျမာင္း႐ႈပ္ပြ ေနေသာ သူ႔အခန္းကို ၾကည့္ၿပီး ႏွာေခါင္း႐ႈံ႕သည္။ ႏႈတ္ကလည္း
“မင္းအခန္းက ျပန္လာၿပီးေတာ့ ေအာင္ေဖကေျပာတယ္၊ အေဖ၊ အေဖ့သားအငယ္ေတာ့ မေသခင္ ေခါင္းတစ္လံုး ဝယ္လိုက္ၿပီတဲ့”
သူက ၿပံဳး႐ံုသာ ၿပံဳးေနသည္။ ဦးေလးက သူ႔စားပြဲေပၚမွာ ျပန္႔က်ဲေနေသာ စာ႐ြက္မ်ားကို ေကာက္ၾကည့္သည္။ (မဖတ္ပါ)စာ႐ြက္မ်ားမွာ ဘယ္ေတာ့မွ အဆံုးသတ္ႏိုင္မည္ မထင္ရေသာ သူ၏ ေရးဆဲဝတၳဳ႐ွည္တစ္ပုဒ္ ျဖစ္၏။
“မင္း စာေရးဆရာလုပ္ဖို႔ စိတ္ကူးေနျပန္ၿပီလား၊ တည္တည္တံ့တံ့အလုပ္တစ္ခု လုပ္ပါလား ကြာ”
ဦးေလးတို႔လူစားမ်ိဳးသည္ စာေရးျခင္းကိစၥကိုအလုပ္ဟု ယူဆေလ့မရွိ။ ဦးေလးသည္ သူၾကားဖူးနားဝရွိသလို သူ႔ေမြးစားသားသည္ ေကာင္မေလးႏွင့္ ကာင္ေလးေတြ ႀကိဳက္ၾက ခ်စ္ၾကသည့္ ကပ်က္ကေခ်ာ္ အေၾကာင္းမ်ားကို စာအုပ္အထူႀကီး ေတြျဖစ္ေအာင္ တဖြဲ႔တႏြဲ႔ေရး၍ အခ်ိန္ျဖဳန္းေနသည္ဟု ထင္ဟန္ရွိ၏။
“ကၽြန္ေတာ္ ဘာလုပ္ရမလဲ”
“ႏြားျဖစ္ျဖစ္ ေမြးေပါ႔၊ အခု ႏို႔ေစ်းေကာင္းေနတယ္”
“ဒီေလးထပ္တိုက္ ေခါင္မိုးေပၚမွာလား”
သူ ရယ္စရာ လုပ္ေသာ္လည္း ဦးေလးက မ်က္ႏွာထား တည္တည္ျဖင့္
“မင္းလုပ္ခ်င္တယ္ ဆိုရင္ ၿမိဳ႕ျပင္မွာ ၿခံဝယ္ေပးမယ္”
“အေဖက အလုပ္နဲ႔ အသက္ေမြးဝမ္းေက်ာင္း ကိစၥကို မကြဲဘူးထင္တယ္”
သူ႔ ဦးေလးကို သူငယ္စဥ္ကတည္းကအေဖဟုသာေခၚခဲ့ရသည္။ ဤအခ်က္မွာ သူ႔ဦးေလး၏ ဘဝတာတြင္ သူ႔အေပၚ ထားခဲ့ဖူးသည့္ တစ္ခုတည္းေသာ စည္းကမ္းသာ ျဖစ္ေလသည္။ သူ႔ဦးေလးက သူ ႏွင့္ ျငင္းခုံလုိဟန္ မရွိ။
“အင္းေလ...မင္းက ဖီေလာ္ဆိုဖီကို ႏွစ္ႏွစ္ခြဲေလာက္ သင္တဲ့သူပဲ”
သူ႔သေဘာႏွင့္သူ ေက်ာင္းက တစ္ပိုင္းတစ္စ ထြက္ခဲ့တာကို ဦးေလးသည္ ယခုထက္တိုင္ ေက်ခ်မ္းဟန္မျပ။ စကားဆက္မ ေျပာခ်င္ဟန္ျဖင့္ ေဆးတံကိုထုတ္ကာ ေဆးျဖည့္ေနသည္။ ၿပီးေတာ့ သူ႔အိတ္မ်ားကို ဟိုႏိႈက္သည္ႏိႈက္ လုပ္သည္။
“မီးျခစ္ ေမ့လာခဲ့ၿပီ၊ မီးျခစ္ခဏေပးစမ္းကြာ”
“ကၽြန္ေတာ့္မွာ မီးျခစ္မရွိဘူး အေဖ”
ဦးေလးက လူတစ္ေယာက္မွာေခါင္းမပါဘူး ဟူေသာ စကားကိုၾကားရသည့္အလား ေမာ့ၾကည့္ သည္။ “မင္းအခန္းမွာ မီးျခစ္ မရွိဘူးလား”ဟု မယံုသလို ထပ္ေမး၏။
“ကၽြန္ေတာ္ ေဆးလိပ္မေသာက္တာ အေဖအသိပဲ၊ ထမင္းလဲ ခ်က္စားတာ မဟုတ္ဘူး၊ ကၽြန္ေတာ့္ အခန္းမွာ လွ်ပ္စစ္မီးလဲ ရွိေနေတာ့...”
“ေအး...မင္းအခန္းမွာ မင္းရွိေနတာေတာင္ ေတာ္ေတာ္အံ့ၾသဖို႔ ေကာင္းေနၿပီ၊ တခါတေလ
မီးပ်က္ရင္ေကာ”
“ကၽြန္ေတာ္ ေမွာင္ထဲမွာ ဒီအတိုင္းထိုင္ေနတာေပါ႔၊ ကၽြန္ေတာ့္မွာ အေရးတႀကီး လုပ္စရာ
ဘာမွမရွိဘဲ”
ဦးေလးက ျပန္ေတာ့မည္ ဟူေသာ ရည္႐ြယ္ခ်က္ျဖင့္ ထိုင္ရာမွ ထသည္။ၿပီးေတာ့ သူ ထိုင္ေန ေသာ ခုတင္ဆီသို႔ ေလွ်ာက္လာကာ ႐ုတ္တရက္ေမြ႔ရာေပၚမွဆံညႇပ္ကေလးတစ္ခုကို ကုန္းေကာက္ယူ လိုက္ရင္း...
“မိန္းကေလးက ဘယ္ကလဲ”ဟု ခပ္တည္တည္ ေမး၏။
ေနာက္ေတာ့ သူ အေျဖမေပးႏိုင္မီပင္ ဆံညႇပ္ကေလးကို သူ႔လက္ထဲ ထည့္ခဲ့ကာ ေအးေအး လူလူေက်ာခိုင္း ထြက္သြားေလသည္။ ၿငိမ္းကရယ္ရင္း “အဘိုးႀကီးက ေတာ္ေတာ္ မ်က္စိ႐ွင္တာပဲ”ဟုဆိုသည္။ ေနာက္ေတာ့ အိပ္ရာေပၚတြင္ ဆံညႇပ္ေတြ ဘာေတြ က် က်န္မေနရစ္ခဲ့ေအာင္ ဂ႐ုစိုက္ေလသည္။ သူ႔ဦးေလးသည္ ဤကိစၥကို အလိုလိုေမ့ေလ်ာ့ သြားလိမ့္မည္ဟု သူထင္ခဲ့သည္။ သို႔ေသာ္...
ဦးေလး ေဆးရံုတက္စက သူ တစ္ေခါက္ေရာက္သြားေသာအခါ
“မင္းလဲ အိမ္ေထာင္ျပဳဖို႔ ေကာင္းၿပီ”
“ဘယ္သူနဲ႔ ျပဳရမွာလဲ အေဖ”ဟု သူက ေနာက္ေျပာင္ကာေမး၏။
“မင္းအခန္းကို လာလာေနတဲ့ ေကာင္မေလးနဲ႔ ျဖစ္ျဖစ္ေပါ႔”
သူက ဆံညႇပ္ကေလးကိုျပန္သတိရလာသည္။ သူတို႔အေၾကာင္းမ်ားကို ဦးေလးသည္ ေအာင္ေဖညြန္႔ ကေနတဆင့္ သိေနေလသလားမသိ။ သူ႔အစ္ကိုကေတာ့ သူႏွင့္ၿငိမ္းကိုတြဲကာ သံုးေလးခါ ျမင္ဖူးဆံုဖူးသည္။ သူဘာျပန္ေျပာရလွ်င္ ေကာင္းမလဲဟု စဥ္းစားရင္း လူနာ ခုတင္ေဘးမွ ကုလားထိုင္ေပၚတြင္ အတန္ၾကာ ၿငိမ္သက္စြာ ထိုင္ေနမိသည္။
“မင္း...ဘာျဖစ္ေနတာလဲ”
“သြားကိုက္ေနတယ္”
ဦးေလးအေမးကို သူ ႐ုတ္တရက္ ေျဖလိုက္မိသည္။သူသြားအနည္းငယ္ ကိုက္ေနသည္မွာ သံုးရက္ခန္႔ရွိၿပီ။ ယခင္ကလည္း ဤသို႔ မၾကာခဏ ကိုက္ဖူး၏။ မခံမရပ္နိုင္ေလာက္ေအာင္မူ မဟုတ္။
“ေပါ႔မေနနဲ႔”
“ႏႈတ္ပစ္ရင္ ေကာင္းမလား”
“သြားဆရာဝန္နဲ႔ ျပၾကည့္ေပါ႔ကြာ”
သူ႔ဦးေလးေရာ သူပါ ဆံညႇပ္ကေလးကိစၥကို ေမ့ေလ်ာ့သြားၾကသည္။ သူျပန္ဖို႔ ထိုင္ရာကထမွ ေဘာင္းဘီအိတ္ထဲက ေဆးတံ ေသာက္ေဆးဘူးကို သတိရလာသည္။
“ေၾသာ္...အေဖ့အတြက္ ဝယ္လာတာ”
သူ႔ဦးေလးႀကိဳက္တတ္ေသာ လင္ကြန္းတံဆိပ္ျဖစ္ကာ ႐ွား႐ွားပါးပါး ႐ွာဝယ္ခဲ့ရသည္။ သူ႔ဦးေလးသည္ သူ စားပြဲေပၚ လွမ္းတင္လိုက္ေသာ ေဆးတံေသာက္ေဆးဘူးကို တခ်က္ ေစာင္းငဲ့ၾကည့္ကာ မခ်ိတရိ ၿပံဳးရင္း...
“ငါ...ေဆးတံ ျဖတ္လိုက္ၿပီကြ၊ ဆရာဝန္က ခြင့္မျပဳေတာ့ဘူး”
ေဆးရံုက အျပန္တြင္ ေ႐ႊဘံုသာလမ္းထဲရွိ သြားေရာဂါအထူးကု ေဆးခန္းတစ္ခုကို ေရာက္ခဲ့ေသးသည္။ သူ ကုလားထိုင္တစ္လံုးတြင္ သြားႏႈတ္ဖို႔ ထိုင္ေစာင့္ေနခဲ့ရသည္။ သို႔ေသာ္ သူ႔ေ႐ွ႕မွ သြားႏႈတ္ေနသူတစ္ဦး၏ ဒုကၡကိုျမင္ကာ စိတ္ပ်က္ၿပီး ကိုယ့္အလွည့္ မေရာက္ခင္ ထျပန္လာခဲ့သည္။ ေနာက္ေတာ့လည္း သူ႔အခန္းတြင္ ဆားရည္ငံုရင္း ေပ်ာက္ သြားျပန္သည္။ ထိုရက္မ်ားထဲတြင္ သူ ၿငိမ္းႏွင့္လည္း မေတြ႔ျဖစ္။ မေတြ႔ခ်င္သျဖင့္ ၿငိမ္း လာတတ္ေသာအခ်ိန္မ်ားတြင္ အခန္းမွ တမင္ေ႐ွာင္ထြက္ေနခဲ့သည္။ ၿငိမ္းက သူ႔ကိုတြယ္တာ တာဟာ လိုအပ္တာထက္ ပိုေနသည္ဟု သူ ယူဆေနသည္။ ဤတြယ္တာမႈက သူ႔ကို ဘယ္လိုမွ မဝါးမ်ိဳႏိုင္ဘဲ ၿငိမ္းကိုသာ တစ္ေန႔တြင္ ဟုတ္ခနဲ ေတာက္ေလာင္ေစလိမ့္မည္။
“အစ္ကို႔မ်က္လံုး ေအးစက္စက္ေတြထဲမွာ တစ္ေလာကလံုးကို အႏိုင္ယူထားတာ ေတြ႔ေန လ်က္သားနဲ႔ ဘာလို႔ တစ္ဝက္ပဲ ၿပံဳးေနရတာလဲဟင္”
ဟု ၿငိမ္းတစ္ခါက ေမးဖူး၏။ သူက ၿပံဳးျပန္ေတာ့
“အစ္ကို႔ ႏႈတ္ခမ္း တြန္႔တြန္႔ကေလးေတြက ဒီလိုၿပံဳးတာပဲလွပါတယ္ မျပင္ပါနဲ႔ေတာ့ အစ္ကိုရယ္”
ဟု ေတာင္းပန္ျပန္သည္။ ကိုယ္ဟာ ဘဝမွာ ဘာကိုမွ အႏိုင္မယူခ်င္သလို ဘာကိုမွ အ႐ႈံးမေပး ခ်င္သူ ျဖစ္တာ ၿငိမ္းသိဖို႔ရာ မလြယ္၊ ႐ူးဆိုး၏ စကား တစ္ခြန္းကို သူ သေဘာက်ခဲ့သည္။
“က်ဳပ္ဟာ က်ဳပ္ေတြ႔ဖူးတဲ့ ဘယ္သူနဲ႔မွ မတူေအာင္ ဖန္ဆင္းထားတဲ့ လူတစ္ဦးပါ၊ က်ဳပ္က
ပိုမေကာင္းရင္သာ ရွိရမယ္၊ သူမ်ားနဲ႔ မတူတာေတာ့ အမွန္ပါပဲ”တဲ့။
ဒီလို နားမလည္မႈျဖင့္ တစ္ခါကလည္း ၿငိမ္းသူ႔အေပၚ စိတ္ေကာက္ခဲ့ဖူးသည္။ သူ႔အခန္းမွာ သူႏွင့္အတူ ၿငိမ္းရွိေနခိုက္ မိတ္ေဆြတစ္ေယာက္ ေရာက္လာကာ ေငြသံုးရာေခ်း၏။ အေမျဖစ္သူကို ေဆး႐ံုတင္ရ၍ တကယ္ေငြလိုေနခိုက္လည္း ျဖစ္ေၾကာင္းသူယံုၾကည္သည္။ သို႔ေသာ္ သူေငြမေခ်းလိုက္။ ထိုလူ မ်က္ႏွာငယ္ေလးႏွင့္ထျပန္သြားေသာအခါ ၿငိမ္းကသူ႔ကို မေက်မခ်မ္း အျပစ္တင္ေတာ့သည္။ ေငြသံုးရာဆိုတာ သူ႔အဖို႔ မခက္ခဲဘူးဆိုတာ ၿငိမ္းသိသည္။
“ၿပီးေတာ့ သူ႔အေမ ေဆး႐ံုတင္ထားရတာ”
“ၿငိမ္း မင္းဘာျဖစ္ေနတာလဲ၊ သူ႔အေမက ကိုယ့္အေမမွ မဟုတ္တာ”
သူက ေအးေအးလူလူ ေျပာေသာ္လည္း ၿငိမ္းစိတ္ဆိုးကာ အခန္းက ခ်က္ခ်င္းျပန္သြား ေလသည္။
တစ္ပတ္ေလာက္ေနေတာ့ ျပန္လာကာ သူ႔ရင္ခြင္ထဲ တိုးဝင္ရင္း...
“အစ္ကုိ႔ အသည္းႏွလံုးက ဘာလို႔ ဒီေလာက္မာေက်ာ ေနရတာလဲဟင္”ဟု ေမး၏။
“ဒီလူကို သံုးေလးႀကိမ္ ကူညီခဲ့ဖူးတယ္ ၿငိမ္းရဲ႕၊ ကိုယ္က အတိုးနဲ႔ ေခ်းတာလဲ မဟုတ္ဘူး၊ ကိုယ့္ပတ္ဝန္းက်င္မွာ ကိုယ္ေပးထားတဲ့ေငြနဲ႔ ကင္းတဲ့လူ ႐ွားပါတယ္၊ ဒါေပမယ့္ အဲဒီ လူေတြဟာ သူတို႔ေျပလည္ေနသည့္တိုင္ေအာင္ ကိုယ့္ေငြကို ဘယ္သူကမွ ဂ႐ုတစိုက္ ျပန္ေပးဖို႔ စိတ္မကူးၾကဘူး၊ အဲဒီေတာ့ ဒီလူေတြအတြက္ ေငြထပ္ထြက္သင့္သလား”
“သူ တကယ္ အေရးႀကံဳေနတာနဲ႔ တူပါတယ္”
“ဟုတ္ပါလိမ့္မယ္၊ ေတာင္ေပၚမွာျဖစ္ေစ၊ ေတာင္ေအာက္မွာျဖစ္ေစ၊ ကိုယ္ႀကဲခဲ့တဲ့ မ်ိဳးစပါးကို ကိုယ္ပဲ ရိတ္ရလိမ့္မယ္လို႔ သမၼာက်မ္းစာထဲမွာပါတယ္၊ ကိုယ့္ဆီက ေငြထပ္မရေအာင္ သူပဲ
ဖန္တီးခဲ့တာ မဟုတ္လား”
“အစ္ကိုက ကလဲ့စားေခ်လိုက္တာေပါ႔”
“မဟုတ္ပါဘူး ၿငိမ္း၊ အစ္ကိုက ဘယ္သူ႔အေပၚမွာမွ အျပစ္မယူတတ္ဘူး၊ ဒီလိုပဲ ဘယ္သူ႔ ကိုမွလည္း ခြင့္မလႊတ္တတ္ဘူး”
ၿငိမ္းက မ်က္ႏွာအိုအို ကေလးႏွင့္ ေခါင္းယမ္းကာဆိုသည္။
“အစ္ကို႔မွာ အျပစ္ဆိုစရာ ဆိုလို႔ တစ္ခုပဲ ၿငိမ္း႐ွာေတြ႔တယ္။ အဲဒါက လူေတြကို မုန္းတာပဲ”
ၿငိမ္းစကားကို သူ မခုခံခ်င္ေပ။ သူ႔အေနႏွင့္ လူေတြကို မမုန္းေတာင္မွ မခ်စ္တာေတာ့ ေသခ်ာသည္။
သို႔ေသာ္ ၿငိမ္းကိုေတာ့ (အဲဒီတစ္ခါပဲ) ႐ွည္႐ွည္ေဝးေဝး ႐ွင္းျပခဲ့ပါသည္။ သူ႔အေပၚ လူေတြ နားလည္မႈအေပၚ သူသည္ ေမွ်ာ္လင့္တန္ဖိုး ထားတတ္သူမဟုတ္ပါ။ နားလည္မႈဆိုတာ လူတိုင္းႏွင့္ ဆိုင္ေသာ အရာမဟုတ္။ဉာဏ္ပညာႏွင့္သာ ဆိုင္ေသာ အရာျဖစ္သည္။ ဒါေပမဲ့ ေလာကတြင္ သူ႔ကိုနားလည္ဖို႔ လူတစ္ေယာက္ မျဖစ္မေန လိုအပ္သည္ဆိုပါမူ ထိုသူကို ၿငိမ္း ျဖစ္ေစခ်င္သည္။
“ကိုယ့္မိတ္ေဆြ ကိုဘုန္းျမင့္ဆိုတဲ့လူက ေျပာတယ္၊ ပုထုဇဥ္ေတာ့ ပုထုဇဥ္ေပါ႔ဗ်ာ၊ ဒါေပမဲ့ လူေတြကလဲ အက်င့္သီလ ကမ္းကုန္ေအာင္ ကင္းမဲ့ေနၾကေတာ့ ဇဥ္-ဇဥ္ လြန္းအားႀကီး တယ္လို႔ ၿငီးရမလို ျဖစ္ေနၿပီ၊ ပုထုဇဥ္ကေန တမဂ္တဖိုလ္ရတယ္ ဆိုတာလဲ ဒီ႐ုပ္ခႏၶာပါပဲ၊ စိတ္ကေလးကို ေျပာင္းလိုက္တာပဲ ကြာတာပါတဲ့”
အဲဒီ ကိုဘုန္းျမင့္ ဆိုတဲ့လူကေတာ့ သူႏွင့္အေတာ္တူညီတာေတြ ရွိခဲ့သည္။ ဥပမာ ႏွစ္ဦးစလံုး
ေဆးလိပ္ႏွင့္အရက္ကို မေသာက္တာမ်ိဳး ျဖစ္သည္။
“ကိုယ္ဟာ တစ္ခါတုန္းကေတာ့ လူေတြကို ခ်စ္ဖို႔ ႀကိဳးစားခဲ့ဖူးေသးတယ္ လို႔ ထင္ပါတယ္၊ ကိုယ့္ပတ္ဝန္းက်င္က လူေတြဟာအႏွစ္သာရမရွိတဲ့ လူေတြ ျဖစ္ေနတာပဲေတြ႔ရတယ္။ တကယ္ေတာ့ ကိုယ္ဟာ လူေတာထဲမွာေနၿပီး လူငတ္ေနတဲ့ လူတစ္ေယာက္ပါၿငိမ္း”
ေျပာသာေျပာခဲ့သည္။ သူႏွင့္ၿငိမ္းသည္ အေသးအဖြဲကအစ သေဘာခ်င္း ညီမွ် တိုက္ဆိုင္ ေလ့မရွိ။
ဥပမာ၊ သူ႔အခန္း ပတ္ဝန္းက်င္တြင္ နားလာသည့္ ခိုမ်ားကို သူ ေမာင္းႏွင္ပစ္ေလ့ရွိပါသည္။ ခိုမ်ား၏ ညည္းသံသည္ စိတ္ပ်က္ဖြယ္ေကာင္းေသာ အသံျဖစ္သည္။ ခိုမ်ားသည္ အေနအထိုင္ ညစ္ပတ္ကာ လူကိုေရာဂါဥပဒ္ ေပးႏိုင္ေသာ တိရစာၦန္တစ္မ်ိဳးဟု သူနားလည္ထားသည္။ ၿငိမ္းကေတာ့ ထိုခိုမ်ား ကိုေတြ႔သည္ႏွင့္ ဝမ္းသာအားရျဖစ္သည္။ ဆူးေလဘုရားအနားက ခိုစာမ်ားကို တကူးတက ဝင္ဝယ္ကာ ပလတ္စတစ္အိတ္ႏွင့္ထည့္၍ သူ႔အခန္းသို႔ ယူလာတတ္သည္။ ၿပီးေတာ့ ခိုစာေကြ်းရင္း ခိုေတြႏွင့္ လံုးေထြးေနေလသည္။ ခိုေတြက သူ႔ပခံုးေပၚ လက္ေပၚတက္ကာ အစာစား၏။ အစာစားရင္း သူ႔ကိုယ္ေပၚမွာပင္ မစင္စြန္႔ပစ္ၾက၍ အဝတ္အစားေကာင္းမ်ား ေပက်ံကုန္သည္ကိုပင္ သေဘာက်ကာ ရယ္ေမာမဆံုးရွိေသးသည္။ ထိုအခါမ်ိဳးတြင္ သူကေတာ့ ျပတင္းေပါက္က (ခိုစာေကြ်းေသာ ေနရာႏွင့္ အေတာ္ေဝးသည္။) လက္ေထာက္ၾကည့္ရင္း ၿငိမ္းကို စိတ္ပ်က္ေနမိ၏ ။ သူ႔အျမင္မွာေတာ့ ၿငိမ္းသည္ ေလာဘႀကီး လြန္းသည္။ အရာရာကို ေကာင္းမြန္ေစခ်င္သည္။ အနည္းဆံုး သူမႏွင့္ ပတ္သက္ သမွ်ကိုေတာ့ ေကာင္းမြန္ေစခ်င္ပံုရ၏။ မင္းေဝကိုလည္းေကာင္းမြန္ေစခ်င္သည္။ ခိုမ်ား ကိုလည္း ေကာင္းမြန္ေစခ်င္သည္။ ပန္းပင္တစ္ပင္ကိုလည္း ေကာင္းမြန္ေစခ်င္သည္။
“အစ္ကိုဟာ ေတာ္ေတာ္ ေနႏိုင္တဲ့လူ၊ ပန္းပင္ကိုေတာင္ ေရမွန္မွန္ ေလာင္းေဖာ္မရဘူး”
အခုလည္း သူ႔အခန္းမွာရွိသည့္ တစ္ခုတည္းေသာ ပန္းအိုးကေလးကို ဂ႐ုတစိုက္ ေရေလာင္းရင္း ခုတင္ေပၚတြင္ ပ်င္းရိပ်င္းတြဲ လဲေလ်ာင္းေနေသာ သူ႔ကို ၾကည့္ကာ အျပစ္ဖို႔ေနသည္။
ဤပန္းအိုးကေလး တစ္လံုးမွာလည္း ၿငိမ္းဝယ္လာျခင္းျဖစ္သည္။ နဂိုက သူ႔အိမ္အတြက္ ဝယ္လာတာဆို၏။ မင္းေဝအခန္းကိုဝင္ရင္း အျပန္မွာ ေမ့က်န္ခဲ့ေလသည္။ ေနာက္ အေခါက္မ်ားတြင္လည္း ယူမသြားျဖစ္ေတာ့။ အစ္ကိုနဲ႔ထိုက္တန္လို႔ရတာ၊ အစ္ကို႔ အခန္းမွာပဲ ထားေတာ့ ဟုဆိုသည္။ သူ႔ပန္းပင္ကလည္း ပန္းပင္ဟုသာ ေျပာသည္။ အပြင့္ပြင့္မည့္ ပန္းပင္ႏွင့္ မတူလွ။ သဲကႏာၱရတြင္ ေပါက္တတ္ေသာ ႐ွားေဇာင္းပင္လို ဆူးပင္ၾကမ္းကေလး တစ္ပင္သာျဖစ္သည္။ ၿငိမ္းက ထိုအပင္ အမည္ကိုေျပာေသာ္လည္း သူခ်က္ခ်င္းေမ့သြားသည္။ သူကပန္းပြင့္ဆိုတာ ပန္းေရာင္းစား သူမ်ားႏွင့္သာ ပတ္သက္ေသာ အရာဟု တသမတ္တည္း ထင္ထားသူျဖစ္၏။
ၿငိမ္းက ဤပန္းအိုးကို သူ႔အခန္းမွာ ထားမည္ဆိုေတာ့လည္း သူမကန္႔ကြက္ျဖစ္။ သူက ပန္းကိုပင္ေရေလာင္းသည္ ဆိုေသာ အဓိပၸာယ္မဲ့ အလုပ္မ်ိဳးကို လုပ္ေလ့မရွိသျဖင့္ ဤပန္းပင္ မၾကာခင္မွာ ေျခာက္ေသြ႔ ေသဆံုးသြားလိမ့္မည္ဟု ယံုၾကည္ခဲ့သည္။ သို႔ေသာ္ ဤအပင္က ယခုတိုင္မေသ။ ႏြမ္းေျခာက္ဟန္လည္း မျပ။ သူ႔အိမ္ကို တစ္ပတ္ ႏွစ္ခါသံုးခါ ေရာက္ လာတတ္ေသာ ၿငိမ္းကေတာ့ ေရာက္တိုင္း ေရေလာင္း၏။ ကႏာၱရထဲတြင္ ေပါက္ေသာ အပင္မ်ိဳး ျဖစ္သျဖင့္ ေရမလိုအပ္ လွဘဲ ႐ွင္သန္ေနႏိုင္တာလည္း ျဖစ္ခ်င္ျဖစ္ေပမည္။
“ၿငိမ္းကို ဘာမွ မေျပာေတာ့ဘူးလား”
တစ္ခန္းလံုး သိမ္းဆည္းၿပီးေတာ့မွ ကုလားထိုင္တြင္ ဝင္ထိုင္ရင္း ၿငိမ္းက အေမာမေျဖႏိုင္ဘဲ
ေမးသည္။
“ဟုတ္တယ္၊ မင္းကိုငါ ေတာင္းပန္ရဦးမယ္၊ မင္းတို႔ လက္ထပ္ပြဲကို မဂၤလာလက္ဖြဲ႔ေပးဖို႔ ငါေမ့ေနတယ္၊ ကဲ...ေျပာ၊ မင္း ဘာယူမွာလဲ”
ၿငိမ္းက သိသိသာသာ သက္ျပင္းခ်ရင္း ေျပာသည္။
“ၿငိမ္း သူ နဲ႔ လက္မထပ္ ရေသးပါဘူး”
သည္တစ္ခါေတာ့ မင္းေဝ နည္းနည္း အံ့အားသင့္သြားသည္။ သူ နယ္မသြားခင္ တစ္ပတ္အလို ေလာက္က ၿငိမ္းေရာက္လာကာ သူ မၾကာခင္ မုဆိုးဖိုႀကီးတစ္ဦးႏွင့္ ယူေတာ့မည့္အေၾကာင္း ေျပာခဲ့သည္။ အဲဒီေန႔က သူသြားကိုက္ေနသျဖင့္ ၿငိမ္းကိစၥကို ေလးေလးနက္နက္ စိတ္မဝင္စားႏိုင္။ ေကာင္းသားပဲဟု စိတ္ရင္းအတိုင္း ေျပာခဲ့သည္ ထင္ပါသည္။
ၿငိမ္းဘဝကိုေတာ့ သူနားမေထာင္ခ်င္ဘဲ ၿငိမ္းကေျပာျပသျဖင့္ သူသိၿပီးသားျဖစ္သည္။ ႐ိုး႐ိုးကေလးပင္။ ၿငိမ္းမွာအေဖမရွိ။ အေမကစက္ခ်ဳပ္ေကြ်းကာ ေက်ာင္းထားေပးသည္။ ၿငိမ္း ဆယ္တန္း ႏွစ္ႏွစ္ဆက္က်ေသာအခါ သူခ်စ္တဲ့သူႏွင့္ အိမ္ေထာင္ျပဳလိုက္သည္။ သူ႔ ေယာက္်ားသည္ သူတို႔ ရပ္ကြက္ထဲကပင္ ျဖစ္၏။ ၿငိမ္းအိမ္ေထာင္က်စမွာပင္ ၿငိမ္းအေမ စက္မခ်ဳပ္ႏိုင္ေတာ့။ ႏွစ္႐ွည္လမ်ား အေညာင္းမိလာခဲ့သည့္ ဒဏ္ကို စုခံရကာ လူမမာ ျဖစ္ေန၏။ ၿငိမ္းကိုယ္ဝန္ ရွိစမွာ ၿငိမ္းေယာက္်ားျဖစ္သူကုန္ကူး၏။ ႏွစ္ေခါက္ေတာ့ျမတ္လိုက္၏။ တတိယ အေခါက္သြားေသာအခါ ဘယ္ေတာ့မွျပန္မလာေတာ့ေခ်။ အေတာ္ႀကီးၾကာမွ ေသဆံုးသလို သတင္းၾကားရ၏။ ၿငိမ္းလည္း ကေလးမီးဖြားၿပီးသည္ႏွင့္ အေမ့ကို ႏို႔ဘူးႏွင့္ အပ္ကာ ဘဝကို စိန္ေခၚရေတာ့သည္။ တစ္ႏွစ္က သူ႔အေမ ဆံုးသြားခဲ့၏။ သည္လိုႏွင့္ တစ္ခုေသာတနဂၤေႏြမွာ ႐ုပ္႐ွင္႐ံုထဲတြင္ သူႏွင့္ ဆံုခဲ့ေလသည္။
“သူ နယ္ကို သြားတာေတာင္ ၿငိမ္းကို အသိေပးမသြားးဘူး၊ ဘာလဲ . . . စိတ္ေလသြားတာ လား”
သည္ေတာ့မွ သူ ေရးေတးေတး သေဘာေပါက္လာသည္။ ၿငိမ္းက မိမိ ႐ုိး႐ိုးသားသား ခရီးထြက္သြားတာကို သူ လက္ထပ္ေတာ့မည္ဆိုသျဖင့္ စိတ္မခ်မ္းေျမ႕ျဖစ္ကာ ေလလြင့္သြား ျခင္းဟု ထင္ေနဟန္႐ိွသည္။ ဒါေၾကာင့္ သူလက္ထပ္မည့္ ကိစၥကိုလည္း ေ႐ႊ႕ဆိုင္းထား ဟန္တူသည္။ ၿငိမ္း၏ လက္ဖဝါးႏုႏု ကေလးမ်ားကို သူ အသာအယာ ဆုပ္ကိုင္ရင္း...
“ၿငိမ္း...တကယ့္ဘဝဆိုတာဖတ္ေကာင္းေအာင္ အကြက္ဆင္ေရးထားတဲ့ဝတၳဳေတြ၊ ၾကည့္ ေကာင္းေအာင္ ႐ိုက္ထားတဲ့ ႐ုပ္႐ွင္ကားေတြ ထဲကလို အစီအစဥ္တက် ျဖစ္ပ်က္ေနတာ မဟုတ္ဘူး၊ ျဖစ္ခ်င္သလို ျဖစ္ၿပီး ပ်က္ခ်င္သလို ပ်က္ေနတဲ့ အရာမွာ ဘာကိုမွ မေမွ်ာ္လင့္ ေကာင္းပါဘူး ၿငိမ္း”
ၿငိမ္းက ေခါင္းညိတ္ရင္းသူ႔ကို ေမာ့ၾကည့္သည္။ ၿငိမ္း၏အျပစ္ကင္းစင္ေသာ ၾကည္လင္ေသာ မ်က္လံုး မ်ားထဲတြင္ မ်က္ရည္စမ်ား ေဝ့သီေနသည္။
“အစ္ကို ၿငိမ္းကို မခ်စ္ဘူးလားဟင္”
သူ႔ကို တစ္ခါမွ မေမးခဲ့ဖူးေသာ ေမးခြန္းကို ၿငိမ္းက စြန္႔စားကာ ေမးသည္။ ၿငိမ္းအသံမွာ မသိမသာ တုန္ယင္ေနသည္။ သူႏွင့္ ၿငိမ္းမ်က္လံုးခ်င္းဆံုမိၾက၏။ သူကစ၍ မ်က္လံုးမ်ားကို လႊဲဖယ္လိုက္သည္။ ေနာက္ဆံုးတစ္ႀကိမ္ပဲျဖစ္ျဖစ္၊ သည္တစ္ခါေတာ့ ၿငိမ္းကို အႏိုင္ေပး လိုက္ခ်င္ပါသည္။ ဆုပ္ကိုင္ထားေသာ ၿငိမ္း၏လက္ကို တစ္ခ်က္မွ် ခပ္ဖြဖြညႇစ္ၿပီး လႊတ္လိုက္ သည္။
“ကိုယ္ ဘယ္သူ႔ကိုမွ မခ်စ္ဘူးၿငိမ္း၊ အဲသလို မခ်စ္မိေအာင္လည္းသတိထားၿပီးေနတယ္၊ လမင္းကိုျဖစ္ျဖစ္၊ သီခ်င္းတစ္ပုဒ္ကိုျဖစ္ျဖစ္၊ လူတစ္ေယာက္ကိုျဖစ္ျဖစ္၊ သစ္သီးတစ္လံုးကို ျဖစ္ျဖစ္၊ ဘာကိုပဲျဖစ္ျဖစ္ သတိလက္လြတ္ျဖစ္ၿပီး ခ်စ္မိတာနဲ႔ အဲ့ဒီလူဟာ ဒုကၡနဲ႔ရင္ဆိုင္ရ ေတာ့တာပဲ မဟုတ္လား၊ တစ္ခုခုကိုခ်စ္မိရင္ အဲဒါကိုပိုင္ဆိုင္ခ်င္လာတယ္၊ ပိုင္ဆိုင္ရေတာ့ ေလာဘျဖစ္တယ္၊ မပိုင္ဆိုင္ရေတာ့ ေဒါသျဖစ္တယ္။ မခိုင္ၿမဲတဲ့ တရားလႊမ္းမိုးေနတဲ့ ဒီေလာကႀကီးထဲမွာ ကိုယ္ကေတာ့ အရာရာကို သဘာဝအတိုင္းပဲ ရွိေနေစခ်င္တယ္။ တစ္ခုခုနဲ႔ တစ္ခုခု၊ ဒါမွမဟုတ္ တစ္စံုတရာနဲ႔ တစ္စံုတရာ ေတြ႔ထိတာလဲ သဘာဝပဲ၊ ကင္းကြာတာလဲ သဘာဝပဲ၊ ထိရင္လဲ ထိတဲ့အတိုင္း၊ ကြာရင္လည္း ကြာတဲ့အတိုင္း ရွိပါေစ၊ သဘာဝကို မလြန္ ဆန္မိေစနဲ႔၊ သဘာဝကို လြန္ဆန္မိတာနဲ႔ အ႐ံႈးနဲ႔အႏိုင္ဆိုတာ ျဖစ္ေပၚ လာေတာ့မွာပဲ၊ အဲဒီ အ႐ံႈးနဲ႔ အႏိုင္ဆိုတာ စိတ္ခံစားမႈ အရသာ ကြဲျပားတယ္ ထင္ရေပမယ့္ အဓိပၸာယ္နဲ႔ အႏွစ္သာရကေတာ့ အတူတူပါပဲ ၿငိမ္းရယ္”
အဲဒီေန႔က သူ႔ ရင္ထဲမွာ ၿငိမ္းအားရေအာင္ ငိုၿပီးမွ ျပန္သြားခဲ့ေလသည္။ မျပန္ခင္
“ၿငိမ္းေတာ့ အစ္ကို႔ကို ဘယ္လိုမွ နားမလည္ႏိုင္ဘူး”
ဟု ေျပာေသး၏။ သူက ၿပံဳးကာ ၿငိမ္းရယ္ေမာေစရန္
“ကိုယ္သာစာအုပ္တစ္အုပ္ ျဖစ္မယ္ဆိုရင္ ၿငိမ္းကို အရင္ဆံုး ဖတ္ခြင့္ေပးမယ္”
ဟု ေျပာခဲ့သည္။
ၿငိမ္းျပန္သြားၿပီး ေနာက္ရက္တြင္ သူ သြားကိုက္ေနခဲ့သည္။ တစ္ညေန ဆန္ျပဳတ္ေသာက္ၿပီး အျပန္တြင္...
“ ေဟ့ေကာင္...မင္းေဝ”
ဟု ေခၚသံၾကား၏။ လွည့္မၾကည့္ဘဲ သူ႔အစ္ကို ေအာင္ေဖညြန္႔ မွန္းသိလိုက္သည္။ သူ႔အစ္ကိုက သူနဲ႔ မ်က္နွာခ်င္းဆိုင္ လာရပ္ရင္း...
“မင္း နယ္က ျပန္ေရာက္တယ္ၾကားလို႔ ငါ မင္းအခန္းကို ႏွစ္ေခါက္ ေလာက္ေရာက္ေသးတယ္၊ မေတြ႔လို႔တံခါးမွာ စာေရးညႇပ္ထားခဲ့တယ္၊ မင္းမရဘူးလား၊ (သူက အေျဖမေပးနိုင္ခင္) အေဖက မင္းကိုေတြ႔ခ်င္လို႔တဲ့၊ ေဆး႐ံုကိုလာခဲ့ဦး”
“ဟုတ္ကဲ့”
“အေဖေတာ့ မရေတာ့ပါဘူး၊ လည္ေခ်ာင္းကင္ဆာတဲ့”
လည္ေခ်ာင္းကင္ဆာ ဆိုေသာ စကားကိုအသံတိုးတိုးႏွင့္ ေျပာ၏။ ေၾကာက္စရာ႐ြံ႕စရာ ကိစၥ တစ္ခုကို မလႊဲသာ၍ ျပန္ေျပာရသည့္ ေလသံမ်ိဳးျဖစ္၏။ ဦးေလး ဘာေရာဂါလဲ ဆိုတာေမးဖို႔ သူ႔မွာ တာဝန္ရွိလ်က္သားနဲ႔ ေမ့ေလ်ာ့ေနခဲ့သည္။ သူ႔မ်က္ႏွာ ကိုၾကည့္၍ သူ႔အစ္ကိုက...
“မင္း ဘာျဖစ္ေနတာလဲ”
“သြားကိုက္ေနတာ”
သူ႔အစ္ကို မ်က္ႏွာမွာ စိတ္ပ်က္ဟန္ေပၚလာသည္။ သူနွင့္ေတြ႔ဆံုေလ့ ရွိသည့္ လူမ်ား၏ မ်က္ႏွာေပၚတြင္ မၾကာခဏ ထိုအမူအရာမ်ိဳး ေပၚေလ့ရွိတတ္တာ သူသတိထားမိသည္။ ဝန္ခံရလွ်င္ ဤမ်က္ႏွာမ်ိဳး တျခားသူမ်ားထံတြင္ ျမင္ရလွ်င္ သူကလည္း ေက်နပ္မိေလသည္။
“မင္း အေဖ့ဆီ သြားလိုက္ဦးကြာ”
“ဟုတ္ကဲ့”
“မင္း မိန္းမယူေတာ့ မလို႔ဆို”
“ဘယ္သူေျပာလဲ”
“ငါ ၾကားတာပဲ”
သူတို႔ အတန္ၾကာေအာင္ တိတ္ဆိတ္ေနၾကသည္။
“မိုးကလဲ ထပ္႐ြာဦးမလား မသိဘူး”
“မိုးတြင္းပဲ အစ္ကိုရယ္”
ေကာင္းကင္ တျပင္လံုးမွာ မႈိင္းညိဳ႕ေနသည္။
“ငါ႔ကားပါလာတယ္၊ မင္းလိုက္မလား”
“ဟင့္အင္း”
“ဒါျဖင့္ ငါသြားမယ္၊ ေၾသာ္... ဘတ္စပ႐ို ဝယ္ေသာက္လိုက္ဦး”
ေတာ္ေတာ္ညံ့တ့ဲ ဆရာဝန္သားပဲ ဟုမင္းေဝမွတ္ခ်က္ခ်ေနစဥ္ သူ႔အစ္ကို ခပ္သြက္သြက္ထြက္ သြား၏။ ေနာက္တစ္လေလာက္ ၾကာေသာအခါ ၿငိမ္းလည္းလက္ထပ္ၿပီး၍ ဦးေလးလည္း ေဆး႐ံုေပၚမွာ ေသဆံုးသြားေလသည္။ ၿငိမ္းကသူ႔ထံကို ဖိတ္စာပို႔လိုက္ေသး၏။ နာမည္ႀကီး ဟိုတယ္တစ္ခုမွာ က်င္းပေသာ ၿငိမ္းလက္ထပ္ပြဲကို သူ ႀကိဳးစားတက္ေရာက္ရန္ စိတ္ကူးထား ေသာ္လည္း တကယ္တမ္းမေရာက္ျဖစ္ခဲ့။ လက္ဖြဲ႔ပစၥည္းကိုေတာ့ လူႀကံဳႏွင့္ပို႔ခဲ့ေသး၏။ သူ လူစုလူေဝး အခမ္းအနားမ်ားကို ေတြ႔ရသည္ႏွင့္ ႐ြံ႐ွာစိတ္ ျဖစ္ေပၚတတ္သျဖင့္ ေ႐ွာင္႐ွား ေနသည္မွာ ၾကာေလၿပီ။ တီေကာင္ကို တစ္ေကာင္ခ်င္းျမင္လွ်င္ မ႐ြံလွေသာ္လည္း အေထြး လိုက္ ျမင္လိုက္ေသာအခါ ႐ြံေသာစိတ္ႏွင့္ ေတာ္ေတာ္တူသည္ဟု ထင္သည္။ သူ႔ ဦးေလး အသုဘတြင္ေတာ့ ဤကိစၥကို မလႊဲသာမေ႐ွာင္သာ ရင္ဆိုင္ရျပန္သည္။ လူအေတာ္မ်ားမ်ားက သူ႔ကို ဆရာဝန္ႀကီး ဦးေက်ာ္ေခါင္၏ သားအရင္း (အငယ္) ဟုပင္ ထင္မွတ္ေနၾက၏။
သူ႔အစ္ကို ေအာင္ေဖညြန္႔ ႏွင့္ ေတြ႕ၿပီးေနာက္ ေတာ္ေတာ္ၾကာသည္အထိ သူေဆး႐ုံကို မေရာက္ျဖစ္ေသး။ သြားနာေနတာကို အေၾကာင္းျပကာ အခန္းထဲမွာေအာင္းေနသည္။ တစ္ညေန လဟာျပင္ေစ်းက ထမင္းစားၿပီးအထြက္ လမ္းမေပၚတြင္ ျဖတ္ေမာင္းသြားေသာ အသုဘယာဥ္ ျဖဴျဖဴႀကီးကို ျမင္ေတာ့မွ ဦးေလးကို ျဗဳန္းခနဲသတိရလာသည္။ ေဆး႐ုံႏွင့္လည္း ကပ္ေနၿပီ ျဖစ္သျဖင့္ ေရာက္ခဲ့သည္။ အစီအစဥ္ မရိွသျဖင့္ ဘာမွပင္ ဝယ္မလာႏိုင္။ အမွန္ေတာ့ လည္ေခ်ာင္းကင္ ဆာျဖစ္ေနတဲ့ ေသဆံုးလုဆဲဆဲ လူနာတစ္ေယာက္အတြက္ (ေလာကြတ္လုပ္စရာ မလိုခ်င္) စားေသာက္စရာေတြ ဝယ္ျခမ္း ေနစရာ မလိုအပ္လွမွန္း သိေနတာလည္းပါသည္။ သူ႔ ဦးေလးမွာ သိသိသာသာႀကီး ပိန္ခ်ံဳးက်ေနေလသည္။ အသားေတြလည္း ညိဳေျခာက္ေန၏။ အစာမဝင္ေတာ့ ဟုဆိုသည္။ အရည္ေသာက္လွ်င္ပင္ လည္ေခ်ာင္းက မခံမရပ္ႏိုင္ေအာင္ နာက်င္ေန သည္ဟု သိရသည္။ ေအာင္ေဖညြန္႔တို႔ လင္မယားလည္း ဦးေလးနားတြင္ ရွိေနသည္။
အျပင္ဘက္တြင္ မိုးသည္းသည္းမည္းမည္း ႐ြာသြန္းေနသည္။ တမိုးလံုး မႈိင္းအံု႔ေနသည္ကို ျပတင္းေပါက္ကတဆင့္ သူ ျမင္ေနရ၏။ ေဆး႐ံုအတြင္းမွာ အလင္းေရာင္ အားနည္းလြန္း သျဖင့္ အရာရာတိုင္း မႈန္တိမႈန္ဝါးျဖစ္ေနသည္။ ဦးေလးက....
“မီးေခ်ာင္း ဖြင့္လိုက္စမ္းကြာ”ဟု ေျပာသည္။ သူ႔ဦးေလး အသံမွာ တစ္ခါမွ မၾကားဖူးေသာ အသံျဖစ္ေနသည္။ တိုးတိုးမွ်င္မွ်င္ ႏွင့္ အက္ကြဲကြဲ ႐ွတတ။ သူက ဘယ္ခလုတ္ ဖြင့္ရမွန္း မသိဘဲ ေယာင္နနျဖစ္ေနစဥ္ ခုတင္ေခါင္းရင္းမွ ခလုတ္တစ္ခုကို သူ႔ အစ္ကိုက ဖြင့္လိုက္၏။ တခဏခ်င္းမွာ မီးေခ်ာင္းအေရာင္ျဖင့္ လင္းထိန္သြားသည္။ သူ႔ဦးေလးက သူ႔ကို ၾကည္ၾကည္ လင္လင္ ထင္ထင္႐ွား႐ွား ျမင္ေတြ႕သြားလိုေသာ ဆႏၵရိွပုံ ရသည္။ သူကေတာ့ ခုန မႈန္တိ မႈန္ဝါး အလင္းေရာင္ျပျပထဲမွာ ဦးေလးႏွင့္ ေတြ႔ဆံုေနရတာကိုပဲ ပိုသေဘာက်ေသးသည္။ လူတစ္ဦးစီ၏ ဘဝတိုင္းထဲတြင္ ရွိေသာ အေမွာင္ရိပ္မ်ားထဲမွာ တျခားသူေတြ ႏွင့္လည္း မသက္ဆိုင္။ တျခားသူေတြလည္း နားမလည္ႏိုင္ေသာ တသီးတျခားကိစၥမ်ား၊ သ႑ာန္မပ်က္ လြတ္လပ္စြာ ခိုဝွက္ တည္ၿမဲေနခြင့္ ရွိေစခ်င္ပါသည္။
“အေဖ ေနရတာဘယ္လိုေနလဲ”
“ေကာင္းပါတယ္”
အမွန္ေတာ့ ေမးၿပီးမွ မွားမွန္းသိသည္။ ျပင္းထန္ေသာ ေဝဒနာ တစ္ရပ္ကို ခံစားေနရတဲ့ လကၡဏာရပ္ေတြ အထင္အ႐ွား ျမင္ေနရပါလ်က္ “ေနရတာ ဘယ္လိုေနလဲ”ဟု သူ မေမးသင့္။ ဦးေလးကလည္း ဘာေၾကာင့္ “ေကာင္းပါတယ္” လို႔ ေျဖရတာလဲ၊ ေမးလာတဲ့သူကို စိတ္ခ်မ္းသာခ်င္စိတ္ တစ္ခုနဲ႔ေတာ့ ေသလုဆဲဆဲ အခ်ိန္မွာ မုသား မသံုးသင့္ပါဘူး။ သည္အခ်ိန္သည္ လူ႔ဘဝတြင္ အေရးႀကီးဆံုးအခ်ိန္။ ဒါမွမဟုတ္ အေရးႀကီးတာေတြ ဆံုးသြားေသာအခ်ိန္ (အေရးမႀကီး ေသာအခ်ိန္) ျဖစ္မည္။ သေဘာေပါက္မည္ဆိုလွ်င္ ဤအခ်ိန္သည္ လူ႔ဘဝတြင္ လြတ္လပ္အေပါ႔ပါးဆံုး အခ်ိန္လည္းျဖစ္ႏိုင္သည္။ ထိုသူကို (ယခုအခ်ိန္တြင္) ဘာကမွ ခ်ည္ေႏွာင္မထားႏိုင္ေတာ့၊ ဘာကမွ ခ်ည္ေနွာင္ထားပိုင္ခြင့္လည္း မရွိေတာ့။ (ကိုယ္ကခ်ည္ေနွာင္ေနဆဲ ဆႏၵရွိလွ်င္ေတာ့ မေျပာတတ္။)
ဦးေလး ခုတင္ေဘးစားပြဲေပၚတြင္ စာအုပ္အထူႀကီးတစ္အုပ္ ေတြ႔သျဖင့္ လွမ္းၾကည့္ မိလိုက္သည္။ ေဆးပညာစာအုပ္မဟုတ္ဘဲ နာမည္ေက်ာ္ဆရာေတာ္တစ္ပါးေရးသည့္ ဝိပၸႆနာ႐ႈနည္း က်မ္းႀကီးျဖစ္ေနသည္။ ဦးေလးက မ်က္လံုးပိတ္ကာ မွိန္းေန၏။ ထြက္ေလဝင္ေလကို မွတ္ေနတာလည္း ျဖစ္ႏိုင္သည္။ သူ ဤေဆးရံုကိုလာမိတာ မွားယြင္းမႈ တစ္ခုကို က်ဴးလြန္မိသလိုခံစားေနရသည္။ ယခုလို စကားမေျပာဘဲ လူနာခုတင္ေဘးတြင္ ေအးတိေအးစက္ထိုင္ေနရမည့္အစား လာမေတြ႕ဘဲ ေနတာက သူေရာ ဦးေလးအတြက္ပါ ပို၍သင့္ေလ်ာ္ဦးမည္ထင္သည္။ အမွန္ေတာ့သူႏွင့္ဦးေလးအၾကားတြင္ ေလာကြတ္ မေျပာ ၾကစတမ္း ဆိုလွ်င္ ေျပာစရာစကားဟူ၍ မရွိလွ။ ဤသို႔ ကုန္ခန္းေနခဲ့သည္မွာ ယခုမွမဟုတ္ဘဲ
ၾကာျမင့္လွၿပီျဖစ္ေၾကာင္း သတိထားေတြးမိျပန္သည္။ ဘဝအေပၚသေဘာထားပံု၌ သူႏွင့္ ဦးေလးသည္ ဘယ္လိုမွညႇိႏိႈင္းရလိမ့္မည္ မဟုတ္ေၾကာင္းႏွစ္ဦးလံုး အလိုအေလ်ာက္ သေဘာေပါက္ကတည္းက ဤကိစၥကိုသိမ္သိမ္ေမြ႔ေမြ႔ပင္ေ႐ွာင္႐ွားခဲ့ၾကသည္။ ဟန္ေဆာင္၍ ေလာ ကြတ္စကားကို သူကလည္း အေလ့အထမရွိသျဖင့္ မေျပာတတ္။ (ဦးေလးကလည္း နားေထာင္ လိုစိတ္ ရွိလိမ့္မည္မဟုတ္ေခ်။)
ထိုင္ရင္း တိတ္ဆိတ္ေျခာက္ကပ္ျခင္းရဲ႕ အရသာကိုပင္ သူႏွစ္သက္ေနမိျပန္သည္။ သူ႔အစ္ကို ေအာင္ေဖညြန္႔ႏွင့္ သူ႔ မိန္းမကလည္း ဘယ္ထြက္သြားေလသည္မသိ။ သူတို႔အနားတြင္ မရွိ။ သူ စိတ္လြတ္ ကိုယ္လြတ္ျဖစ္ကာ ေရးလက္စဝတၳဳတစ္ပုဒ္အေၾကာင္း စိတ္ေရာက္ သြားျပန္သည္။ သူ႔ဝတၳဳမွာ ေရးၿပီးမွ ဝတၳဳႏွင့္တူေနသျဖင့္ ျပန္ဖ်က္ဆီးေနရေသာ အေၾကာင္း ျဖစ္၏။ ဝါက်အေၾကာင္းကို သူ႔ေခါင္းထဲမွာ စီေရးေနရင္း သူ႔မ်က္လံုးမ်ားက အမွတ္မထင္ ဦးေလးထံေရာက္သြားသည္။ မ်က္ေတာင္မခတ္ဘဲ သူ႔ကို ေငးစိုက္ၾကည့္ေနေသာ ဦးေလးကို မထင္မွတ္ဘဲေတြ႔ရ၏။ သူ႔တြင္ ေပၚခဲလွေသာ အားတံု႔ အားနာစိတ္ကေလး အနည္းငယ္ ေပၚလာကာ ဦးေလးကို ေတာင္းပန္စကား ေျပာမည္ဟု ရည္႐ြယ္လိုက္ေသး၏။ သို႔ေသာ္ သူ႔ကို စိုက္ေငး ၾကည့္ေနသည့္ ဦးေလးမ်က္လံုးမ်ားထဲတြင္ တစ္ခါမွ မေတြ႔ဖူးေသာ အရိပ္ကေလး တစ္ခု အမွတ္မထင္ ဝင္းျပက္သြားတာကို ျမင္လိုက္ရသျဖင့္ ေျပာဖို႔ မလိုအပ္ေတာ့ေၾကာင္း သိလုိက္၏။ ထိုအရိပ္ကေလးမွာ မ်က္လံုးေပၚက ျပန္ ေပ်ာက္သြားသည္။ (ရင္ထဲကို ခုန္ေရႊ႕ သြားျခင္း ျဖစ္သည္။)
“မင္း ဒီအတိုင္း ေနေတာ့မလား”
“ဟုတ္ကဲ့”
သူ သြက္သြက္လက္လက္ပင္ ေျဖလိုက္၏။
“ေအးေလ၊ ကိုယ့္ဘဝကိုယ္ ေက်နပ္ရင္ ၿပီးတာပဲ”
ေစာတာႏွင့္ ေနာက္က်တာပဲ ကြာျခားတာ၊ ေနာက္ဆံုးေတာ့ ဤအဓိပၸာယ္ကို လူတိုင္း နားလည္သြားသင့္သည္။
“ကၽြန္ေတာ္....”
႐ုတ္တရက္ ေမွာင္သြား၏။ မီးပ်က္သြားသည္။
“ဒီလုိပါပဲကြာ”
ဦးေလးရဲ႕ “ဒီလိုပါပဲကြာ” မွာ ေလးနက္လွသည္။ ေလသံက မေက်မခ်မ္းသံမဟုတ္၊ ေတာင္ၿပိဳတာကေန အပ္ေပ်ာက္တာ အထိ အဆက္မျပတ္ ဖိစီးတင္းက်ပ္ ေနေသာ လူသား၏ ဒုကၡတရားမ်ားကို ခုေတာ့လည္း ခံႏိုင္ရည္ ျပည့္ဝစြာျဖင့္ သေဘာေပါက္ကာ ဦးေလးသည္ ဘဝတြင္ ၿပီးသင့္သေလာက္ လူ႔ကိစၥကို ၿပီးစီးႏိုင္ခဲ့ၿပီထင္သည္။ အျပင္ဘက္တြင္ မိုးက႐ြာဆဲျဖစ္သည္။ မိုးစက္ႏွင့္ တျခားအရာမ်ား အရွိန္ျပင္းစြာ ထိေတြ႔သံက အဆက္မျပတ္ တရစပ္ ဆူညံစြာ ျမည္ဟိန္းေနသည္။ အခုေတာ့ တစ္ေလာကလံုးမွ အသံမ်ားကို မိုးသံက အားေကာင္းစြာ ဖံုးလႊမ္းထားသည္။ တစ္ဖက္ခုတင္မွ လူနာႏွင့္ လူနာ ေမးသူမ်ား စကားေျပာေနသည့္ အသံ၊ ပန္ကာလည္သံ၊ စားပြဲေပၚမွ ခ်ိဳင့္ခြက္ေ႐ႊ႕သံ၊ အဂၤေတၾကမ္းျပင္ကို လွ်ပ္တိုက္ကာ ေလွ်ာက္သြားေနေသာ သူနာျပဳဆရာမ၏ ေျခသံ၊ ဘာသံကိုမွ မၾကားရ။ မိုး႐ြာသံကို ေနာက္ခံဂီတအျဖစ္ အသံုးျပဳထားေသာ အသံတိတ္႐ုပ္႐ွင္ကား တစ္ခ်ပ္ကို ၾကည့္ေနရသလိုသာ ရွိသည္။ ဤေနရာတြင္ အလင္းႏွင့္အေမွာင္ တိတ္ဆိတ္ျခင္းႏွင့္ ဆူညံ ျခင္းကို ပူေလာင္ေအးစက္စြာ တြဲေပ်ာ့ေရာစပ္ေနသည္။
ဦးေလးက တစ္ဖက္သို႔ေစာင္းကာ လွဲေနသည္။ အိပ္ေနသည္ေတာ့ မထင္။ အေတာ္ၾကာ ေအာင္ သူ ဆက္ထုိင္ေနမိ၏။ ေအာင္ေဖညြန္႔တို႔ လင္မယား ျပန္ေရာက္လာေတာ့ ဦးေလးကို နႈတ္မဆက္ေတာ့ ဘဲ ျပန္လာခဲ့သည္။
အျပင္ဘက္တြင္ မိုးတိတ္ေနေလၿပီ။ သို႔ေသာ္ ေျမျပင္တြင္ ျပင္းထန္ေသာ ေရစီးေၾကာင္းမ်ား ျဖစ္ေပၚေနဆဲရွိကာ တရုတ္ စကားပြင့္ ျဖဴျဖဴတစ္ခ်ိဳ႕သည္ ေရစီးထဲတြင္ (မလိုက္ပါလိုဟန္) တြန္႔ဆုတ္ခ်ည္ ထစ္ေငါ႔ခ်ည္ႏွင့္ပင္၊ တလိမ့္ေခါက္ေကြး ပြတ္တိုက္ေမ်ာပါသြားၾကသည္။ သူလည္း ေဆး႐ံုကို ေနာက္ထပ္မေရာက္ေတာ့ဘဲ ေနာက္တစ္ပတ္ေလာက္ ရွိေသာအခါ ဦးေလးေသေလသည္။
ဘယ္မွမေရာက္ဘဲ အခန္းထဲမွာေအာင္းကာ အေတာ္ၾကာေအာင္ တစ္ေယာက္တည္းေနေန သည္။ စာေရးစာဖတ္ပင္ မလုပ္။ ပန္းဆိုးတန္းကိုလည္း မေရာက္။ အခ်ိန္မ်ားစြာ ေလးထပ္ တိုက္၏ ေခါင္မိုးေပၚတြင္ တစ္ကိုယ္တည္းရွိေနခဲ့၏။ ၿငိမ္းကိုေတာ့ လြန္ခဲ့ေသာအပတ္က ဗိုလ္ခ်ဳပ္လမ္းေပၚတြင္ ကားႀကီးတစ္စီးထဲမွာထိုင္ရင္းပါသြားတာေတာ့ လွမ္းျမင္ခဲ့ေသးသည္။ ခိုမ်ားလည္းမလာ၊ စြန္တက္လႊတ္သည့္ ကေလးမ်ားလည္းမလာ၊ တခါတရံ ေအးစက္ေသာ မိုးေပါက္မ်ားသာ ပ်င္းရိပ်င္းတြဲက် ေနတတ္သည္။ မ်ားေသာအားျဖင့္မူ မိုးတိ္မ္မ်ားသည္ ခပ္ေဝးေဝးဆီမွသာ လြင့္ပါသြားၾကေလသည္။
တစ္ေန႔ သူ ထမင္းစား ျပန္တက္လာေသာအခါ ပိတ္ထားေသာ သူ႔တံခါးကို မွီရပ္၍ သူ႔အား ေစာင့္ေန ေသာ သူ႔အစ္ကို ေအာင္ေဖညြန္႔ ကို ေတြ႔ရ၏။
“အစ္ကုိ ေရာက္ေနတာ ၾကာၿပီလား”
သစၥာနီ (အျခားေသာအရာမ်ားႏွင့္လူ)
“မၾကာေသးပါဘူး၊ မင္းဘယ္သြားေနတာလဲ”
“ထမင္းဆင္းစားတာ”
အခန္းတံခါးေသာ့ကို ဖြင့္ရင္း သူေျဖသည္။ သူ႔အစ္ကိုက...
“ငါက ဒါကို ေမးတာမဟုတ္ဘူး၊ မင္းရန္ကုန္မွာ ရွိရဲ႕လားလို႔ “ဟု အခန္းထဲကို ေနာက္မွ ဝင္လာရင္း ေျပာ၏။ တစ္လံုး တည္းေသာ ကုလားထိုင္မွာ သူ႔အစ္ကိုက ထိုင္သည္။ သူက ခုတင္ေပၚထိုင္လိုက္ရင္း...
“ရွိပါတယ္....ဘာျဖစ္လို႔လဲ”
“မေတြ႔တာ ၾကာလို႔ေပါ႔၊ အိမ္ကိုလဲ တစ္ေခါက္မွ မလာဘူး၊ ဆန္းေဒးက်ရင္ အိမ္ကိုလာဦး၊ ဟိုေရာက္မွ ထမင္းစား”
“လူေတြ အမ်ားႀကီးလား”
သူ႔အစ္ကိုက စိတ္တိုသလို ျပန္ၾကည့္ရင္း....
“မင္းရယ္...တို႔လင္မယား ရယ္ေပါ႔...ဒါပဲ”
“လာခဲ့မယ္ေလ”
ထိုေန႔က လြယ္လြယ္ေျပာလိုက္ေသာ္လည္း ခ်ိန္းထားေသာ (တနဂၤေႏြ) ေန႔ေရာက္ေသာအခါ သူမသြားေတာ့ ဟု ဆံုးျဖတ္ မိျပန္သည္။ နံနက္၁၀နာရီ ထိုးလုနီးအထိ အိပ္ရာထဲ လွဲေနသည္။
သူ႔သြားကလည္း ကိုက္ေနသည္။ ကိုက္ေနသည္မွာ သံုးေလးရက္ ရွိၿပီ။ တခါတရံ ဆိုးဆိုးဝါးဝါးပင္ ကိုက္ခဲ၏။ အျပင္တြင္ မိုးကလည္း စိတ္ပ်က္စရာေကာင္းေအာင္ တစိုစို တစြတ္စြတ္ ႐ြာေနသည္။ ေနေရာင္ကို ေကာင္းေကာင္းမျမင္ရသည္မွာ တစ္ပတ္ ေက်ာ္ေက်ာ္ ခန္႔ ရွိေပၿပီ။ သြားကိုက္သည့္ ဒဏ္ေၾကာင့္လား၊ အေအးဒဏ္ေၾကာင့္လားမသိ။ သူ႔ကိုယ္လည္း နည္းနည္းေႏြးေန၏။ ေနာက္ေတာ့ သူ စိတ္ကူးတစ္မ်ိဳးေျပာင္းကာအက်ႌထလဲရင္း တိုက္ခန္းမွ ထြက္လာခဲ့၏။ သူ႔အစ္ကို ေအာင္ေဖညြန္႔သည္ ေလးနက္မႈ မရွိေသာ္လည္း လူ႐ိုးလူေကာင္း တစ္ေယာက္ျဖစ္သည္။ သူ႔အေပၚ တြင္လည္း အစ္ကိုရင္းတစ္ေယာက္ႏွင့္ မျခားရွိသည္။ အျပင္တြင္မိုးသည္ အံု႔မႈိင္းေနေသးေသာ္လည္း တဖြဲဖြဲသာ႐ြာေတာ့၏။ နံရံတြင္ ခ်ိတ္ထားေသာ ဂ်င္းကြတ္အက်ႌကို သူ ေကာက္ဝတ္ခဲ့သည္။
မိုးလင္းကတည္းက ဘာမွမစားရေသးသျဖင့္ နီးစပ္ရာ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္တစ္ဆိုင္ထဲကို ဝင္ခဲ့ သည္။ ဆိုင္ကမိုးခိုရင္း ဝင္စားေသာက္ေနသူတို႔ ႏွင့္ ျပည့္ေနသည္။ သူ တစ္ကိုယ္တည္း ထိုင္၍ ရႏိုင္သည့္ စားပြဲလြတ္ မရွိသျဖင့္ လူႏွစ္ေယာက္ ထိုင္ေနေသာ စားပြဲတစ္လံုးတြင္ ဝင္ထုိင္လိုက္ရ၏။ သူ႔ေ႐ွ႕မွ သူႏွင့္မတိမ္းမယိမ္း လူႏွစ္ေယာက္သည္ အသံက်ယ္က်ယ္ႏွင့္ စကားေျပာေနၾက၏။
“အက်ႌဘယ္ေလာက္ ေပးရလဲ”
မင္းေဝ၏ ဂ်င္းကုတ္ကို လိုခ်င္ေသာ မ်က္လံုးႏွင့္ ၾကည့္ကာ တစ္ေယာက္ကေမး၏။
“ငွားဝတ္လာတာ”
မင္းေဝ ဤသို႔ေျဖရင္း စိတ္ပ်က္စ ျပဳလာသည္။ လက္ဖက္ရည္ကလည္း ခ်ိဳလြန္းသည္ကလြဲ၍ ဘာအရသာမွမရွိ။ မင္းေဝက အခ်ိဳႀကိဳက္သူမဟုတ္။ သြားက နာလာျပန္သည္။ သူ႔ေဘးက တစ္ေယာက္ က ေမးျပန္၏။
“ဘယ္ႏွစ္နာရီ ရွိၿပီလဲ”
“နာရီ ပ်က္ေနတယ္”
ထိုလူႏွစ္ေယာက္ မေက်မခ်မ္းျဖစ္ေနစဥ္ သူဆိုင္ထဲကထြက္လာခဲ့သည္။ ထမင္းစားခ်ိန္ ေနာက္က်ေနမွာ စိုးသျဖင့္ သူ ဘတ္စ္ကားတစ္စီးေပၚ တိုးတက္ခဲ့သည္။ ကားေပၚေရာက္မွသူ မွားမွန္း
သိသည္။ ဘာေၾကာင့္အငွားကား တစ္စီးကို စီးသြားရန္ စိတ္ကူးမရသနည္း။
မွတ္တိုင္တစ္ခု အေရာက္တြင္ သူ႔ေဘးမွလူက တိုးေဝွ႔ဆင္းရင္း သူ႔ ေျခေထာက္ကို တက္နင္းသြားေလသည္။ ဘတ္စ္ကားထြက္မည့္ ဆဲဆဲ အခ်ိန္မွာပင္ မင္းေဝ အေပါက္သို႔ တိုးေဝွ႔ဆင္းလိုက္၏။ သူ႔ေရွ႕တြင္ ထီးနက္ႀကီးတစ္စင္းေဆာင္းကာ ေလွ်ာက္သြားေနေသာ သူ႔ေျခေထာက္အား တက္နင္းသြားသူကို ေတြ႔ရ၏။ မင္းေဝ သူ႔ေနာက္ကို ခပ္သြက္သြက္ ေလွ်ာက္လိုက္လာခဲ့သည္။ မီေသာအခါ ထိုသူ၏ ပခံုးကိုကိုင္ကာ ဆြဲလွည့္လိုက္သည္။ ထိုလူက နားမလည္ႏိုင္သလို ေငးၾကည့္ေနမိ၏။ မင္းေဝက ဘာမွမေျပာေတာ့ဘဲ ျပန္လွည့္ ထြက္လာခဲ့သည္။ ေအာင္ေဖညြန္႔တို႔လင္မယား ထမင္းပြဲျပင္ၿပီး သူ႕ကို ေစာင့္ေမွ်ာ္ေနေသာ အခ်ိန္တြင္ မင္းေဝသည္ သူ႔အခန္းကို ေရာက္ ေနကာ ခုတင္ေပၚတြင္ ေအးေအးလူလူ လွဲလ်က္ရွိ၏။ ဘယ္တုန္းက ပြင့္ခဲ့သည္မသိ။ သူ သတိမထားမိဘဲ ဆူးၾကမ္းပင္တြင္ လက္သည္းခန္႔ရွိေသာ ပန္းျဖဴျဖဴကေလး တစ္ပြင့္ အားကုန္ ပြင့္၍ ေနေလသည္။
သစၥနီ
အျခားေသာအရာမ်ားႏွင့္ လူ
သို႔ျဖင့္....ဘဝတြင္။
ေမာ္ေတာ္ဆိုင္ကယ္ တစ္စီးႏွင့္ သူ႔ အလိုပါေသာ ေကာင္မေလးမ်ားကို တစ္ေယာက္ၿပီး တစ္ေယာက္ ေနာက္က တင္စီးကာ ၿမိဳ႕အႏွံ႔ လည္၏။ ဟိုတယ္မ်ိဳးစံုမွာ အေကာင္းစားအရက္ မ်ိဳးစံုကို ေသာက္မူး၏။ တစ္ေန႔တည္းေလးပြဲဆက္ ႐ုပ္႐ွင္ၾကည့္၏။ တခါတရံေတာ့ တစ္ပတ္ လံုး အျပင္မထြက္ဘဲ အခန္းေအာင္းကာ စာအုပ္ေတြတစ္အုပ္ၿပီးတစ္အုပ္ ေျပာင္းဖတ္ေန သည္။ တစ္အုပ္မကုန္ခင္ ေနာက္တစ္အုပ္ဖတ္၏။ (အေပ်ာ္ဖတ္စာအုပ္မ်ား မဟုတ္ပါ) ဘယ္စာအုပ္ကမွ အဆံုးထိ ဖတ္ျဖစ္ေအာင္သူ႔ကို မဆြဲေဆာင္ႏိုင္။ သူ႔ခုတင္ ေဘးပတ္လည္ ၾကမ္းျပင္ေပၚတြင္လႊင့္ပစ္ထားေသာ စာအုပ္မ်ားႏွင့္ စီးကရက္တိုမ်ား ျပန္႔က်ဲ ပြ႐ႈပ္ေနသည္။ သူ တစ္ခုခုကို ႐ွာေနမွန္းေတာ့ သူ႔ကိုယ္သူ သိသည္။ သို႔ေသာ္...ဘာကို႐ွာေနမွန္းေတာ့ မသဲကြဲ။ ေသခ်ာတာတစ္ခုေတာ့ ရွိသည္။ သူ ႐ွာေဖြေနေသာအရာသည္ သူတြဲခဲ့ေသာ ေကာင္မေလး ေတြဆီမွာ လည္း မရွိ။ ေရာင္စံုအရက္ထဲမွာလည္း မရွိ။ ႐ုပ္႐ွင္႐ံု ထဲမွာလည္း မရွိ။ ေနာက္ဆံုး စာအုပ္မ်ားထဲတြင္ရွိမည္ဟု ထင္ရေသာ္လည္း မရွိ။ သို႔ျဖင့္ သူ ဘာမွ မလုပ္ဘဲ ေနျပန္သည္။ အရက္ႏွင့္ စီးကရက္ မေသာက္ေတာ့ဘဲ၊ ႐ုပ္႐ွင္မၾကည့္ဘဲ၊ ေကာင္မေလးေတြႏွင့္ မတြဲဘဲ၊ ေနာက္ဆံုး စာပင္မဖတ္ဘဲ ေနသည္။
သူ႔ ဦးေလးက “မင္းဘာလုပ္ခ်င္သလဲ” ဟု ေမးသည္။ ကၽြန္ေတာ္ ေပ်ာ္႐ႊင္ခ်င္တာ ထင္တာပဲ ဟု သူက မေသမခ်ာ ေျဖ၏။ သူ႔ ဦးေလးက ေဆးတံကို ကိုက္ကာ အေတာ္ၾကာေအာင္ ၿငိမ္သက္ေနၿပီးမွ “ေပ်ာ္႐ႊင္မႈ... ဟုတ္လား”ဟု အခုမွ မိုးေပၚက က်လာေသာ စကားလံုး တစ္လံုးကိုေတြ႔လိုက္ရသလို အထိတ္တလန္႔ ေရ႐ြတ္ရင္း “မင္းေျပာမွ ငါ သတိထားမိတယ္၊ ငါေတာ့ အဲဒါကိုမ႐ွာခဲ့ပါဘူးကြာ“ ဟု ဆိုသည္။ အတန္ၾကာေအာင္ ဆိတ္ၿငိမ္စြာ ေတြးေတာ ဟန္ျပဳေနၿပီးမွ...
“ငါ...စာသင္တယ္၊ မိန္းမယူတယ္၊ တခါတေလ ရယ္ေမာတယ္၊ ကေလးတစ္ေယာက္ ရခဲ့ တယ္၊ မ်က္စိမႈန္လာတယ္၊ ထမင္းစားေကာင္းတဲ့အခါ ေက်နပ္တယ္... အဲ...ဒါပါပဲ၊ တကယ္ေတာ့ ဘဝဆိုတာ ဒီေလာက္ပါပဲကြာ” ဟု ေျပာရင္း မီးေသေနေသာ ေဆးတံကို မီးညႇိသည္။ တစ္ဖြာ ႏွစ္ဖြာ ႐ႈိက္လိုက္ၿပီးမွ...ေလသံတိုးတိုးျဖင့္....
“မင္း အခု အဲဒါကို ေတြ႔ၿပီလား”
ဦးေလးသည္ ေပ်ာ္႐ႊင္မႈ ဆိုေသာ စကားလံုးကို ႏႈတ္မွ ထြက္ရမွာ ဝန္ေလးဟန္ရွိသည္။ ဦးေလး အေၾကာင္း သူေကာင္းေကာင္း သိသည္။ ဦးေလးသည္ အသက္ေျခာက္ဆယ္နားနီးေနၿပီ ျဖစ္သည့္တိုင္ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္တြင္ တစ္ခါမွ ထိုင္ေသာက္ဖူးသူ မဟုတ္ေခ်။
မင္းေဝက... “တျခားသူေတြ အတြက္ ေပ်ာ္စရာ လို႔ ဆိုၾကတဲ့ ကိစၥေတြ အားလံုးလိုကို ကၽြန္ေတာ္ အကုန္ေလွ်ာက္လုပ္ၾကည့္တယ္၊ ေပ်ာ္သလိုလို ရွိတယ္လို႔ေတာ့ ထင္စရာပဲ၊ ဒါေပမယ့္ အဲဒါဟာလဲ ကၽြန္ေတာ္ လိုခ်င္တာ မဟုတ္ဘူးဆိုတာ သိလာျပန္တယ္”
“ေဆးပညာ ႐ႈေထာင့္က ေျပာရရင္ အေကာင္းဆံုးကေတာ့ မင္း စိတ္ေရာဂါကု ဆရာဝန္ တစ္ေယာက္ ေယာက္နဲ႔ တိုင္ပင္ၾကည့္သင့္တယ္ ထင္တာပဲ”
ဦးေလးက အတည္ေျပာျခင္း ျဖစ္ဟန္ တူေသာ္လည္း သူက ၿပံဳးေနခဲ့သည္။ ဤကိစၥကိုပင္ သူ႔မိတ္ေဆြ ကိုဘုန္းျမင့္ ႏွင့္ ေဆြးေႏြးမိေတာ့...
“ေပ်ာ္စရာ႐ွာတယ္ဆိုတာ လူေပါ႔လူသြမ္းေတြအလုပ္ပါဗ်ာ၊ ေပ်ာ္႐ႊင္ျခင္းဆိုတာ ကၽြန္ေတာ့္ အတြက္ေတာ့ အဓိပၸာယ္မရွိလွပါဘူး၊ ေလးနက္တဲ့ခံစားမႈ တစ္ခုလည္းမဟုတ္ဘူး၊ အႏွစ္သာရ
လည္းကင္းမဲ့ပါတယ္။ ေပ်ာ္႐ႊင္ျခင္းဆိုတာ ေအးစက္တယ္၊ ဒါေပမယ့္ ခင္ဗ်ားကို ေလာင္ကြ်မ္း မယ္၊ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ လူေတြဟာ ၿငိမ္သက္တည္ၾကည္မႈ ကိုသာ ႐ွာေဖြသင့္တယ္ ထင္ပါတယ္...”
အဲဒီကိစၥမ်ားမွ သူေက်ာင္းက ထြက္ၿပီးစကာလမ်ားက ျဖစ္ခဲ့သည္။ သည္တုန္း က သူလည္း ယခုေနထိုင္ေသာ ေလးထပ္တိုက္ ေခါင္မိုးေပၚမွ အခန္းကေလးသို႔ မေရာက္ေသး။ ဦးေလး တို႔ႏွင့္အတူ ပါရမီကတစ္ထပ္တိုက္ကေလးမွာပင္ ေနထိုင္ေနေသးသည္။ သူ႔အစ္ကို (ဝမ္းကြဲ) ေအာင္ေဖညြန္႔ကေတာ့ “မင္း စိတ္ေလေနတယ္ ထင္တယ္ အလုပ္တစ္ခု ဝင္လုပ္ကြာ” ဟု ေျပာရင္း သူ အလုပ္လုပ္ေနေသာ ၿမိဳ႕လယ္႐ံုးႀကီး တစ္႐ံုးတြင္ အလုပ္သြင္းေပးခဲ့၏။ အလုပ္ဝင္ၿပီး တစ္ႏွစ္မျပည့္မီ အလုပ္ကို မၿငီးေငြ႔ဘဲ စာေရးဘဝကို ၿငီးေငြ႔လာကာ ခြင့္လည္း မတင္ အလုပ္လည္း မဆင္းဘဲ ေနလိုက္သျဖင့္ သူ အလုပ္ျပဳတ္သြားသည္။ ဤကိစၥအတြက္ သူ႔အစ္ကိုကသူ႔ကို စိတ္ခုကာ တစ္လခန္႔ မေခၚမေျပာဘဲ ေနေလသည္။ သူ႔ ဦးေလးကေတာ့ ေဆးတံ တစ္အိုးၿပီးတစ္အုိး ဖြာကာေနသည္။ သို႔မဟုတ္ ေဆးပညာ စာအုပ္အထူႀကီး တစ္အုပ္ ကို တစ္ေန႔လံုး မပ်င္းမရိ ထိုင္ဖတ္ ေနသည္။ စိတ္ေျပသြားေသာအခါ သူ႔အစ္ကိုက အလွမ္း ေဝးေသာ သူတို႔ အမ်ိဳး ထဲမွ ဘြဲ႔ရ မိန္းကေလးတစ္ဦးႏွင့္ သူ႔ကို ေပးစားရန္ ၾကံစည္သည္။ ထိုမိန္းကေလးကို သူ ငါးႏွစ္သမီး အ႐ြယ္ကတည္းက စသိခဲ့၏။
အိမ္ေျမႇာင္ကို ျမင္႐ံုႏွင့္ ဆရာဝန္ ေခၚကုရေသာ၊ သစ္႐ြက္ေလတိုးတိုင္း လန္႔ဖ်ပ္ေနတတ္သည့္
ျဖဴေရာ္ေရာ္ ပိန္ကပ္ကပ္ ေကာင္မေလးျဖစ္သည္။ သူ႔ အစ္ကို စကားဆံုးသည္နွင့္ ဟက္ဟက္ ပက္ပက္ မရယ္စဖူး ရယ္သည္။ သူ႔အစ္ကိုက မ်က္နွာႀကီးနီကာ စိတ္ဆိုး၏။ ဦးေလးကေတာ့ သူ႔ကို တခ်က္ငဲ့ ေစာင္းၾကည့္ကာ “သူမ်ားသားသမီးကို ဒုကၡမေပးပါနဲ႔ကြာ” ဟုသာ မွန္ကန္ေသာ မွတ္ခ်က္ခ်၏။
သံုးရာသီလံုး ဆြယ္တာမခၽြတ္ရေသာ ထိုသတို႔သမီးေလာင္းကို သူ မယူေသာအခါ သူ႔ အစ္ကိုက ယူလိုက္ေလသည္။ ထုိမိန္းမအိမ္ေပၚ မေရာက္ခင္ လူရႈပ္တယ္ဟုအေၾကာင္းျပကာ သူအိမ္ေပၚမွဆင္းလာခဲ့ၿပီး ဝိုင္အမ္စီေအတြင္ အခန္းငွားေန၏။ သူ႔ဦးေလးက ၿမိဳ႕လယ္တြင္ အေတာ္အသင့္ ေကာင္းမြန္ေသာ တိုက္ခန္းတစ္ခန္း ဝယ္ေပး၏။ သူ႔ကိုမေသခင္ အေမြ ခြဲေပးသည့္ သေဘာလည္း ပါေပမည္။ ေကာင္းမြန္ က်ယ္ဝန္းလွေသာ ဦးေလးဝယ္ေပးသည့္ တိုက္ခန္းမွာ အစစအရာရာ သူႏွင့္ ပိုေနသည္ဟု ခံစားရသျဖင့္ ထိုအခန္းကို ျပန္ေရာင္းကာ ယခုလက္ရွိေနသည့္ ေလးထပ္တိုက္ ေခါင္မိုးေပၚမွ အခန္းကေလးကို သူ ေ႐ြးခဲ့သည္။ ဤ အခန္းကေလးမွာ သူႏွင့္ အံဝင္ ခြင္က်ျဖစ္သည္။ ေခါင္မိုးေပၚတြင္ သူ႔အခန္းကလြဲ၍ တျခား အခန္းမရွိသျဖင့္ ေနထိုင္ရတာ လြတ္လပ္သည္။ အသံတိတ္ဆိတ္သည္။ ေလသန္႔ျပန္႔သည္။ ေနဝင္ေနထြက္ႏွင့္ သစ္ပင္ ထိပ္ဖ်ားမ်ား၊ တျခားအိမ္ေခါင္မိုးမ်ားကို စိတ္ရွိတိုင္း ထိုင္ၾကည့္ ေနရသည့္ အခြင့္အေရး ကလည္း ေက်နပ္စရာျဖစ္သည္။ သူ႔အခန္းတြင္ ကုတင္တစ္လံုး၊ ျပတင္းေပါက္တစ္ခု၊ ကုလားထိုင္တစ္လံုး ႏွင့္ စာေရးစားပြဲ တစ္လံုးသာရွိ၏။ နံရံေလးဘက္ တြင္ ပန္းခ်ီ ကား၊ ဓာတ္ပံု၊ ျပကၡဒိန္ ဘာမွခ်ိတ္ဆြဲထားျခင္းမရွိ။ ေသာက္ေရအိုးမရွိ။ (ေနာက္ ေတာ့ ၿငိမ္းလာၿပီး အတင္းေပးထားသည့္ ဖန္ေရတေကာင္း တစ္လံုးရွိသည္။ ခိုက္မိသျဖင့္ ႏႈတ္ခမ္း အေတာ္ပဲ့ေနသည္။) သည္တုန္းက ၿငိ္မ္းႏွင့္လည္း မပတ္သက္ေသး။ သို႔ျဖင့္ သူ႔တြင္...ေသဖို႔ အခ်ိန္ကို ပ်င္းပ်င္းရိရိႏွင့္ ေစာင့္စားေနရသည့္ အလုပ္သာရွိေတာ့သလို ျဖစ္ေနသည္။ တခါတေလေတာ့ သူ ပန္းဆိုးတန္းသြားသည္။ ထိုပန္းဆိုးတန္း စာအုပ္တန္းတြင္ သူႏွင့္ခင္ေသာ ကိုသီတာ၊ တင္ေမာင္ဝင္း၊ ကိုထိန္လင္း၊ ဘုန္းျမင့္ စတဲ့ လူတခ်ိဳ႕ရွိ၏။ ကဗ်ာဆရာ၊ ပန္းခ်ီဆရာ၊ အယ္ဒီတာလုပ္ဖူးသူ စာေပႏွင့္ ဆက္ႏြယ္ေနသူမ်ား ျဖစ္၏။
သူ... ႐ံုးမွာ အလုပ္လုပ္စဥ္က ထိုသူမ်ားႏွင့္လည္း သိကြ်မ္းခဲ့သည္။ သူတို႔ကလည္း သူ႔ကို စာေပသမားသူေဌးကေလးဟု လက္ခံထားၾကဟန္ တူ၏။ ေနာက္ေတာ့ ၿငိမ္းႏွင့္ သိခဲ့သည္။ ေနာက္ေတာ့ သူ နယ္ထြက္ခဲ့သည္။ သူ႔အသက္ သံုးဆယ္ေက်ာ္ခဲ့ၿပီ။ ရန္ကုန္ကလြဲ၍ ဘယ္မွမေရာက္ဖူးခဲ့။( ငယ္စဥ္ကေတာ့ ဦးေလးမိသားစုႏွင့္အတူ ပဲခူးသို႔ ဘုရားဖူး တစ္ႀကိမ္ ေရာက္ဖူးခဲ့သည္။) သူ...ဧရာဝတီျမစ္ကို မျမင္ဖူးသျဖင့္ၾကည့္ရေအာင္ ျပည္ၿမိဳ႕ကို ထြက္လာ ခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။ ေနာက္ေတာ့ မႏၱေလး၊ ေတာင္ႀကီး အထိ ေရာက္သြား၏။ တည္းခိုခန္းေတြမွာ ညအိပ္သည္။ ဆိုင္မွာ ဝယ္စားသည္။ တစ္လေက်ာ္ခန္႔ ရွိ၍ ရန္ကုန္ ျပန္ေရာက္ေသာအခါ ပန္းဆိုးတန္းက မိတ္ေဆြတခ်ိဳ႕ႏွင့္ အရင္ေတြ႔၏။ ကိုတင္ေမာင္ဝင္း က
“ခင္ဗ်ားကို ၿငိမ္း ခဏခဏ လာေမးတယ္၊ ခရီးထြက္တာ သူမသိဘူးဆို”
သူ ခရီးထြက္သြားတာ ဘယ္သူမွ ႀကိဳမသိ။ နယ္ကေန၍လည္း ဘယ္ကိုမွ စာမေရး။
“မင္းအခု အဲဒါကို ေတြ႔ၿပီလား”
“ခင္ဗ်ား ထြက္ေျပးေနတာလား”
ကိုထိန္လင္းက ေနာက္၏။ သူက ၿပံဳးကာ...
“ေနာက္ဆံုး တရားေတာ္အရေျပးေနတဲ့သူနဲ႔ ရပ္ေနတဲ့သူဟာအတူတူပဲဗ် ကိုထိန္လင္းရဲ႕၊ အဲဒါကို မသိလို႔တခ်ိဳ႕က မလြတ္ႏိုင္တဲ့ဆီက အေမာခံၿပီးထြက္ေျပးေနတာ၊ ကၽြန္ေတာ္ ဘယ္ေတာ့မွ မေျပးဘူး”
သစၥာနီ (အျခားေသာအရာမ်ားႏွင့္လူ)
“ဂြ်န္အပ္ဒိုက္ရဲ႕ ဝတၳဳတစ္ပုဒ္ထဲက ဇာတ္လိုက္ကေတာ့ သူ႔ဘဝဟာ ၿငိမ္သက္လြန္းအား ႀကီးလို႔ ၿငိမ္သက္ေနတာအဓိပၸာယ္မရွိဘူးဆိုၿပီး လက္ရိွဘဝအေျခအေနကိုစြန္႔ၿပီး ထြက္ေျပး တယ္တဲ့”
သူတို႔ထဲတြင္ ဘာသာေရးကို တီးေခါက္မိသည့္ ကိုဘုန္းျမင့္က...
“ပုထုဇဥ္ဘဝဆိုတာ ဘယ္ကလာ ၿငိမ္သက္ႏိုင္ပါ႔မလဲ၊ ကိုတင္ေမာင္ဝင္းရယ္၊ ေလာကဓံ ရွစ္ပါးရဲ႕ ဒဏ္ကို ဘယ္သူမဆိုအခ်ိန္နဲ႔အမွ် ႐ိုက္ခတ္ခံေနရတာပဲ၊ အဲ... ၿငိမ္သက္တယ္ ဆိုတာက ထင္ေယာင္ထင္မွား ျဖစ္မႈတစ္ခုဗ်။ လူဆိုတာက ေလာဘက ေျပးခိုင္းလို႔၊ေမာဟ ကေျပးခိုင္းလို႔ မနားတမ္းေျပးေနရတဲ့ သတၱဝါေတြပါ၊ ဒီဘဝတြင္မဟုတ္ဘူး၊ သံသရာနဲ႔ခ်ီၿပီး ေျပးလာရတဲ့ မာရသြန္အေျပးသမားေတြ၊ ကၽြန္ေတာ္တို႔လဲ အာနာပါနေလးလုပ္လိုက္၊ အေမာေျပလိုက္၊ ထေျပးလိုက္ပါပဲ”
သူက စကားကို စဥ္းစားေနခိုက္၊ ကိုထိန္လင္းက...
“ခင္ဗ်ား အစ္ကိုလည္း လာေမးတယ္၊ နယ္သြားတာ သူ႔လဲ ေျပာမသြားဘူးတဲ့၊ ခင္ဗ်ား အဘိုးႀကီးလည္း ေဆး႐ံုတင္ထားရတယ္ဆို”
သည္ေတာ့မွ သူ နယ္မသြားခင္ တစ္လေလာက္က သူ႔ဦးေလး ေဆး႐ံုတင္ထားရတာကို သတိရလာ၏။ ဦးေလးဆိုေသာ္လည္း ထိုဦးေလးမွာ ေမြးစားအေဖပင္မို႔ သူဂ႐ုစိုက္ သင့္သည္။ ေဆး႐ံုတင္စက သူ တစ္ေခါက္ ေရာက္ခဲ့ေသး၏။ ဘာေရာဂါရယ္လို႔ အမည္ မတပ္ရေသး။ သူ႔ အေမက သူ႔ကိုဗိုက္ခြဲ ေမြးရင္း ေသဆံုးခဲ့သည္ဟု ဆို၏။ အေမ့ဓာတ္ပံုေတာ့ ငယ္စဥ္က သူ႔ဆီမွာ ရွိခဲ့ဖူး၏။ ေနာက္ေတာ့ ဘယ္အခ်ိန္က ေပ်ာက္ဆံုးသြားမွန္းပင္မသိေတာ့။ သူ ငါးႏွစ္သားေလာက္မွာ သူ႔အေဖ ႐ုတ္တရက္ ကြယ္လြန္ျပန္သည္။ ေလျဖတ္တာလား၊ ေသြးတိုး လား၊ ႏွလံုးေရာဂါလား တစ္ခုခုျဖစ္မည္။ သူ႔ဦးေလးကေတာ့ ေျပာဖူးသည္။ အခုေတာ့ အေဖ့႐ုပ္ပံုလႊာလည္း သူ႔အာ႐ံုထဲတြင္ ဝိုးတဝါး မွိန္ပါးခဲ့သည္။ သည္ကတည္းက သူ႔အေဖ၏ ညီ၊ ေလာကတြင္ သူ၏ သက္ရွိထင္႐ွား ရွိသည့္ တစ္ဦးတည္းေသာ ေဆြမ်ိဳးရင္းခ်ာဟု ဆိုရမည့္ သူ႔ဦးေလးထံသူခိုကပ္ခဲ့ရသည္။ သူ႔ဦးေလး ဆရာဝန္သည္ ခ်မ္းသာ ႂကြယ္ဝေသာ မိန္းမႏွင့္ရခဲ့၏။ သူတို႔တြင္ သူ႔ထက္ငါးႏွစ္ခန္႔ ႀကီးေသာ ေအာင္ေဖ ဆိုသည့္ သားတစ္ေယာက္ သာ ရွိခဲ့သည္။ (တကၠသိုလ္ သို႔ ေရာက္ေသာအခါ ေအာင္ေဖညြန္႔ ဟု ေျပာင္းလိုက္သည္။)
ဦးေလးသည္ သူ႔ကိုသားတစ္ေယာက္လိုပင္ ေကြ်းေမြးေစာင့္ေ႐ွာက္ခဲ့သည္။ ထိုဦးေလးနွင့္
ပတ္သက္၍ ၿငိမ္းက “အစ္ကို႔အေပၚ ေစတနာရွိသားပဲ”ဟု တစ္ခါက မွတ္ခ်က္ခ်ဖူး၏။ သူလိုခ်င္တာက ေစတနာမဟုတ္ဘဲ ေမတၱာျဖစ္သည္။ (အခုေတာ့လည္း ဘာကိုမွ မလိုခ်င္ ေတာ့ေသာ သူျဖစ္ေနေလသည္။) အမွန္ေတာ့ သူ႔ဦးေလးသည္ သူ႔အေပၚတြင္ တြယ္တာ ခ်စ္ခင္ျခင္း ကင္းျပတ္တာ မဟုတ္ဘဲ သူ႔သေဘာအရ ေအးတိေအးစက္ေနတတ္တာလည္း ျဖစ္မည္။ ေဆးတကၠသိုလ္မွ ကထိက တစ္ဦးျဖစ္ေသာ ဦးေလးသည္ ပညာ႐ွာမွီး ျခင္းမွာ ဘဝကို ပံုခ်ျမွဳပ္ႏွစ္ ထားသူျဖစ္သည္။ သားအရင္း ျဖစ္သူကိုပင္ ငယ္စဥ္ကတည္းက ေခ်ာ့ျမွဴခ်ီပိုး တာမ်ိဳး လုပ္ေလ့လုပ္ထ မရွိ။ သို႔ေသာ္ ေအာင္ေဖညြန္႔က သားအရင္း ျဖစ္သျဖင့္ စိတ္သိမ္ငယ္စရာ အေၾကာင္းမရွိ။ ၿပီးေတာ့ သူ႔မွာ အေမကို ေထာက္ထားတြယ္မွီ ႏိုင္ေသး သည္။
မင္းေဝ (ကေလးတစ္ဦး) အဖို႔ကေတာ့ ငယ္ႏုစဥ္မွာ (ေမတၱာဆိုပါေတာ့) အဲဒါ လိုအပ္ခဲ့တာ အမွန္ပင္။ အထူးသျဖင့္ မိဘမဲ့ ကေလးတစ္ဦး အျဖစ္ သူ႔ဘဝ ထိုကြက္လပ္ႀကီးမွာ အေတာ္ အတန္ ႀကီးျပင္းခဲ့သည့္ တိုင္ေအာင္ဤအတိုင္း လပ္ဟာေနခဲ့၏။ ေနာက္ ပိုင္း သူ႔အသိဥာဏ္ ရင့္မာခဲ့ၿပီးမွ ထိုကြက္လပ္ကို တစံုတရာႏွင့္ အစားထိုး ျဖည့္ဆည္း ႏိုင္ခဲ့ေသာ္လည္း ထိုတစံု တရာမွာ ေမတၱာေတာ့ မဟုတ္ခဲ့ေတာ့ေခ်။ တုန္လႈပ္ေခ်ာက္ခ်ားဖြယ္ ကစဥ့္ကလ်ား အိပ္မက္ငယ္တို႔ျဖင့္ ပိမြန္းပိတ္ေလွာင္ေနသည့္ ေအးစက္မည္းေမွာင္ေသာ တစ္ေယာက္အိပ္ အခန္းက်ဥ္းကေလးထဲဝယ္ သူ႔ဘဝဦး၏ အစပိုင္းကာလမ်ားမွာ နက္႐ႈိင္းစြာ စုတ္နစ္ျမဳပ္ဝင္ ေပ်ာက္႐ွခဲ့ၿပီ ျဖစ္သည္။
ၿငိမ္းႏွင့္ေတြ႔ေသာအခါ ၿငိမ္းသည္ သူ႔ကို ကယ္တယ္ရန္ ေနာက္က်ခဲ့ၿပီ။ တစ္ေန႔ ႐ုပ္႐ွင္႐ံု ထဲတြင္ ကေလးတစ္ေယာက္ပါေသာ မိန္းမတစ္ေယာက္ႏွင့္ သူ ခံုခ်င္းကပ္လ်က္က်ခဲ့၏။ အသားလတ္လတ္ ကိုယ္လံုးသြယ္သြယ္၊ ႐ိုး႐ိုးယဥ္ယဥ္ ဝတ္စားတတ္ေသာ ၿငိမ္းသည္ ႐ုတ္တရက္ ၾကည့္လွ်င္ ဆြဲေဆာင္မႈ ရွိလွသည္မဟုတ္။ ခုေခတ္ထဲဝယ္ဆံပင္႐ွည္ကို က်စ္ဆံၿမီးတစ္ေခ်ာင္းတည္း က်စ္ထားပံုကသာ ဂရုျပဳစရာလုိ ျဖစ္ခဲ့သည္။
ထိုမိန္းကေလးသည္ ႐ုပ္႐ွင္မျပမီ တစ္ခ်ိန္လံုး နားၿငီးေလာက္ေအာင္ သားႏွင့္ တြတ္တီး တြတ္တာေျပာသည္။ လက္ထဲမွာ ကိုင္ထားေသာ မုန္႔မ်ားကို တစ္ခုၿပီးတစ္ခု ေကြ်းသည္။ (လက္တန္းေပၚတြင္ ခြထိုင္ေနေသာ ကေလးလက္ထဲမွ စားလက္စ ႏို႔ေအးေခ်ာင္းက မင္းေဝေပါင္ ေပၚ ျပဳတ္က်ခဲ့၏။)
ထိုသားအမိ ႏွစ္ေယာက္ကို ကေလးမခ်စ္တတ္ေသာ မင္းေဝသည္ အမွတ္ရခဲ့သည္။
ေနာက္တစ္ပတ္ေလာက္ၾကာေသာအခါ စားေသာက္ဆိုင္တစ္ခုထဲတြင္ တစ္ကိုယ္တည္း စားေသာက္ေနခိုက္ တစ္ဖက္စားပြဲမွ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္ ၿပံဳးျပသည္နွင့္ ၾကံဳရသည္။ သူ ႐ုတ္တရက္ မမွတ္မိ။ ေနာက္မွ က်စ္ဆံၿမီး႐ွည္႐ွည္ ကို သတိျပဳမိသြားသည္။
သည္တစ္ခါ ေတြ႔ရသည္မွာ ႐ုပ္႐ွင္႐ံုထဲကမွိန္ေဖ်ာ့ေသာ မီးေရာင္ေအာက္တြင္မဟုတ္၊ ဝင္းလက္ၾကည္ထိန္ေသာ ေန႔အလင္းထဲမွာျဖစ္သည္။ သူမအသားမွာ ပို၍ ျဖဴဝါေနသည္။ လွပတြန္႔ေကြးေသာ ႏႈတ္ခမ္းကိုလည္း အနီေရာင္ေဆးဆိုးထားသည္။ မ်က္ႏွာေပၚမွာ သနပ္ခါးမိတ္ကပ္ေတာ့ လိမ္းထားျခင္းမရွိ။ မ်က္လံုးဝိုင္းဝိုင္းေလးမ်ားကလည္း ၾကည္လင္ ေတာက္ပေနသည္။ သူမမ်က္ႏွာမွာ ေဆးေၾကာၿပီးစ ေႂကြပန္းကန္တစ္ခ်ပ္လိုပင္ သန္႔စင္ ေနသည္။ ဒါမွမဟုတ္လွ်င္လည္း မည္သည့္စာမွ ေရးျခစ္ထားျခင္း မရွိေသာ ဗလာစာအုပ္ တစ္အုပ္ကို လွန္ၾကည့္ေနရတာႏွင့္ တူသည္ဟု မင္းေဝ ေနာက္ပိုင္းတြင္ မၾကာခဏ ေတြးမိသည္။ ထူးျခားတာက သည္တစ္ခါ သူ႔ေဘးက အေဖာ္မွာ ငါးႏွစ္သားကေလး မဟုတ္ဘဲ စပို႔႐ွပ္နွင့္ မ်က္ႏွာနီစပ္စပ္ရွိေသာ လူႀကီးတစ္ေယာက္ ျဖစ္ေနေလသည္။ က်စ္ဆံၿမီး ႐ွည္႐ွည္က သူ႔ကို ခိုးၾကည့္ရင္း ၿပံဳးသည္။ သူမ၏႐ႊန္းစို ေသာ ႏႈတ္ခမ္းနီနီ ကေလးမ်ားမွာ စားပြဲေဘးမွ မွန္ေနာက္ျပတင္းကို ျဖတ္ယိုစိမ့္ဝင္လာေသာ အလင္းႏုရိပ္ႏွင့္ ထိစြန္းကာ ဖိတ္ဖိတ္လက္ေနသည္။ သူက သူ႔အေလ့အထအတိုင္း တစ္ကိုယ္လံုး ပခံုးတြန္႔ ကာ ဆိုင္ထဲမွ ထြက္လာခဲ့ေလသည္။
ေနာက္တစ္ခါတြင္မူ က်စ္ဆံၿမီး႐ွည္႐ွည္က သူ႔ကို စျမင္ျခင္း ျဖစ္သည္။ သူ စတိုးဆိုင္ႀကီး တစ္ခုတြင္သြားတိုက္ေဆး ဝယ္ေနခိုက္ သူ႔ေဘးေကာင္တာမွ သူ႔လိုပင္ ေစ်းဝယ္ေနေသာ မိန္းကေလးတစ္ဦးက ႏႈတ္ဆက္သျဖင့္လွည့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ က်စ္ဆံၿမီး႐ွည္႐ွည္ ျဖစ္ေန ေလသည္။ သည္တစ္ခါေတာ့ သူမႏႈတ္ခမ္းနီဆိုးမထားပါ။ (ဤဆိုင္ထဲကို သူဝင္သြားတာ ျမင္သျဖင့္ တမင္ဝင္လိုက္လာတာ၊ မေတာ္တဆဆံုမိဟန္ ျပဳျခင္းဟု ေနာက္ေတာ့မွ ၿငိမ္းက ဖြင့္ေျပာခဲ့သည္။) သည္တစ္ခါေတာ့ သူမ ေဘးမွ အေဖာ္မွာ သူ ျဖစ္သြားေလသည္။
သားျဖစ္သူအတြက္ ကစားစရာအခ်ိဳ႕ ၿငိမ္းက ဝယ္သည္။ သူတို႔ အငွားကားတစ္စီးႏွင့္ ႐ွစ္မိုင္ဘက္ စားေသာက္ဆိုင္တစ္ခုကို ေရာက္မွ က်စ္ဆံၿမီး႐ွည္႐ွည္၏ နာမည္မွာ ၿငိမ္း ျဖစ္ေၾကာင္း သိရေလသည္။ ေနာက္ေတာ့လည္း သူ႔အခန္းကိုမၾကာမၾကာ ၿငိမ္းေရာက္လာ တတ္သည္။ သူ က စေခၚလာခဲ့သလား၊ ၿငိမ္းကပဲ စေရာက္လာခဲ့သလား၊စဥ္းစားမရ၊ လိပ္စာကေတာ့ သူေပးခဲ့သည္။ သူ႔ကို ျမင္ကတည္းကစြဲလမ္းသည္ဆိုေသာ ၿငိမ္းသည္ ႐ိုးသားျဖဴစင္သူဟု သူခံစားမိပါသည္။ ျမင္သမွ်ကို တမက္တေမာေငးၾကည့္ေနသကဲ့သို႔ ဝန္းစက္ျပဴးေၾကာင္သည့္မ်က္လံုးကေလး မ်ားရွိေသာ္လည္း ထိုမ်က္လံုးမ်ားထဲတြင္ ဘာကိုမွ အေလးအနက္သေဘာေပါက္သည့္ အရိပ္အေယာင္မ်ား မျမင္ရ။ သို႔ေသာ္ၿငိမ္းသည္ သူ႔အခန္းမွာ ေသာက္ေရအိုး (ဖန္ေရတေကာင္း) တစ္လံုး ဝယ္ထားေပးသူ၊ တခါတရံ ဓာတ္ခဲသံုးကက္ဆက္ကေလးယူကာ သူ႔အခန္းကိုသီခ်င္းသံေတြျဖင့္ ေဝစည္ေစသူ (သူကေတာ့ သီခ်င္းနားေထာင္ေလ့ မရွိသူျဖစ္သည္။) သူ႔ကိုေခါင္းၿဖီးေပးတတ္သူ၊ သူ႔ကို ျမည္တြန္ေတာက္တီးတတ္သူ ႏွင့္ သူ႔ကိုနမ္းတတ္သူ ျဖစ္သည္။ သူ နယ္မထြက္ခင္ ၿငိမ္းႏွင့္ ေနာက္ဆုံးအႀကိမ္ေတြ႕တုန္းက လူတစ္ေယာက္ႏွင့္ လက္ထပ္ေတာ့မည့္အေၾကာင္း ၿငိမ္းက ဖြင့္ေျပာခဲ့သည္။ အဲဒီလူတစ္ေယာက္မွာ ၿငိမ္းထက္ အသက္လည္းႀကီး၊ မည္းမည္း ဗိုက္႐ႊဲ႐ႊဲမို႔ အ႐ုပ္ဆိုးသည္ဟု ေခၚႏိုင္ေသာ္လည္း ခ်မ္းသာႂကြယ္ဝကာ ဂုဏ္လည္းရွိေသာ မုဆိုးဖိုႀကီး တစ္ဦး ျဖစ္ေလသည္။
“သူ႔ဆီမွာ ၿငိမ္းမလိုခ်င္တာ တစ္ခုနဲ႔ ၿငိမ္းလိုခ်င္တာေတြ အကုန္လံုး ရွိတယ္အစ္ကို၊ ၿငိမ္းရဲ႕
သားေလးအတြက္လည္း ၿငိမ္း ထည့္စဥ္းစားရတယ္”ဟု ဆိုသည္။
နယ္က သူျပန္ေရာက္ၿပီး တစ္ေန႔၊ ပန္းဆိုးတန္းက အျပန္၊ သူ႔အခန္းတြင္ ၿငိမ္းေရာက္ ေနသည္ကိုေတြ႔ရ၏။ (ၿငိမ္းတြင္ သူ႔အခန္း ေသာ့ပိုတစ္ေခ်ာင္းရွိသည္။) ၿငိမ္းက ခုတင္ေပၚတြင္ထုိင္ကာ သူ႔အဝတ္အစားမ်ားကို ေခါက္ေနရာမွ ထလာရင္း သူ႔ပါးကို နမ္းသည္။ ၿငိမ္း မ်က္လံုးကေလးမ်ား မ်က္ရည္လည္ေနသည္ကို သူ သတိထားမိသည္။ ၿပီးေတာ့ သူ႔ကို စကားတစ္ခြန္းမွ မေျပာေသးဘဲ အခန္းေထာင့္တြင္ ဖ႐ိုဖရဲ ျဖစ္ေနေသာ စာအုပ္ပံုဆီ သို႔သြားကာ စီထပ္ေနသည္။ ဤကိစၥအတြက္ သူ ကန္႔ကြက္ေသာ္လည္း မရ။ သူ႔အေနႏွင့္ ယခုလို ျပန္႔က်ဲပံုထားရွိတာက လိုခ်င္ေသာ စာအုပ္ကို႐ွာရာ၌ ပို၍ လြယ္ကူသည္ဟု ထင္ေနသည္။ ၿငိမ္းက သူ ျဖစ္ကတတ္ဆန္း ေနတတ္ပံု အတြက္ အျပစ္တင္တတ္၏။
“လူေတြဟာ ကိုယ့္ရဲ႕ ဖရိုဖရဲ ျဖစ္ေနတဲ့ စိတ္ေတြကိုသာ ေသသပ္ေအာင္ သိမ္းဆည္း တတ္ဖို႔ လိုပါတယ္ၿငိမ္းရယ္”
ဟု သူ ေျပာခဲ့ဖူးသည္ ထင္သည္။ မီးပူတိုက္ထားတဲ့ အက်ႌေအာက္က အသည္းႏွလံုးဟာ သန္႔႐ွင္းပါတယ္လို႔ ဘယ္သူ အာမခံႏိုင္မွာလဲ၊ ညစ္ညမ္းတဲ့ ဦးေႏွာက္တစ္ခုကို ညီညီညာညာ ၿဖီးသင္ထားတဲ့ဆံပင္ေတြက အကာအကြယ္ ေပးမထားဘူးလို႔ ဘယ္သူ ဝန္ခံႏိုင္မွာလဲ။ ၿပိဳလဲေနတဲ့ စာအုပ္ပံုနဲ႔ တြန္႔ေၾကေနတဲ့ လံုခ်ည္တစ္ထည္ကို ေလာကႀကီးဟာ ေၾကာက္စရာ မလိုလွပါဘူး။ အဲဒါေတြက ဘာအႏၱရာယ္ ေပးႏိုင္မွာလဲ။ သူ ဤအခန္းသို႔ ေျပာင္းလာခါစက သူ႔ ဦးေလးသည္ အကဲခတ္ရေအာင္ တစ္ေခါက္ ေရာက္လာခဲ့ေသးသည္။ က်ဥ္းေျမာင္း႐ႈပ္ပြ ေနေသာ သူ႔အခန္းကို ၾကည့္ၿပီး ႏွာေခါင္း႐ႈံ႕သည္။ ႏႈတ္ကလည္း
“မင္းအခန္းက ျပန္လာၿပီးေတာ့ ေအာင္ေဖကေျပာတယ္၊ အေဖ၊ အေဖ့သားအငယ္ေတာ့ မေသခင္ ေခါင္းတစ္လံုး ဝယ္လိုက္ၿပီတဲ့”
သူက ၿပံဳး႐ံုသာ ၿပံဳးေနသည္။ ဦးေလးက သူ႔စားပြဲေပၚမွာ ျပန္႔က်ဲေနေသာ စာ႐ြက္မ်ားကို ေကာက္ၾကည့္သည္။ (မဖတ္ပါ)စာ႐ြက္မ်ားမွာ ဘယ္ေတာ့မွ အဆံုးသတ္ႏိုင္မည္ မထင္ရေသာ သူ၏ ေရးဆဲဝတၳဳ႐ွည္တစ္ပုဒ္ ျဖစ္၏။
“မင္း စာေရးဆရာလုပ္ဖို႔ စိတ္ကူးေနျပန္ၿပီလား၊ တည္တည္တံ့တံ့အလုပ္တစ္ခု လုပ္ပါလား ကြာ”
ဦးေလးတို႔လူစားမ်ိဳးသည္ စာေရးျခင္းကိစၥကိုအလုပ္ဟု ယူဆေလ့မရွိ။ ဦးေလးသည္ သူၾကားဖူးနားဝရွိသလို သူ႔ေမြးစားသားသည္ ေကာင္မေလးႏွင့္ ကာင္ေလးေတြ ႀကိဳက္ၾက ခ်စ္ၾကသည့္ ကပ်က္ကေခ်ာ္ အေၾကာင္းမ်ားကို စာအုပ္အထူႀကီး ေတြျဖစ္ေအာင္ တဖြဲ႔တႏြဲ႔ေရး၍ အခ်ိန္ျဖဳန္းေနသည္ဟု ထင္ဟန္ရွိ၏။
“ကၽြန္ေတာ္ ဘာလုပ္ရမလဲ”
“ႏြားျဖစ္ျဖစ္ ေမြးေပါ႔၊ အခု ႏို႔ေစ်းေကာင္းေနတယ္”
“ဒီေလးထပ္တိုက္ ေခါင္မိုးေပၚမွာလား”
သူ ရယ္စရာ လုပ္ေသာ္လည္း ဦးေလးက မ်က္ႏွာထား တည္တည္ျဖင့္
“မင္းလုပ္ခ်င္တယ္ ဆိုရင္ ၿမိဳ႕ျပင္မွာ ၿခံဝယ္ေပးမယ္”
“အေဖက အလုပ္နဲ႔ အသက္ေမြးဝမ္းေက်ာင္း ကိစၥကို မကြဲဘူးထင္တယ္”
သူ႔ ဦးေလးကို သူငယ္စဥ္ကတည္းကအေဖဟုသာေခၚခဲ့ရသည္။ ဤအခ်က္မွာ သူ႔ဦးေလး၏ ဘဝတာတြင္ သူ႔အေပၚ ထားခဲ့ဖူးသည့္ တစ္ခုတည္းေသာ စည္းကမ္းသာ ျဖစ္ေလသည္။ သူ႔ဦးေလးက သူ ႏွင့္ ျငင္းခုံလုိဟန္ မရွိ။
“အင္းေလ...မင္းက ဖီေလာ္ဆိုဖီကို ႏွစ္ႏွစ္ခြဲေလာက္ သင္တဲ့သူပဲ”
သူ႔သေဘာႏွင့္သူ ေက်ာင္းက တစ္ပိုင္းတစ္စ ထြက္ခဲ့တာကို ဦးေလးသည္ ယခုထက္တိုင္ ေက်ခ်မ္းဟန္မျပ။ စကားဆက္မ ေျပာခ်င္ဟန္ျဖင့္ ေဆးတံကိုထုတ္ကာ ေဆးျဖည့္ေနသည္။ ၿပီးေတာ့ သူ႔အိတ္မ်ားကို ဟိုႏိႈက္သည္ႏိႈက္ လုပ္သည္။
“မီးျခစ္ ေမ့လာခဲ့ၿပီ၊ မီးျခစ္ခဏေပးစမ္းကြာ”
“ကၽြန္ေတာ့္မွာ မီးျခစ္မရွိဘူး အေဖ”
ဦးေလးက လူတစ္ေယာက္မွာေခါင္းမပါဘူး ဟူေသာ စကားကိုၾကားရသည့္အလား ေမာ့ၾကည့္ သည္။ “မင္းအခန္းမွာ မီးျခစ္ မရွိဘူးလား”ဟု မယံုသလို ထပ္ေမး၏။
“ကၽြန္ေတာ္ ေဆးလိပ္မေသာက္တာ အေဖအသိပဲ၊ ထမင္းလဲ ခ်က္စားတာ မဟုတ္ဘူး၊ ကၽြန္ေတာ့္ အခန္းမွာ လွ်ပ္စစ္မီးလဲ ရွိေနေတာ့...”
“ေအး...မင္းအခန္းမွာ မင္းရွိေနတာေတာင္ ေတာ္ေတာ္အံ့ၾသဖို႔ ေကာင္းေနၿပီ၊ တခါတေလ
မီးပ်က္ရင္ေကာ”
“ကၽြန္ေတာ္ ေမွာင္ထဲမွာ ဒီအတိုင္းထိုင္ေနတာေပါ႔၊ ကၽြန္ေတာ့္မွာ အေရးတႀကီး လုပ္စရာ
ဘာမွမရွိဘဲ”
ဦးေလးက ျပန္ေတာ့မည္ ဟူေသာ ရည္႐ြယ္ခ်က္ျဖင့္ ထိုင္ရာမွ ထသည္။ၿပီးေတာ့ သူ ထိုင္ေန ေသာ ခုတင္ဆီသို႔ ေလွ်ာက္လာကာ ႐ုတ္တရက္ေမြ႔ရာေပၚမွဆံညႇပ္ကေလးတစ္ခုကို ကုန္းေကာက္ယူ လိုက္ရင္း...
“မိန္းကေလးက ဘယ္ကလဲ”ဟု ခပ္တည္တည္ ေမး၏။
ေနာက္ေတာ့ သူ အေျဖမေပးႏိုင္မီပင္ ဆံညႇပ္ကေလးကို သူ႔လက္ထဲ ထည့္ခဲ့ကာ ေအးေအး လူလူေက်ာခိုင္း ထြက္သြားေလသည္။ ၿငိမ္းကရယ္ရင္း “အဘိုးႀကီးက ေတာ္ေတာ္ မ်က္စိ႐ွင္တာပဲ”ဟုဆိုသည္။ ေနာက္ေတာ့ အိပ္ရာေပၚတြင္ ဆံညႇပ္ေတြ ဘာေတြ က် က်န္မေနရစ္ခဲ့ေအာင္ ဂ႐ုစိုက္ေလသည္။ သူ႔ဦးေလးသည္ ဤကိစၥကို အလိုလိုေမ့ေလ်ာ့ သြားလိမ့္မည္ဟု သူထင္ခဲ့သည္။ သို႔ေသာ္...
ဦးေလး ေဆးရံုတက္စက သူ တစ္ေခါက္ေရာက္သြားေသာအခါ
“မင္းလဲ အိမ္ေထာင္ျပဳဖို႔ ေကာင္းၿပီ”
“ဘယ္သူနဲ႔ ျပဳရမွာလဲ အေဖ”ဟု သူက ေနာက္ေျပာင္ကာေမး၏။
“မင္းအခန္းကို လာလာေနတဲ့ ေကာင္မေလးနဲ႔ ျဖစ္ျဖစ္ေပါ႔”
သူက ဆံညႇပ္ကေလးကိုျပန္သတိရလာသည္။ သူတို႔အေၾကာင္းမ်ားကို ဦးေလးသည္ ေအာင္ေဖညြန္႔ ကေနတဆင့္ သိေနေလသလားမသိ။ သူ႔အစ္ကိုကေတာ့ သူႏွင့္ၿငိမ္းကိုတြဲကာ သံုးေလးခါ ျမင္ဖူးဆံုဖူးသည္။ သူဘာျပန္ေျပာရလွ်င္ ေကာင္းမလဲဟု စဥ္းစားရင္း လူနာ ခုတင္ေဘးမွ ကုလားထိုင္ေပၚတြင္ အတန္ၾကာ ၿငိမ္သက္စြာ ထိုင္ေနမိသည္။
“မင္း...ဘာျဖစ္ေနတာလဲ”
“သြားကိုက္ေနတယ္”
ဦးေလးအေမးကို သူ ႐ုတ္တရက္ ေျဖလိုက္မိသည္။သူသြားအနည္းငယ္ ကိုက္ေနသည္မွာ သံုးရက္ခန္႔ရွိၿပီ။ ယခင္ကလည္း ဤသို႔ မၾကာခဏ ကိုက္ဖူး၏။ မခံမရပ္နိုင္ေလာက္ေအာင္မူ မဟုတ္။
“ေပါ႔မေနနဲ႔”
“ႏႈတ္ပစ္ရင္ ေကာင္းမလား”
“သြားဆရာဝန္နဲ႔ ျပၾကည့္ေပါ႔ကြာ”
သူ႔ဦးေလးေရာ သူပါ ဆံညႇပ္ကေလးကိစၥကို ေမ့ေလ်ာ့သြားၾကသည္။ သူျပန္ဖို႔ ထိုင္ရာကထမွ ေဘာင္းဘီအိတ္ထဲက ေဆးတံ ေသာက္ေဆးဘူးကို သတိရလာသည္။
“ေၾသာ္...အေဖ့အတြက္ ဝယ္လာတာ”
သူ႔ဦးေလးႀကိဳက္တတ္ေသာ လင္ကြန္းတံဆိပ္ျဖစ္ကာ ႐ွား႐ွားပါးပါး ႐ွာဝယ္ခဲ့ရသည္။ သူ႔ဦးေလးသည္ သူ စားပြဲေပၚ လွမ္းတင္လိုက္ေသာ ေဆးတံေသာက္ေဆးဘူးကို တခ်က္ ေစာင္းငဲ့ၾကည့္ကာ မခ်ိတရိ ၿပံဳးရင္း...
“ငါ...ေဆးတံ ျဖတ္လိုက္ၿပီကြ၊ ဆရာဝန္က ခြင့္မျပဳေတာ့ဘူး”
ေဆးရံုက အျပန္တြင္ ေ႐ႊဘံုသာလမ္းထဲရွိ သြားေရာဂါအထူးကု ေဆးခန္းတစ္ခုကို ေရာက္ခဲ့ေသးသည္။ သူ ကုလားထိုင္တစ္လံုးတြင္ သြားႏႈတ္ဖို႔ ထိုင္ေစာင့္ေနခဲ့ရသည္။ သို႔ေသာ္ သူ႔ေ႐ွ႕မွ သြားႏႈတ္ေနသူတစ္ဦး၏ ဒုကၡကိုျမင္ကာ စိတ္ပ်က္ၿပီး ကိုယ့္အလွည့္ မေရာက္ခင္ ထျပန္လာခဲ့သည္။ ေနာက္ေတာ့လည္း သူ႔အခန္းတြင္ ဆားရည္ငံုရင္း ေပ်ာက္ သြားျပန္သည္။ ထိုရက္မ်ားထဲတြင္ သူ ၿငိမ္းႏွင့္လည္း မေတြ႔ျဖစ္။ မေတြ႔ခ်င္သျဖင့္ ၿငိမ္း လာတတ္ေသာအခ်ိန္မ်ားတြင္ အခန္းမွ တမင္ေ႐ွာင္ထြက္ေနခဲ့သည္။ ၿငိမ္းက သူ႔ကိုတြယ္တာ တာဟာ လိုအပ္တာထက္ ပိုေနသည္ဟု သူ ယူဆေနသည္။ ဤတြယ္တာမႈက သူ႔ကို ဘယ္လိုမွ မဝါးမ်ိဳႏိုင္ဘဲ ၿငိမ္းကိုသာ တစ္ေန႔တြင္ ဟုတ္ခနဲ ေတာက္ေလာင္ေစလိမ့္မည္။
“အစ္ကို႔မ်က္လံုး ေအးစက္စက္ေတြထဲမွာ တစ္ေလာကလံုးကို အႏိုင္ယူထားတာ ေတြ႔ေန လ်က္သားနဲ႔ ဘာလို႔ တစ္ဝက္ပဲ ၿပံဳးေနရတာလဲဟင္”
ဟု ၿငိမ္းတစ္ခါက ေမးဖူး၏။ သူက ၿပံဳးျပန္ေတာ့
“အစ္ကို႔ ႏႈတ္ခမ္း တြန္႔တြန္႔ကေလးေတြက ဒီလိုၿပံဳးတာပဲလွပါတယ္ မျပင္ပါနဲ႔ေတာ့ အစ္ကိုရယ္”
ဟု ေတာင္းပန္ျပန္သည္။ ကိုယ္ဟာ ဘဝမွာ ဘာကိုမွ အႏိုင္မယူခ်င္သလို ဘာကိုမွ အ႐ႈံးမေပး ခ်င္သူ ျဖစ္တာ ၿငိမ္းသိဖို႔ရာ မလြယ္၊ ႐ူးဆိုး၏ စကား တစ္ခြန္းကို သူ သေဘာက်ခဲ့သည္။
“က်ဳပ္ဟာ က်ဳပ္ေတြ႔ဖူးတဲ့ ဘယ္သူနဲ႔မွ မတူေအာင္ ဖန္ဆင္းထားတဲ့ လူတစ္ဦးပါ၊ က်ဳပ္က
ပိုမေကာင္းရင္သာ ရွိရမယ္၊ သူမ်ားနဲ႔ မတူတာေတာ့ အမွန္ပါပဲ”တဲ့။
ဒီလို နားမလည္မႈျဖင့္ တစ္ခါကလည္း ၿငိမ္းသူ႔အေပၚ စိတ္ေကာက္ခဲ့ဖူးသည္။ သူ႔အခန္းမွာ သူႏွင့္အတူ ၿငိမ္းရွိေနခိုက္ မိတ္ေဆြတစ္ေယာက္ ေရာက္လာကာ ေငြသံုးရာေခ်း၏။ အေမျဖစ္သူကို ေဆး႐ံုတင္ရ၍ တကယ္ေငြလိုေနခိုက္လည္း ျဖစ္ေၾကာင္းသူယံုၾကည္သည္။ သို႔ေသာ္ သူေငြမေခ်းလိုက္။ ထိုလူ မ်က္ႏွာငယ္ေလးႏွင့္ထျပန္သြားေသာအခါ ၿငိမ္းကသူ႔ကို မေက်မခ်မ္း အျပစ္တင္ေတာ့သည္။ ေငြသံုးရာဆိုတာ သူ႔အဖို႔ မခက္ခဲဘူးဆိုတာ ၿငိမ္းသိသည္။
“ၿပီးေတာ့ သူ႔အေမ ေဆး႐ံုတင္ထားရတာ”
“ၿငိမ္း မင္းဘာျဖစ္ေနတာလဲ၊ သူ႔အေမက ကိုယ့္အေမမွ မဟုတ္တာ”
သူက ေအးေအးလူလူ ေျပာေသာ္လည္း ၿငိမ္းစိတ္ဆိုးကာ အခန္းက ခ်က္ခ်င္းျပန္သြား ေလသည္။
တစ္ပတ္ေလာက္ေနေတာ့ ျပန္လာကာ သူ႔ရင္ခြင္ထဲ တိုးဝင္ရင္း...
“အစ္ကုိ႔ အသည္းႏွလံုးက ဘာလို႔ ဒီေလာက္မာေက်ာ ေနရတာလဲဟင္”ဟု ေမး၏။
“ဒီလူကို သံုးေလးႀကိမ္ ကူညီခဲ့ဖူးတယ္ ၿငိမ္းရဲ႕၊ ကိုယ္က အတိုးနဲ႔ ေခ်းတာလဲ မဟုတ္ဘူး၊ ကိုယ့္ပတ္ဝန္းက်င္မွာ ကိုယ္ေပးထားတဲ့ေငြနဲ႔ ကင္းတဲ့လူ ႐ွားပါတယ္၊ ဒါေပမယ့္ အဲဒီ လူေတြဟာ သူတို႔ေျပလည္ေနသည့္တိုင္ေအာင္ ကိုယ့္ေငြကို ဘယ္သူကမွ ဂ႐ုတစိုက္ ျပန္ေပးဖို႔ စိတ္မကူးၾကဘူး၊ အဲဒီေတာ့ ဒီလူေတြအတြက္ ေငြထပ္ထြက္သင့္သလား”
“သူ တကယ္ အေရးႀကံဳေနတာနဲ႔ တူပါတယ္”
“ဟုတ္ပါလိမ့္မယ္၊ ေတာင္ေပၚမွာျဖစ္ေစ၊ ေတာင္ေအာက္မွာျဖစ္ေစ၊ ကိုယ္ႀကဲခဲ့တဲ့ မ်ိဳးစပါးကို ကိုယ္ပဲ ရိတ္ရလိမ့္မယ္လို႔ သမၼာက်မ္းစာထဲမွာပါတယ္၊ ကိုယ့္ဆီက ေငြထပ္မရေအာင္ သူပဲ
ဖန္တီးခဲ့တာ မဟုတ္လား”
“အစ္ကိုက ကလဲ့စားေခ်လိုက္တာေပါ႔”
“မဟုတ္ပါဘူး ၿငိမ္း၊ အစ္ကိုက ဘယ္သူ႔အေပၚမွာမွ အျပစ္မယူတတ္ဘူး၊ ဒီလိုပဲ ဘယ္သူ႔ ကိုမွလည္း ခြင့္မလႊတ္တတ္ဘူး”
ၿငိမ္းက မ်က္ႏွာအိုအို ကေလးႏွင့္ ေခါင္းယမ္းကာဆိုသည္။
“အစ္ကို႔မွာ အျပစ္ဆိုစရာ ဆိုလို႔ တစ္ခုပဲ ၿငိမ္း႐ွာေတြ႔တယ္။ အဲဒါက လူေတြကို မုန္းတာပဲ”
ၿငိမ္းစကားကို သူ မခုခံခ်င္ေပ။ သူ႔အေနႏွင့္ လူေတြကို မမုန္းေတာင္မွ မခ်စ္တာေတာ့ ေသခ်ာသည္။
သို႔ေသာ္ ၿငိမ္းကိုေတာ့ (အဲဒီတစ္ခါပဲ) ႐ွည္႐ွည္ေဝးေဝး ႐ွင္းျပခဲ့ပါသည္။ သူ႔အေပၚ လူေတြ နားလည္မႈအေပၚ သူသည္ ေမွ်ာ္လင့္တန္ဖိုး ထားတတ္သူမဟုတ္ပါ။ နားလည္မႈဆိုတာ လူတိုင္းႏွင့္ ဆိုင္ေသာ အရာမဟုတ္။ဉာဏ္ပညာႏွင့္သာ ဆိုင္ေသာ အရာျဖစ္သည္။ ဒါေပမဲ့ ေလာကတြင္ သူ႔ကိုနားလည္ဖို႔ လူတစ္ေယာက္ မျဖစ္မေန လိုအပ္သည္ဆိုပါမူ ထိုသူကို ၿငိမ္း ျဖစ္ေစခ်င္သည္။
“ကိုယ့္မိတ္ေဆြ ကိုဘုန္းျမင့္ဆိုတဲ့လူက ေျပာတယ္၊ ပုထုဇဥ္ေတာ့ ပုထုဇဥ္ေပါ႔ဗ်ာ၊ ဒါေပမဲ့ လူေတြကလဲ အက်င့္သီလ ကမ္းကုန္ေအာင္ ကင္းမဲ့ေနၾကေတာ့ ဇဥ္-ဇဥ္ လြန္းအားႀကီး တယ္လို႔ ၿငီးရမလို ျဖစ္ေနၿပီ၊ ပုထုဇဥ္ကေန တမဂ္တဖိုလ္ရတယ္ ဆိုတာလဲ ဒီ႐ုပ္ခႏၶာပါပဲ၊ စိတ္ကေလးကို ေျပာင္းလိုက္တာပဲ ကြာတာပါတဲ့”
အဲဒီ ကိုဘုန္းျမင့္ ဆိုတဲ့လူကေတာ့ သူႏွင့္အေတာ္တူညီတာေတြ ရွိခဲ့သည္။ ဥပမာ ႏွစ္ဦးစလံုး
ေဆးလိပ္ႏွင့္အရက္ကို မေသာက္တာမ်ိဳး ျဖစ္သည္။
“ကိုယ္ဟာ တစ္ခါတုန္းကေတာ့ လူေတြကို ခ်စ္ဖို႔ ႀကိဳးစားခဲ့ဖူးေသးတယ္ လို႔ ထင္ပါတယ္၊ ကိုယ့္ပတ္ဝန္းက်င္က လူေတြဟာအႏွစ္သာရမရွိတဲ့ လူေတြ ျဖစ္ေနတာပဲေတြ႔ရတယ္။ တကယ္ေတာ့ ကိုယ္ဟာ လူေတာထဲမွာေနၿပီး လူငတ္ေနတဲ့ လူတစ္ေယာက္ပါၿငိမ္း”
ေျပာသာေျပာခဲ့သည္။ သူႏွင့္ၿငိမ္းသည္ အေသးအဖြဲကအစ သေဘာခ်င္း ညီမွ် တိုက္ဆိုင္ ေလ့မရွိ။
ဥပမာ၊ သူ႔အခန္း ပတ္ဝန္းက်င္တြင္ နားလာသည့္ ခိုမ်ားကို သူ ေမာင္းႏွင္ပစ္ေလ့ရွိပါသည္။ ခိုမ်ား၏ ညည္းသံသည္ စိတ္ပ်က္ဖြယ္ေကာင္းေသာ အသံျဖစ္သည္။ ခိုမ်ားသည္ အေနအထိုင္ ညစ္ပတ္ကာ လူကိုေရာဂါဥပဒ္ ေပးႏိုင္ေသာ တိရစာၦန္တစ္မ်ိဳးဟု သူနားလည္ထားသည္။ ၿငိမ္းကေတာ့ ထိုခိုမ်ား ကိုေတြ႔သည္ႏွင့္ ဝမ္းသာအားရျဖစ္သည္။ ဆူးေလဘုရားအနားက ခိုစာမ်ားကို တကူးတက ဝင္ဝယ္ကာ ပလတ္စတစ္အိတ္ႏွင့္ထည့္၍ သူ႔အခန္းသို႔ ယူလာတတ္သည္။ ၿပီးေတာ့ ခိုစာေကြ်းရင္း ခိုေတြႏွင့္ လံုးေထြးေနေလသည္။ ခိုေတြက သူ႔ပခံုးေပၚ လက္ေပၚတက္ကာ အစာစား၏။ အစာစားရင္း သူ႔ကိုယ္ေပၚမွာပင္ မစင္စြန္႔ပစ္ၾက၍ အဝတ္အစားေကာင္းမ်ား ေပက်ံကုန္သည္ကိုပင္ သေဘာက်ကာ ရယ္ေမာမဆံုးရွိေသးသည္။ ထိုအခါမ်ိဳးတြင္ သူကေတာ့ ျပတင္းေပါက္က (ခိုစာေကြ်းေသာ ေနရာႏွင့္ အေတာ္ေဝးသည္။) လက္ေထာက္ၾကည့္ရင္း ၿငိမ္းကို စိတ္ပ်က္ေနမိ၏ ။ သူ႔အျမင္မွာေတာ့ ၿငိမ္းသည္ ေလာဘႀကီး လြန္းသည္။ အရာရာကို ေကာင္းမြန္ေစခ်င္သည္။ အနည္းဆံုး သူမႏွင့္ ပတ္သက္ သမွ်ကိုေတာ့ ေကာင္းမြန္ေစခ်င္ပံုရ၏။ မင္းေဝကိုလည္းေကာင္းမြန္ေစခ်င္သည္။ ခိုမ်ား ကိုလည္း ေကာင္းမြန္ေစခ်င္သည္။ ပန္းပင္တစ္ပင္ကိုလည္း ေကာင္းမြန္ေစခ်င္သည္။
“အစ္ကိုဟာ ေတာ္ေတာ္ ေနႏိုင္တဲ့လူ၊ ပန္းပင္ကိုေတာင္ ေရမွန္မွန္ ေလာင္းေဖာ္မရဘူး”
အခုလည္း သူ႔အခန္းမွာရွိသည့္ တစ္ခုတည္းေသာ ပန္းအိုးကေလးကို ဂ႐ုတစိုက္ ေရေလာင္းရင္း ခုတင္ေပၚတြင္ ပ်င္းရိပ်င္းတြဲ လဲေလ်ာင္းေနေသာ သူ႔ကို ၾကည့္ကာ အျပစ္ဖို႔ေနသည္။
ဤပန္းအိုးကေလး တစ္လံုးမွာလည္း ၿငိမ္းဝယ္လာျခင္းျဖစ္သည္။ နဂိုက သူ႔အိမ္အတြက္ ဝယ္လာတာဆို၏။ မင္းေဝအခန္းကိုဝင္ရင္း အျပန္မွာ ေမ့က်န္ခဲ့ေလသည္။ ေနာက္ အေခါက္မ်ားတြင္လည္း ယူမသြားျဖစ္ေတာ့။ အစ္ကိုနဲ႔ထိုက္တန္လို႔ရတာ၊ အစ္ကို႔ အခန္းမွာပဲ ထားေတာ့ ဟုဆိုသည္။ သူ႔ပန္းပင္ကလည္း ပန္းပင္ဟုသာ ေျပာသည္။ အပြင့္ပြင့္မည့္ ပန္းပင္ႏွင့္ မတူလွ။ သဲကႏာၱရတြင္ ေပါက္တတ္ေသာ ႐ွားေဇာင္းပင္လို ဆူးပင္ၾကမ္းကေလး တစ္ပင္သာျဖစ္သည္။ ၿငိမ္းက ထိုအပင္ အမည္ကိုေျပာေသာ္လည္း သူခ်က္ခ်င္းေမ့သြားသည္။ သူကပန္းပြင့္ဆိုတာ ပန္းေရာင္းစား သူမ်ားႏွင့္သာ ပတ္သက္ေသာ အရာဟု တသမတ္တည္း ထင္ထားသူျဖစ္၏။
ၿငိမ္းက ဤပန္းအိုးကို သူ႔အခန္းမွာ ထားမည္ဆိုေတာ့လည္း သူမကန္႔ကြက္ျဖစ္။ သူက ပန္းကိုပင္ေရေလာင္းသည္ ဆိုေသာ အဓိပၸာယ္မဲ့ အလုပ္မ်ိဳးကို လုပ္ေလ့မရွိသျဖင့္ ဤပန္းပင္ မၾကာခင္မွာ ေျခာက္ေသြ႔ ေသဆံုးသြားလိမ့္မည္ဟု ယံုၾကည္ခဲ့သည္။ သို႔ေသာ္ ဤအပင္က ယခုတိုင္မေသ။ ႏြမ္းေျခာက္ဟန္လည္း မျပ။ သူ႔အိမ္ကို တစ္ပတ္ ႏွစ္ခါသံုးခါ ေရာက္ လာတတ္ေသာ ၿငိမ္းကေတာ့ ေရာက္တိုင္း ေရေလာင္း၏။ ကႏာၱရထဲတြင္ ေပါက္ေသာ အပင္မ်ိဳး ျဖစ္သျဖင့္ ေရမလိုအပ္ လွဘဲ ႐ွင္သန္ေနႏိုင္တာလည္း ျဖစ္ခ်င္ျဖစ္ေပမည္။
“ၿငိမ္းကို ဘာမွ မေျပာေတာ့ဘူးလား”
တစ္ခန္းလံုး သိမ္းဆည္းၿပီးေတာ့မွ ကုလားထိုင္တြင္ ဝင္ထိုင္ရင္း ၿငိမ္းက အေမာမေျဖႏိုင္ဘဲ
ေမးသည္။
“ဟုတ္တယ္၊ မင္းကိုငါ ေတာင္းပန္ရဦးမယ္၊ မင္းတို႔ လက္ထပ္ပြဲကို မဂၤလာလက္ဖြဲ႔ေပးဖို႔ ငါေမ့ေနတယ္၊ ကဲ...ေျပာ၊ မင္း ဘာယူမွာလဲ”
ၿငိမ္းက သိသိသာသာ သက္ျပင္းခ်ရင္း ေျပာသည္။
“ၿငိမ္း သူ နဲ႔ လက္မထပ္ ရေသးပါဘူး”
သည္တစ္ခါေတာ့ မင္းေဝ နည္းနည္း အံ့အားသင့္သြားသည္။ သူ နယ္မသြားခင္ တစ္ပတ္အလို ေလာက္က ၿငိမ္းေရာက္လာကာ သူ မၾကာခင္ မုဆိုးဖိုႀကီးတစ္ဦးႏွင့္ ယူေတာ့မည့္အေၾကာင္း ေျပာခဲ့သည္။ အဲဒီေန႔က သူသြားကိုက္ေနသျဖင့္ ၿငိမ္းကိစၥကို ေလးေလးနက္နက္ စိတ္မဝင္စားႏိုင္။ ေကာင္းသားပဲဟု စိတ္ရင္းအတိုင္း ေျပာခဲ့သည္ ထင္ပါသည္။
ၿငိမ္းဘဝကိုေတာ့ သူနားမေထာင္ခ်င္ဘဲ ၿငိမ္းကေျပာျပသျဖင့္ သူသိၿပီးသားျဖစ္သည္။ ႐ိုး႐ိုးကေလးပင္။ ၿငိမ္းမွာအေဖမရွိ။ အေမကစက္ခ်ဳပ္ေကြ်းကာ ေက်ာင္းထားေပးသည္။ ၿငိမ္း ဆယ္တန္း ႏွစ္ႏွစ္ဆက္က်ေသာအခါ သူခ်စ္တဲ့သူႏွင့္ အိမ္ေထာင္ျပဳလိုက္သည္။ သူ႔ ေယာက္်ားသည္ သူတို႔ ရပ္ကြက္ထဲကပင္ ျဖစ္၏။ ၿငိမ္းအိမ္ေထာင္က်စမွာပင္ ၿငိမ္းအေမ စက္မခ်ဳပ္ႏိုင္ေတာ့။ ႏွစ္႐ွည္လမ်ား အေညာင္းမိလာခဲ့သည့္ ဒဏ္ကို စုခံရကာ လူမမာ ျဖစ္ေန၏။ ၿငိမ္းကိုယ္ဝန္ ရွိစမွာ ၿငိမ္းေယာက္်ားျဖစ္သူကုန္ကူး၏။ ႏွစ္ေခါက္ေတာ့ျမတ္လိုက္၏။ တတိယ အေခါက္သြားေသာအခါ ဘယ္ေတာ့မွျပန္မလာေတာ့ေခ်။ အေတာ္ႀကီးၾကာမွ ေသဆံုးသလို သတင္းၾကားရ၏။ ၿငိမ္းလည္း ကေလးမီးဖြားၿပီးသည္ႏွင့္ အေမ့ကို ႏို႔ဘူးႏွင့္ အပ္ကာ ဘဝကို စိန္ေခၚရေတာ့သည္။ တစ္ႏွစ္က သူ႔အေမ ဆံုးသြားခဲ့၏။ သည္လိုႏွင့္ တစ္ခုေသာတနဂၤေႏြမွာ ႐ုပ္႐ွင္႐ံုထဲတြင္ သူႏွင့္ ဆံုခဲ့ေလသည္။
“သူ နယ္ကို သြားတာေတာင္ ၿငိမ္းကို အသိေပးမသြားးဘူး၊ ဘာလဲ . . . စိတ္ေလသြားတာ လား”
သည္ေတာ့မွ သူ ေရးေတးေတး သေဘာေပါက္လာသည္။ ၿငိမ္းက မိမိ ႐ုိး႐ိုးသားသား ခရီးထြက္သြားတာကို သူ လက္ထပ္ေတာ့မည္ဆိုသျဖင့္ စိတ္မခ်မ္းေျမ႕ျဖစ္ကာ ေလလြင့္သြား ျခင္းဟု ထင္ေနဟန္႐ိွသည္။ ဒါေၾကာင့္ သူလက္ထပ္မည့္ ကိစၥကိုလည္း ေ႐ႊ႕ဆိုင္းထား ဟန္တူသည္။ ၿငိမ္း၏ လက္ဖဝါးႏုႏု ကေလးမ်ားကို သူ အသာအယာ ဆုပ္ကိုင္ရင္း...
“ၿငိမ္း...တကယ့္ဘဝဆိုတာဖတ္ေကာင္းေအာင္ အကြက္ဆင္ေရးထားတဲ့ဝတၳဳေတြ၊ ၾကည့္ ေကာင္းေအာင္ ႐ိုက္ထားတဲ့ ႐ုပ္႐ွင္ကားေတြ ထဲကလို အစီအစဥ္တက် ျဖစ္ပ်က္ေနတာ မဟုတ္ဘူး၊ ျဖစ္ခ်င္သလို ျဖစ္ၿပီး ပ်က္ခ်င္သလို ပ်က္ေနတဲ့ အရာမွာ ဘာကိုမွ မေမွ်ာ္လင့္ ေကာင္းပါဘူး ၿငိမ္း”
ၿငိမ္းက ေခါင္းညိတ္ရင္းသူ႔ကို ေမာ့ၾကည့္သည္။ ၿငိမ္း၏အျပစ္ကင္းစင္ေသာ ၾကည္လင္ေသာ မ်က္လံုး မ်ားထဲတြင္ မ်က္ရည္စမ်ား ေဝ့သီေနသည္။
“အစ္ကို ၿငိမ္းကို မခ်စ္ဘူးလားဟင္”
သူ႔ကို တစ္ခါမွ မေမးခဲ့ဖူးေသာ ေမးခြန္းကို ၿငိမ္းက စြန္႔စားကာ ေမးသည္။ ၿငိမ္းအသံမွာ မသိမသာ တုန္ယင္ေနသည္။ သူႏွင့္ ၿငိမ္းမ်က္လံုးခ်င္းဆံုမိၾက၏။ သူကစ၍ မ်က္လံုးမ်ားကို လႊဲဖယ္လိုက္သည္။ ေနာက္ဆံုးတစ္ႀကိမ္ပဲျဖစ္ျဖစ္၊ သည္တစ္ခါေတာ့ ၿငိမ္းကို အႏိုင္ေပး လိုက္ခ်င္ပါသည္။ ဆုပ္ကိုင္ထားေသာ ၿငိမ္း၏လက္ကို တစ္ခ်က္မွ် ခပ္ဖြဖြညႇစ္ၿပီး လႊတ္လိုက္ သည္။
“ကိုယ္ ဘယ္သူ႔ကိုမွ မခ်စ္ဘူးၿငိမ္း၊ အဲသလို မခ်စ္မိေအာင္လည္းသတိထားၿပီးေနတယ္၊ လမင္းကိုျဖစ္ျဖစ္၊ သီခ်င္းတစ္ပုဒ္ကိုျဖစ္ျဖစ္၊ လူတစ္ေယာက္ကိုျဖစ္ျဖစ္၊ သစ္သီးတစ္လံုးကို ျဖစ္ျဖစ္၊ ဘာကိုပဲျဖစ္ျဖစ္ သတိလက္လြတ္ျဖစ္ၿပီး ခ်စ္မိတာနဲ႔ အဲ့ဒီလူဟာ ဒုကၡနဲ႔ရင္ဆိုင္ရ ေတာ့တာပဲ မဟုတ္လား၊ တစ္ခုခုကိုခ်စ္မိရင္ အဲဒါကိုပိုင္ဆိုင္ခ်င္လာတယ္၊ ပိုင္ဆိုင္ရေတာ့ ေလာဘျဖစ္တယ္၊ မပိုင္ဆိုင္ရေတာ့ ေဒါသျဖစ္တယ္။ မခိုင္ၿမဲတဲ့ တရားလႊမ္းမိုးေနတဲ့ ဒီေလာကႀကီးထဲမွာ ကိုယ္ကေတာ့ အရာရာကို သဘာဝအတိုင္းပဲ ရွိေနေစခ်င္တယ္။ တစ္ခုခုနဲ႔ တစ္ခုခု၊ ဒါမွမဟုတ္ တစ္စံုတရာနဲ႔ တစ္စံုတရာ ေတြ႔ထိတာလဲ သဘာဝပဲ၊ ကင္းကြာတာလဲ သဘာဝပဲ၊ ထိရင္လဲ ထိတဲ့အတိုင္း၊ ကြာရင္လည္း ကြာတဲ့အတိုင္း ရွိပါေစ၊ သဘာဝကို မလြန္ ဆန္မိေစနဲ႔၊ သဘာဝကို လြန္ဆန္မိတာနဲ႔ အ႐ံႈးနဲ႔အႏိုင္ဆိုတာ ျဖစ္ေပၚ လာေတာ့မွာပဲ၊ အဲဒီ အ႐ံႈးနဲ႔ အႏိုင္ဆိုတာ စိတ္ခံစားမႈ အရသာ ကြဲျပားတယ္ ထင္ရေပမယ့္ အဓိပၸာယ္နဲ႔ အႏွစ္သာရကေတာ့ အတူတူပါပဲ ၿငိမ္းရယ္”
အဲဒီေန႔က သူ႔ ရင္ထဲမွာ ၿငိမ္းအားရေအာင္ ငိုၿပီးမွ ျပန္သြားခဲ့ေလသည္။ မျပန္ခင္
“ၿငိမ္းေတာ့ အစ္ကို႔ကို ဘယ္လိုမွ နားမလည္ႏိုင္ဘူး”
ဟု ေျပာေသး၏။ သူက ၿပံဳးကာ ၿငိမ္းရယ္ေမာေစရန္
“ကိုယ္သာစာအုပ္တစ္အုပ္ ျဖစ္မယ္ဆိုရင္ ၿငိမ္းကို အရင္ဆံုး ဖတ္ခြင့္ေပးမယ္”
ဟု ေျပာခဲ့သည္။
ၿငိမ္းျပန္သြားၿပီး ေနာက္ရက္တြင္ သူ သြားကိုက္ေနခဲ့သည္။ တစ္ညေန ဆန္ျပဳတ္ေသာက္ၿပီး အျပန္တြင္...
“ ေဟ့ေကာင္...မင္းေဝ”
ဟု ေခၚသံၾကား၏။ လွည့္မၾကည့္ဘဲ သူ႔အစ္ကို ေအာင္ေဖညြန္႔ မွန္းသိလိုက္သည္။ သူ႔အစ္ကိုက သူနဲ႔ မ်က္နွာခ်င္းဆိုင္ လာရပ္ရင္း...
“မင္း နယ္က ျပန္ေရာက္တယ္ၾကားလို႔ ငါ မင္းအခန္းကို ႏွစ္ေခါက္ ေလာက္ေရာက္ေသးတယ္၊ မေတြ႔လို႔တံခါးမွာ စာေရးညႇပ္ထားခဲ့တယ္၊ မင္းမရဘူးလား၊ (သူက အေျဖမေပးနိုင္ခင္) အေဖက မင္းကိုေတြ႔ခ်င္လို႔တဲ့၊ ေဆး႐ံုကိုလာခဲ့ဦး”
“ဟုတ္ကဲ့”
“အေဖေတာ့ မရေတာ့ပါဘူး၊ လည္ေခ်ာင္းကင္ဆာတဲ့”
လည္ေခ်ာင္းကင္ဆာ ဆိုေသာ စကားကိုအသံတိုးတိုးႏွင့္ ေျပာ၏။ ေၾကာက္စရာ႐ြံ႕စရာ ကိစၥ တစ္ခုကို မလႊဲသာ၍ ျပန္ေျပာရသည့္ ေလသံမ်ိဳးျဖစ္၏။ ဦးေလး ဘာေရာဂါလဲ ဆိုတာေမးဖို႔ သူ႔မွာ တာဝန္ရွိလ်က္သားနဲ႔ ေမ့ေလ်ာ့ေနခဲ့သည္။ သူ႔မ်က္ႏွာ ကိုၾကည့္၍ သူ႔အစ္ကိုက...
“မင္း ဘာျဖစ္ေနတာလဲ”
“သြားကိုက္ေနတာ”
သူ႔အစ္ကို မ်က္ႏွာမွာ စိတ္ပ်က္ဟန္ေပၚလာသည္။ သူနွင့္ေတြ႔ဆံုေလ့ ရွိသည့္ လူမ်ား၏ မ်က္ႏွာေပၚတြင္ မၾကာခဏ ထိုအမူအရာမ်ိဳး ေပၚေလ့ရွိတတ္တာ သူသတိထားမိသည္။ ဝန္ခံရလွ်င္ ဤမ်က္ႏွာမ်ိဳး တျခားသူမ်ားထံတြင္ ျမင္ရလွ်င္ သူကလည္း ေက်နပ္မိေလသည္။
“မင္း အေဖ့ဆီ သြားလိုက္ဦးကြာ”
“ဟုတ္ကဲ့”
“မင္း မိန္းမယူေတာ့ မလို႔ဆို”
“ဘယ္သူေျပာလဲ”
“ငါ ၾကားတာပဲ”
သူတို႔ အတန္ၾကာေအာင္ တိတ္ဆိတ္ေနၾကသည္။
“မိုးကလဲ ထပ္႐ြာဦးမလား မသိဘူး”
“မိုးတြင္းပဲ အစ္ကိုရယ္”
ေကာင္းကင္ တျပင္လံုးမွာ မႈိင္းညိဳ႕ေနသည္။
“ငါ႔ကားပါလာတယ္၊ မင္းလိုက္မလား”
“ဟင့္အင္း”
“ဒါျဖင့္ ငါသြားမယ္၊ ေၾသာ္... ဘတ္စပ႐ို ဝယ္ေသာက္လိုက္ဦး”
ေတာ္ေတာ္ညံ့တ့ဲ ဆရာဝန္သားပဲ ဟုမင္းေဝမွတ္ခ်က္ခ်ေနစဥ္ သူ႔အစ္ကို ခပ္သြက္သြက္ထြက္ သြား၏။ ေနာက္တစ္လေလာက္ ၾကာေသာအခါ ၿငိမ္းလည္းလက္ထပ္ၿပီး၍ ဦးေလးလည္း ေဆး႐ံုေပၚမွာ ေသဆံုးသြားေလသည္။ ၿငိမ္းကသူ႔ထံကို ဖိတ္စာပို႔လိုက္ေသး၏။ နာမည္ႀကီး ဟိုတယ္တစ္ခုမွာ က်င္းပေသာ ၿငိမ္းလက္ထပ္ပြဲကို သူ ႀကိဳးစားတက္ေရာက္ရန္ စိတ္ကူးထား ေသာ္လည္း တကယ္တမ္းမေရာက္ျဖစ္ခဲ့။ လက္ဖြဲ႔ပစၥည္းကိုေတာ့ လူႀကံဳႏွင့္ပို႔ခဲ့ေသး၏။ သူ လူစုလူေဝး အခမ္းအနားမ်ားကို ေတြ႔ရသည္ႏွင့္ ႐ြံ႐ွာစိတ္ ျဖစ္ေပၚတတ္သျဖင့္ ေ႐ွာင္႐ွား ေနသည္မွာ ၾကာေလၿပီ။ တီေကာင္ကို တစ္ေကာင္ခ်င္းျမင္လွ်င္ မ႐ြံလွေသာ္လည္း အေထြး လိုက္ ျမင္လိုက္ေသာအခါ ႐ြံေသာစိတ္ႏွင့္ ေတာ္ေတာ္တူသည္ဟု ထင္သည္။ သူ႔ ဦးေလး အသုဘတြင္ေတာ့ ဤကိစၥကို မလႊဲသာမေ႐ွာင္သာ ရင္ဆိုင္ရျပန္သည္။ လူအေတာ္မ်ားမ်ားက သူ႔ကို ဆရာဝန္ႀကီး ဦးေက်ာ္ေခါင္၏ သားအရင္း (အငယ္) ဟုပင္ ထင္မွတ္ေနၾက၏။
သူ႔အစ္ကို ေအာင္ေဖညြန္႔ ႏွင့္ ေတြ႕ၿပီးေနာက္ ေတာ္ေတာ္ၾကာသည္အထိ သူေဆး႐ုံကို မေရာက္ျဖစ္ေသး။ သြားနာေနတာကို အေၾကာင္းျပကာ အခန္းထဲမွာေအာင္းေနသည္။ တစ္ညေန လဟာျပင္ေစ်းက ထမင္းစားၿပီးအထြက္ လမ္းမေပၚတြင္ ျဖတ္ေမာင္းသြားေသာ အသုဘယာဥ္ ျဖဴျဖဴႀကီးကို ျမင္ေတာ့မွ ဦးေလးကို ျဗဳန္းခနဲသတိရလာသည္။ ေဆး႐ုံႏွင့္လည္း ကပ္ေနၿပီ ျဖစ္သျဖင့္ ေရာက္ခဲ့သည္။ အစီအစဥ္ မရိွသျဖင့္ ဘာမွပင္ ဝယ္မလာႏိုင္။ အမွန္ေတာ့ လည္ေခ်ာင္းကင္ ဆာျဖစ္ေနတဲ့ ေသဆံုးလုဆဲဆဲ လူနာတစ္ေယာက္အတြက္ (ေလာကြတ္လုပ္စရာ မလိုခ်င္) စားေသာက္စရာေတြ ဝယ္ျခမ္း ေနစရာ မလိုအပ္လွမွန္း သိေနတာလည္းပါသည္။ သူ႔ ဦးေလးမွာ သိသိသာသာႀကီး ပိန္ခ်ံဳးက်ေနေလသည္။ အသားေတြလည္း ညိဳေျခာက္ေန၏။ အစာမဝင္ေတာ့ ဟုဆိုသည္။ အရည္ေသာက္လွ်င္ပင္ လည္ေခ်ာင္းက မခံမရပ္ႏိုင္ေအာင္ နာက်င္ေန သည္ဟု သိရသည္။ ေအာင္ေဖညြန္႔တို႔ လင္မယားလည္း ဦးေလးနားတြင္ ရွိေနသည္။
အျပင္ဘက္တြင္ မိုးသည္းသည္းမည္းမည္း ႐ြာသြန္းေနသည္။ တမိုးလံုး မႈိင္းအံု႔ေနသည္ကို ျပတင္းေပါက္ကတဆင့္ သူ ျမင္ေနရ၏။ ေဆး႐ံုအတြင္းမွာ အလင္းေရာင္ အားနည္းလြန္း သျဖင့္ အရာရာတိုင္း မႈန္တိမႈန္ဝါးျဖစ္ေနသည္။ ဦးေလးက....
“မီးေခ်ာင္း ဖြင့္လိုက္စမ္းကြာ”ဟု ေျပာသည္။ သူ႔ဦးေလး အသံမွာ တစ္ခါမွ မၾကားဖူးေသာ အသံျဖစ္ေနသည္။ တိုးတိုးမွ်င္မွ်င္ ႏွင့္ အက္ကြဲကြဲ ႐ွတတ။ သူက ဘယ္ခလုတ္ ဖြင့္ရမွန္း မသိဘဲ ေယာင္နနျဖစ္ေနစဥ္ ခုတင္ေခါင္းရင္းမွ ခလုတ္တစ္ခုကို သူ႔ အစ္ကိုက ဖြင့္လိုက္၏။ တခဏခ်င္းမွာ မီးေခ်ာင္းအေရာင္ျဖင့္ လင္းထိန္သြားသည္။ သူ႔ဦးေလးက သူ႔ကို ၾကည္ၾကည္ လင္လင္ ထင္ထင္႐ွား႐ွား ျမင္ေတြ႕သြားလိုေသာ ဆႏၵရိွပုံ ရသည္။ သူကေတာ့ ခုန မႈန္တိ မႈန္ဝါး အလင္းေရာင္ျပျပထဲမွာ ဦးေလးႏွင့္ ေတြ႔ဆံုေနရတာကိုပဲ ပိုသေဘာက်ေသးသည္။ လူတစ္ဦးစီ၏ ဘဝတိုင္းထဲတြင္ ရွိေသာ အေမွာင္ရိပ္မ်ားထဲမွာ တျခားသူေတြ ႏွင့္လည္း မသက္ဆိုင္။ တျခားသူေတြလည္း နားမလည္ႏိုင္ေသာ တသီးတျခားကိစၥမ်ား၊ သ႑ာန္မပ်က္ လြတ္လပ္စြာ ခိုဝွက္ တည္ၿမဲေနခြင့္ ရွိေစခ်င္ပါသည္။
“အေဖ ေနရတာဘယ္လိုေနလဲ”
“ေကာင္းပါတယ္”
အမွန္ေတာ့ ေမးၿပီးမွ မွားမွန္းသိသည္။ ျပင္းထန္ေသာ ေဝဒနာ တစ္ရပ္ကို ခံစားေနရတဲ့ လကၡဏာရပ္ေတြ အထင္အ႐ွား ျမင္ေနရပါလ်က္ “ေနရတာ ဘယ္လိုေနလဲ”ဟု သူ မေမးသင့္။ ဦးေလးကလည္း ဘာေၾကာင့္ “ေကာင္းပါတယ္” လို႔ ေျဖရတာလဲ၊ ေမးလာတဲ့သူကို စိတ္ခ်မ္းသာခ်င္စိတ္ တစ္ခုနဲ႔ေတာ့ ေသလုဆဲဆဲ အခ်ိန္မွာ မုသား မသံုးသင့္ပါဘူး။ သည္အခ်ိန္သည္ လူ႔ဘဝတြင္ အေရးႀကီးဆံုးအခ်ိန္။ ဒါမွမဟုတ္ အေရးႀကီးတာေတြ ဆံုးသြားေသာအခ်ိန္ (အေရးမႀကီး ေသာအခ်ိန္) ျဖစ္မည္။ သေဘာေပါက္မည္ဆိုလွ်င္ ဤအခ်ိန္သည္ လူ႔ဘဝတြင္ လြတ္လပ္အေပါ႔ပါးဆံုး အခ်ိန္လည္းျဖစ္ႏိုင္သည္။ ထိုသူကို (ယခုအခ်ိန္တြင္) ဘာကမွ ခ်ည္ေႏွာင္မထားႏိုင္ေတာ့၊ ဘာကမွ ခ်ည္ေနွာင္ထားပိုင္ခြင့္လည္း မရွိေတာ့။ (ကိုယ္ကခ်ည္ေနွာင္ေနဆဲ ဆႏၵရွိလွ်င္ေတာ့ မေျပာတတ္။)
ဦးေလး ခုတင္ေဘးစားပြဲေပၚတြင္ စာအုပ္အထူႀကီးတစ္အုပ္ ေတြ႔သျဖင့္ လွမ္းၾကည့္ မိလိုက္သည္။ ေဆးပညာစာအုပ္မဟုတ္ဘဲ နာမည္ေက်ာ္ဆရာေတာ္တစ္ပါးေရးသည့္ ဝိပၸႆနာ႐ႈနည္း က်မ္းႀကီးျဖစ္ေနသည္။ ဦးေလးက မ်က္လံုးပိတ္ကာ မွိန္းေန၏။ ထြက္ေလဝင္ေလကို မွတ္ေနတာလည္း ျဖစ္ႏိုင္သည္။ သူ ဤေဆးရံုကိုလာမိတာ မွားယြင္းမႈ တစ္ခုကို က်ဴးလြန္မိသလိုခံစားေနရသည္။ ယခုလို စကားမေျပာဘဲ လူနာခုတင္ေဘးတြင္ ေအးတိေအးစက္ထိုင္ေနရမည့္အစား လာမေတြ႕ဘဲ ေနတာက သူေရာ ဦးေလးအတြက္ပါ ပို၍သင့္ေလ်ာ္ဦးမည္ထင္သည္။ အမွန္ေတာ့သူႏွင့္ဦးေလးအၾကားတြင္ ေလာကြတ္ မေျပာ ၾကစတမ္း ဆိုလွ်င္ ေျပာစရာစကားဟူ၍ မရွိလွ။ ဤသို႔ ကုန္ခန္းေနခဲ့သည္မွာ ယခုမွမဟုတ္ဘဲ
ၾကာျမင့္လွၿပီျဖစ္ေၾကာင္း သတိထားေတြးမိျပန္သည္။ ဘဝအေပၚသေဘာထားပံု၌ သူႏွင့္ ဦးေလးသည္ ဘယ္လိုမွညႇိႏိႈင္းရလိမ့္မည္ မဟုတ္ေၾကာင္းႏွစ္ဦးလံုး အလိုအေလ်ာက္ သေဘာေပါက္ကတည္းက ဤကိစၥကိုသိမ္သိမ္ေမြ႔ေမြ႔ပင္ေ႐ွာင္႐ွားခဲ့ၾကသည္။ ဟန္ေဆာင္၍ ေလာ ကြတ္စကားကို သူကလည္း အေလ့အထမရွိသျဖင့္ မေျပာတတ္။ (ဦးေလးကလည္း နားေထာင္ လိုစိတ္ ရွိလိမ့္မည္မဟုတ္ေခ်။)
ထိုင္ရင္း တိတ္ဆိတ္ေျခာက္ကပ္ျခင္းရဲ႕ အရသာကိုပင္ သူႏွစ္သက္ေနမိျပန္သည္။ သူ႔အစ္ကို ေအာင္ေဖညြန္႔ႏွင့္ သူ႔ မိန္းမကလည္း ဘယ္ထြက္သြားေလသည္မသိ။ သူတို႔အနားတြင္ မရွိ။ သူ စိတ္လြတ္ ကိုယ္လြတ္ျဖစ္ကာ ေရးလက္စဝတၳဳတစ္ပုဒ္အေၾကာင္း စိတ္ေရာက္ သြားျပန္သည္။ သူ႔ဝတၳဳမွာ ေရးၿပီးမွ ဝတၳဳႏွင့္တူေနသျဖင့္ ျပန္ဖ်က္ဆီးေနရေသာ အေၾကာင္း ျဖစ္၏။ ဝါက်အေၾကာင္းကို သူ႔ေခါင္းထဲမွာ စီေရးေနရင္း သူ႔မ်က္လံုးမ်ားက အမွတ္မထင္ ဦးေလးထံေရာက္သြားသည္။ မ်က္ေတာင္မခတ္ဘဲ သူ႔ကို ေငးစိုက္ၾကည့္ေနေသာ ဦးေလးကို မထင္မွတ္ဘဲေတြ႔ရ၏။ သူ႔တြင္ ေပၚခဲလွေသာ အားတံု႔ အားနာစိတ္ကေလး အနည္းငယ္ ေပၚလာကာ ဦးေလးကို ေတာင္းပန္စကား ေျပာမည္ဟု ရည္႐ြယ္လိုက္ေသး၏။ သို႔ေသာ္ သူ႔ကို စိုက္ေငး ၾကည့္ေနသည့္ ဦးေလးမ်က္လံုးမ်ားထဲတြင္ တစ္ခါမွ မေတြ႔ဖူးေသာ အရိပ္ကေလး တစ္ခု အမွတ္မထင္ ဝင္းျပက္သြားတာကို ျမင္လိုက္ရသျဖင့္ ေျပာဖို႔ မလိုအပ္ေတာ့ေၾကာင္း သိလုိက္၏။ ထိုအရိပ္ကေလးမွာ မ်က္လံုးေပၚက ျပန္ ေပ်ာက္သြားသည္။ (ရင္ထဲကို ခုန္ေရႊ႕ သြားျခင္း ျဖစ္သည္။)
“မင္း ဒီအတိုင္း ေနေတာ့မလား”
“ဟုတ္ကဲ့”
သူ သြက္သြက္လက္လက္ပင္ ေျဖလိုက္၏။
“ေအးေလ၊ ကိုယ့္ဘဝကိုယ္ ေက်နပ္ရင္ ၿပီးတာပဲ”
ေစာတာႏွင့္ ေနာက္က်တာပဲ ကြာျခားတာ၊ ေနာက္ဆံုးေတာ့ ဤအဓိပၸာယ္ကို လူတိုင္း နားလည္သြားသင့္သည္။
“ကၽြန္ေတာ္....”
႐ုတ္တရက္ ေမွာင္သြား၏။ မီးပ်က္သြားသည္။
“ဒီလုိပါပဲကြာ”
ဦးေလးရဲ႕ “ဒီလိုပါပဲကြာ” မွာ ေလးနက္လွသည္။ ေလသံက မေက်မခ်မ္းသံမဟုတ္၊ ေတာင္ၿပိဳတာကေန အပ္ေပ်ာက္တာ အထိ အဆက္မျပတ္ ဖိစီးတင္းက်ပ္ ေနေသာ လူသား၏ ဒုကၡတရားမ်ားကို ခုေတာ့လည္း ခံႏိုင္ရည္ ျပည့္ဝစြာျဖင့္ သေဘာေပါက္ကာ ဦးေလးသည္ ဘဝတြင္ ၿပီးသင့္သေလာက္ လူ႔ကိစၥကို ၿပီးစီးႏိုင္ခဲ့ၿပီထင္သည္။ အျပင္ဘက္တြင္ မိုးက႐ြာဆဲျဖစ္သည္။ မိုးစက္ႏွင့္ တျခားအရာမ်ား အရွိန္ျပင္းစြာ ထိေတြ႔သံက အဆက္မျပတ္ တရစပ္ ဆူညံစြာ ျမည္ဟိန္းေနသည္။ အခုေတာ့ တစ္ေလာကလံုးမွ အသံမ်ားကို မိုးသံက အားေကာင္းစြာ ဖံုးလႊမ္းထားသည္။ တစ္ဖက္ခုတင္မွ လူနာႏွင့္ လူနာ ေမးသူမ်ား စကားေျပာေနသည့္ အသံ၊ ပန္ကာလည္သံ၊ စားပြဲေပၚမွ ခ်ိဳင့္ခြက္ေ႐ႊ႕သံ၊ အဂၤေတၾကမ္းျပင္ကို လွ်ပ္တိုက္ကာ ေလွ်ာက္သြားေနေသာ သူနာျပဳဆရာမ၏ ေျခသံ၊ ဘာသံကိုမွ မၾကားရ။ မိုး႐ြာသံကို ေနာက္ခံဂီတအျဖစ္ အသံုးျပဳထားေသာ အသံတိတ္႐ုပ္႐ွင္ကား တစ္ခ်ပ္ကို ၾကည့္ေနရသလိုသာ ရွိသည္။ ဤေနရာတြင္ အလင္းႏွင့္အေမွာင္ တိတ္ဆိတ္ျခင္းႏွင့္ ဆူညံ ျခင္းကို ပူေလာင္ေအးစက္စြာ တြဲေပ်ာ့ေရာစပ္ေနသည္။
ဦးေလးက တစ္ဖက္သို႔ေစာင္းကာ လွဲေနသည္။ အိပ္ေနသည္ေတာ့ မထင္။ အေတာ္ၾကာ ေအာင္ သူ ဆက္ထုိင္ေနမိ၏။ ေအာင္ေဖညြန္႔တို႔ လင္မယား ျပန္ေရာက္လာေတာ့ ဦးေလးကို နႈတ္မဆက္ေတာ့ ဘဲ ျပန္လာခဲ့သည္။
အျပင္ဘက္တြင္ မိုးတိတ္ေနေလၿပီ။ သို႔ေသာ္ ေျမျပင္တြင္ ျပင္းထန္ေသာ ေရစီးေၾကာင္းမ်ား ျဖစ္ေပၚေနဆဲရွိကာ တရုတ္ စကားပြင့္ ျဖဴျဖဴတစ္ခ်ိဳ႕သည္ ေရစီးထဲတြင္ (မလိုက္ပါလိုဟန္) တြန္႔ဆုတ္ခ်ည္ ထစ္ေငါ႔ခ်ည္ႏွင့္ပင္၊ တလိမ့္ေခါက္ေကြး ပြတ္တိုက္ေမ်ာပါသြားၾကသည္။ သူလည္း ေဆး႐ံုကို ေနာက္ထပ္မေရာက္ေတာ့ဘဲ ေနာက္တစ္ပတ္ေလာက္ ရွိေသာအခါ ဦးေလးေသေလသည္။
ဘယ္မွမေရာက္ဘဲ အခန္းထဲမွာေအာင္းကာ အေတာ္ၾကာေအာင္ တစ္ေယာက္တည္းေနေန သည္။ စာေရးစာဖတ္ပင္ မလုပ္။ ပန္းဆိုးတန္းကိုလည္း မေရာက္။ အခ်ိန္မ်ားစြာ ေလးထပ္ တိုက္၏ ေခါင္မိုးေပၚတြင္ တစ္ကိုယ္တည္းရွိေနခဲ့၏။ ၿငိမ္းကိုေတာ့ လြန္ခဲ့ေသာအပတ္က ဗိုလ္ခ်ဳပ္လမ္းေပၚတြင္ ကားႀကီးတစ္စီးထဲမွာထိုင္ရင္းပါသြားတာေတာ့ လွမ္းျမင္ခဲ့ေသးသည္။ ခိုမ်ားလည္းမလာ၊ စြန္တက္လႊတ္သည့္ ကေလးမ်ားလည္းမလာ၊ တခါတရံ ေအးစက္ေသာ မိုးေပါက္မ်ားသာ ပ်င္းရိပ်င္းတြဲက် ေနတတ္သည္။ မ်ားေသာအားျဖင့္မူ မိုးတိ္မ္မ်ားသည္ ခပ္ေဝးေဝးဆီမွသာ လြင့္ပါသြားၾကေလသည္။
တစ္ေန႔ သူ ထမင္းစား ျပန္တက္လာေသာအခါ ပိတ္ထားေသာ သူ႔တံခါးကို မွီရပ္၍ သူ႔အား ေစာင့္ေန ေသာ သူ႔အစ္ကို ေအာင္ေဖညြန္႔ ကို ေတြ႔ရ၏။
“အစ္ကုိ ေရာက္ေနတာ ၾကာၿပီလား”
သစၥာနီ (အျခားေသာအရာမ်ားႏွင့္လူ)
“မၾကာေသးပါဘူး၊ မင္းဘယ္သြားေနတာလဲ”
“ထမင္းဆင္းစားတာ”
အခန္းတံခါးေသာ့ကို ဖြင့္ရင္း သူေျဖသည္။ သူ႔အစ္ကိုက...
“ငါက ဒါကို ေမးတာမဟုတ္ဘူး၊ မင္းရန္ကုန္မွာ ရွိရဲ႕လားလို႔ “ဟု အခန္းထဲကို ေနာက္မွ ဝင္လာရင္း ေျပာ၏။ တစ္လံုး တည္းေသာ ကုလားထိုင္မွာ သူ႔အစ္ကိုက ထိုင္သည္။ သူက ခုတင္ေပၚထိုင္လိုက္ရင္း...
“ရွိပါတယ္....ဘာျဖစ္လို႔လဲ”
“မေတြ႔တာ ၾကာလို႔ေပါ႔၊ အိမ္ကိုလဲ တစ္ေခါက္မွ မလာဘူး၊ ဆန္းေဒးက်ရင္ အိမ္ကိုလာဦး၊ ဟိုေရာက္မွ ထမင္းစား”
“လူေတြ အမ်ားႀကီးလား”
သူ႔အစ္ကိုက စိတ္တိုသလို ျပန္ၾကည့္ရင္း....
“မင္းရယ္...တို႔လင္မယား ရယ္ေပါ႔...ဒါပဲ”
“လာခဲ့မယ္ေလ”
ထိုေန႔က လြယ္လြယ္ေျပာလိုက္ေသာ္လည္း ခ်ိန္းထားေသာ (တနဂၤေႏြ) ေန႔ေရာက္ေသာအခါ သူမသြားေတာ့ ဟု ဆံုးျဖတ္ မိျပန္သည္။ နံနက္၁၀နာရီ ထိုးလုနီးအထိ အိပ္ရာထဲ လွဲေနသည္။
သူ႔သြားကလည္း ကိုက္ေနသည္။ ကိုက္ေနသည္မွာ သံုးေလးရက္ ရွိၿပီ။ တခါတရံ ဆိုးဆိုးဝါးဝါးပင္ ကိုက္ခဲ၏။ အျပင္တြင္ မိုးကလည္း စိတ္ပ်က္စရာေကာင္းေအာင္ တစိုစို တစြတ္စြတ္ ႐ြာေနသည္။ ေနေရာင္ကို ေကာင္းေကာင္းမျမင္ရသည္မွာ တစ္ပတ္ ေက်ာ္ေက်ာ္ ခန္႔ ရွိေပၿပီ။ သြားကိုက္သည့္ ဒဏ္ေၾကာင့္လား၊ အေအးဒဏ္ေၾကာင့္လားမသိ။ သူ႔ကိုယ္လည္း နည္းနည္းေႏြးေန၏။ ေနာက္ေတာ့ သူ စိတ္ကူးတစ္မ်ိဳးေျပာင္းကာအက်ႌထလဲရင္း တိုက္ခန္းမွ ထြက္လာခဲ့၏။ သူ႔အစ္ကို ေအာင္ေဖညြန္႔သည္ ေလးနက္မႈ မရွိေသာ္လည္း လူ႐ိုးလူေကာင္း တစ္ေယာက္ျဖစ္သည္။ သူ႔အေပၚ တြင္လည္း အစ္ကိုရင္းတစ္ေယာက္ႏွင့္ မျခားရွိသည္။ အျပင္တြင္မိုးသည္ အံု႔မႈိင္းေနေသးေသာ္လည္း တဖြဲဖြဲသာ႐ြာေတာ့၏။ နံရံတြင္ ခ်ိတ္ထားေသာ ဂ်င္းကြတ္အက်ႌကို သူ ေကာက္ဝတ္ခဲ့သည္။
မိုးလင္းကတည္းက ဘာမွမစားရေသးသျဖင့္ နီးစပ္ရာ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္တစ္ဆိုင္ထဲကို ဝင္ခဲ့ သည္။ ဆိုင္ကမိုးခိုရင္း ဝင္စားေသာက္ေနသူတို႔ ႏွင့္ ျပည့္ေနသည္။ သူ တစ္ကိုယ္တည္း ထိုင္၍ ရႏိုင္သည့္ စားပြဲလြတ္ မရွိသျဖင့္ လူႏွစ္ေယာက္ ထိုင္ေနေသာ စားပြဲတစ္လံုးတြင္ ဝင္ထုိင္လိုက္ရ၏။ သူ႔ေ႐ွ႕မွ သူႏွင့္မတိမ္းမယိမ္း လူႏွစ္ေယာက္သည္ အသံက်ယ္က်ယ္ႏွင့္ စကားေျပာေနၾက၏။
“အက်ႌဘယ္ေလာက္ ေပးရလဲ”
မင္းေဝ၏ ဂ်င္းကုတ္ကို လိုခ်င္ေသာ မ်က္လံုးႏွင့္ ၾကည့္ကာ တစ္ေယာက္ကေမး၏။
“ငွားဝတ္လာတာ”
မင္းေဝ ဤသို႔ေျဖရင္း စိတ္ပ်က္စ ျပဳလာသည္။ လက္ဖက္ရည္ကလည္း ခ်ိဳလြန္းသည္ကလြဲ၍ ဘာအရသာမွမရွိ။ မင္းေဝက အခ်ိဳႀကိဳက္သူမဟုတ္။ သြားက နာလာျပန္သည္။ သူ႔ေဘးက တစ္ေယာက္ က ေမးျပန္၏။
“ဘယ္ႏွစ္နာရီ ရွိၿပီလဲ”
“နာရီ ပ်က္ေနတယ္”
ထိုလူႏွစ္ေယာက္ မေက်မခ်မ္းျဖစ္ေနစဥ္ သူဆိုင္ထဲကထြက္လာခဲ့သည္။ ထမင္းစားခ်ိန္ ေနာက္က်ေနမွာ စိုးသျဖင့္ သူ ဘတ္စ္ကားတစ္စီးေပၚ တိုးတက္ခဲ့သည္။ ကားေပၚေရာက္မွသူ မွားမွန္း
သိသည္။ ဘာေၾကာင့္အငွားကား တစ္စီးကို စီးသြားရန္ စိတ္ကူးမရသနည္း။
မွတ္တိုင္တစ္ခု အေရာက္တြင္ သူ႔ေဘးမွလူက တိုးေဝွ႔ဆင္းရင္း သူ႔ ေျခေထာက္ကို တက္နင္းသြားေလသည္။ ဘတ္စ္ကားထြက္မည့္ ဆဲဆဲ အခ်ိန္မွာပင္ မင္းေဝ အေပါက္သို႔ တိုးေဝွ႔ဆင္းလိုက္၏။ သူ႔ေရွ႕တြင္ ထီးနက္ႀကီးတစ္စင္းေဆာင္းကာ ေလွ်ာက္သြားေနေသာ သူ႔ေျခေထာက္အား တက္နင္းသြားသူကို ေတြ႔ရ၏။ မင္းေဝ သူ႔ေနာက္ကို ခပ္သြက္သြက္ ေလွ်ာက္လိုက္လာခဲ့သည္။ မီေသာအခါ ထိုသူ၏ ပခံုးကိုကိုင္ကာ ဆြဲလွည့္လိုက္သည္။ ထိုလူက နားမလည္ႏိုင္သလို ေငးၾကည့္ေနမိ၏။ မင္းေဝက ဘာမွမေျပာေတာ့ဘဲ ျပန္လွည့္ ထြက္လာခဲ့သည္။ ေအာင္ေဖညြန္႔တို႔လင္မယား ထမင္းပြဲျပင္ၿပီး သူ႕ကို ေစာင့္ေမွ်ာ္ေနေသာ အခ်ိန္တြင္ မင္းေဝသည္ သူ႔အခန္းကို ေရာက္ ေနကာ ခုတင္ေပၚတြင္ ေအးေအးလူလူ လွဲလ်က္ရွိ၏။ ဘယ္တုန္းက ပြင့္ခဲ့သည္မသိ။ သူ သတိမထားမိဘဲ ဆူးၾကမ္းပင္တြင္ လက္သည္းခန္႔ရွိေသာ ပန္းျဖဴျဖဴကေလး တစ္ပြင့္ အားကုန္ ပြင့္၍ ေနေလသည္။
သစၥနီ
အျခားေသာအရာမ်ားႏွင့္ လူ
No comments:
Post a Comment